Mijn verhaal begon toen ik in 3 havo zat. Ik was altijd al erg onzeker en vond mijzelf nooit zo leuk en mooi als een ander. Toen ik een baantje kreeg en geld had om zelf lekkers van te kopen, kocht ik na schooltijd snoep, nam dit mee naar huