Van eetstoornis naar zwangerschap

 

Mijn leven was nooit echt stabiel. Ik had dat huisje, boompje, beestje gevoel niet. Mijn ouders waren uit elkaar en ik verhuisde erg vaak. Elke keer als ik mijzelf ergens op mijn gemak voelde gingen wij weer weg. Dit was erg frustrerend. Hoewel mijn moeder ook in moeilijke tijden leefde, beschermde zij mij wel voor alles. Natuurlijk wil je dit je kind niet aandoen, maar ze moest wel.

Na een aantal jaren verhuisde wij weer naar een andere plek, van een grote stad naar een dorp in de Bollenstreek. Nou dit beloofde weer wat, gelukkig had ik al snel een aantal vrienden en voelde mijzelf op mijn gemak. Ik ging naar de middelbare school (Ik was geswitched naar een andere school). Alles ging eigenlijk goed. Ik had veel vriendinnen, had een vriendje, het ging goed op school. Tot die ene dag...

zwanger

Na een aantal maanden ging het steeds een stuk slechter met mij. Het begon met onzekerheid die naar boven kwam. Ben ik wel mooi? Ben ik niet veel dikker dan dit meisje? Vinden mensen mij wel gezellig? En ga zo maar door. Die twijfels werden zo erg dat ik dingen ging doen, zoals niet genoeg eten, meer sporten en mijzelf afzonderen van de rest. Mijn vrienden wisten eerst van niks. Ik had altijd wel weer een goede smoes voorbereid. Mijn moeder, die ook aan een eetstoornis leidt, zag natuurlijk meteen deze signalen en greep in. Zij probeerde mij te overtuigen dat dit niet goed was wat ik aan het doen was. Dat ik gelukkig moet zijn, juist nu! En dat ik van het leven moest genieten. Maar ik dacht alleen: ja? Maar dat doe jij toch ook niet?

Omdat ik na een aantal maanden erg veel afviel en dus ook veel flauw viel en daarom niet op school kon zijn, had mijn moeder mij eindelijk zover om naar de Ursula kliniek te gaan. Ik ging in deeltijd behandeling. Maandag middag, Dinsdag middag en Donderdag middag, elke keer tot 8 uur in de avond. Ik had een fijne groep, lieve meiden om mij heen die mij begrepen, ik kon mijzelf zijn bij hun. Na een jaar was ik gelukkig voor een groot deel genezen en had ik mijn vmbo diploma gehaald, JOEPIE! Het was een zware periode, maar ik had het gered. Hoewel ik voor een groot deel genezen was, had ik het hier en daar nog steeds moeilijk.

In de tussentijd waren we weer verhuisd naar een andere plek. Ik merkte dat het weer niet goed ging, viel weer af, ging mijzelf weer niet lekker voelen, twijfelen aan mezelf, nou ja het hele ritueeltje dus. Hoewel ik niet veel at en veel bewoog etc, kwam ik toch aan en dat vond ik maar vreemd. Na een aantal weken kwam ik terug van een familie weekendje van mijn vriendje, ik lag op de bank en mijn moeder zei jeetje A. je buikje is wel wat bol hè? (heel voorzichtig zei ze dat natuurlijk want, ze wist wel hoe mijn reactie anders kon zijn) ze voelde met haar hand en na 1 seconde was het; POK! Ja, toen wisten we het eigenlijk al: Ik was zwanger... al bijna 5 maanden!

Mijn moeder raakte een beetje in paniek, omdat ik zo jong was, maar ook omdat ik nog steeds tegen die eetstoornis aan het vechten was. Ik was net begonnen met mijn studie spw-kinderopvang. Op school viel ik al snel op, eerst was ik mager en ineens liep ik met een grote buik. Ik was vaak het gesprek van de dag bij de anderen. Dat deed mij pijn, iedereen had altijd wel wat te zeggen over mij en dat maakte mij onzeker en bang. Door die angsten en onzekerheid ging ik twijfelen aan mijzelf of ik dit wel aankon allemaal. De signalen van mijn eetstoornis speelden weer op. Ik at wel, maar niet veel. Omdat ik een aantal keren was flauwgevallen op school bleef ik een tijdje thuis. Ik nam de tijd voor mijzelf en praatte veel met mijn moeder. Ik wilde graag een goede moeder zijn voor mijn kindje en het was natuurlijk erg gevaarlijk een eetstoornis én een babytje in je buik.

meisje met baby

Het bijzondere aan alles is dat mijn eetstoornis verdween in een golf in de zee. Van de een op andere dag dacht ik: Oké ik wil dit niet meer, ik wil gezond zijn, ik moet een voorbeeld zijn voor mijn kind. Gelukkig herstelde ik toen langzaam en kon ik weer gaan genieten van het leven. Op mijn zestiende werd ik mama van een zoontje! Ik heb het nu hier en daar soms nog lastig, vooral als ik in een dip zit of iets werkt niet mee, dan twijfel ik nog steeds aan mijzelf. Ik praat nu veel meer met iedereen dan voorheen. Eerst was ik erg stil erover en uitte ik mijzelf niet.

Mijn lieve vriendinnen en familie staan altijd voor mij klaar en willen mij helpen waar nodig. Nu zit ik op een gezond gewicht. Ik eet goed en denk er niet meer over na. Natuurlijk blijft het lastig en heb ik zoals velen het soms nog moeilijk, maar,daar stap ik overheen. Ik vind het fijn hoe ik nu ben en ik geniet weer van al het moois in het leven.

Ik hoop dat iedereen die lijdt aan een eetstoornis, dat op een dag ook kan ♥

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Amaya - Zondag 19 oktober 2014 13:10
Heel veel respect!
& mooi geschreven, erg inspirerend
Jessica - Zondag 19 oktober 2014 13:50
Wauww!! Heel veel plezier met je kindje en wat fijn dat juist dit er voor gezorgd heeft dat je es los ging laten. Je hebt 2 wonderen de wereld in gebracht :)
Liefs
Rosanne - Zondag 19 oktober 2014 13:51
Hooii Ashley,

Ik heb diep respect voor je ook al ben je een jong meisje.
geniet van je zoontje, alle mooie momenten samen. Ik weet zeker dat je een goede moeder bent/word.

Liefs Rosanne
Nienke - Zondag 19 oktober 2014 14:26
Lieve A,
Jij en je moeder zijn kanjers!
Mooi geschreven!
Katja - Zondag 19 oktober 2014 14:41
Wat dapper dat je dit met ons deelt! Ik herken jouw verhaal heel erg in mijn moeder. Jullie verhaal komt heel erg overheen. Heel mooi geschreven!
beckje - Zondag 19 oktober 2014 15:39
Ben net zwanger voor de tweede keer. Voor mij is vooral trots zo'n buikje, maar helaas bij mijn dochter flink de mist in gegaan na de geboorte met mijn 'flubberlichaam' waar ik het zo moeilijk mee had. Zeker als je het niet kan delen...
Dit keer ga ik zorgen dat het niet zo gebeurd :)
Super als je veel familie om je heen hebt! Dat is het allerbelangrijkste. Steun van mensen om je heen.
sneeuwvlokje - Zondag 19 oktober 2014 16:55
wat mooi, ik heb heel veel respect voor je.
nienke - Zondag 19 oktober 2014 17:23
Respect!
Ingrid - Zondag 19 oktober 2014 17:38
Zo veel respect voor jou, zo proud. Jij hebt zo veel kracht en dat zal je overal brengen in je leven waar je wilt zijn samen met je gezinnetje, omdat jij de regie hebt en niet de eetstoornis.
Je straalt en je leeft en als het even minder gaat kun je schuilen onder veel vleugels van mensen die van je houden jij geeft zo veel terug. Je bent een mooi mens inside and out!
De kracht van liefde is groot! Love and kisses lieve schat x je mama
-Loved- - Zondag 19 oktober 2014 17:41
Prachtig, gefeliciteerd met je kindje en geniet er heerlijk van! (:
Maanmeisje - Zondag 19 oktober 2014 20:01
Mooi!
Prue - Zondag 19 oktober 2014 21:49
Wens jullie alle geluk van de wereld!
ashley - Maandag 20 oktober 2014 09:29
Dankjulliewel allemaal.
Ik vond het erg lastig om te schrijven maar, ik wilde laten zien dat als je lijdt aan een es dat er altijd een uitweg is.
En ik kon ineens zo die knop omgooien en nu kijk ik terug en dan denk ik nou dat heb ik dan wel mooi geflikt.
Nu ben ik een trotse mama van 21 opleiding afgerond, eigen dansbedrijopgebouwd en het belangrijkste; ik ben gezond!

Super bedankt voor al die mooie reacties!
J. - Maandag 20 oktober 2014 10:07
wauw Ashley, heeel veel respect! wat fijn dat het zo goed gaat :)
jacqueline - Maandag 20 oktober 2014 10:28
heeel mooi en super knap! je zoontje kan heel trots zijn op zijn mooie en dappere mama! ik ben zelf ook net moeder geworden van een gezonde zoon, en de zwangerschap heeft mij ook geholpen om de laatste hobbels van mijn eetstoornis te overwinnen! een zwangerschap is geen oplossing voor een eetstoornis...allesbehalve...maar het is wel een prachtig streven om te genezen! Ik ben zo dankbaar en trots dat mijn lijf mijn kind kon dragen! En ik ben zoooooo trots en dankbaar voor mijn kindje! ♡ vecht meiden! Ik had nooit gedacht Nog zo gelukkig te worden...
1990LoveLynn - Maandag 20 oktober 2014 11:19
inspirerend
Ro - Maandag 20 oktober 2014 14:12
Wauw, wat een prachtig inspirerend verhaal.
Zelf heb ik een enorme kinderwens, op het obsessieve af bijna. Mijn man is er nog niet klaar voor, maar ik zou mijn eetstoornis voor mijn gevoel dan pas echt aan de kant kunnen zitten (ik zie een kind niet als redding, zo moet het niet gelezen worden) en mijn lichaam zou waarderen en respecteren om wat het dan kan en doet. Het blijft een wonder om mama te mogen worden!

Heel veel geluk samen met je zoontje, je bent een sterke meid!
tears88 - Maandag 20 oktober 2014 14:50
Wauw dit had serieus ook mijn verhaal kunnen zijn....
Tijdens de zwangerschap ging t goed ik dacht echt dat ik bijna genezen was.
Nu heb ik een prachtige dochter van 5 maanden en val ik weer terug...
Wel meteen aan de bel getrokken dus nu hard weer aan t vechten om niet nog verder terug te vallen! !!
Struggler 1984 - Vrijdag 24 oktober 2014 13:56
Och, hoe mooi te horen dat je een flinke zoon hebt! Hier ben ik net 4 maand zwanger van mijn 2e kindje, maar de eetstoornis is er nog altijd...ik betrap mezelf nog steeds elke avond boven de WC pot...en dat al gedurende 14 jaren.
En mensen maar telkens zeggen hoe mooi zwanger ik ben...ze moesten eens weten. Waarom kon het wondertje in mij (EN mijn eerste wondertje) geen ultieme reden zijn om dit voor eens en altijd te stoppen???
karlijnxxx - Zondag 26 oktober 2014 12:21
Wauw, heel veel respect!
Geniet van je zoontje... :)
Joëlle - Maandag 27 oktober 2014 17:04
Wat mooi om je verhaal te lezen en fijn dat het zo goed gaat! Ik hoop dat je heel erg geniet van je gezinnetje en dat je merkt dat je dit steeds meer en meer achter je kan laten. Blijven praten en blijven dansen, dan kom je met jouw kracht en instelling heel ver! ;-)
ashley - Maandag 27 oktober 2014 18:43
Hoi allemaal,

Bedankt voor de lieve reacties.
Het gaat nu veel beter met mij en ik blijf ook zeker praten.
Het is erg moeilijk om dit te overwinnen dat weten we allemaal. Hoe het bij mij ook is gegaan.. Blijft nog steeds een wonder. Maar ik geloof als je wilt dat je het ook kan.
Het zal een harde periode worden maar als je doorzet en realistisch na blijft denken komt het goed.
Ik heb het soms ook nog moeilijk..maar dan denk ik wat ik heb meegemaakt wil ik niet meer!! Ik ben gezond en kan weer alles aan. Wil ik dit opgeven? NEE.
Uiteindelijke komt alles goed.

Liefs
Selina - Dinsdag 16 december 2014 22:39
Ashley?!

Toevallig de ashley die meedeed aan een auditie in den haag en werd uitgekozen met een groep andere meiden om mee te dansen met die tap groep? Ik weet nog 1 naam van die jongens.. Jack!

Ben jij dit want je foto komt me zo bekend voor!
Wij waren maatjes die dagen en je had een vriendje jasper ofzo?


Groetjes! X Selina
ashley - Woensdag 7 oktober 2015 17:00
Selina,

Ja dat ben ik,
Wat leuk dat ik jou hier tegen kom..
Hele late reactie dus hopelijk lees je het nog.

Gr Ashley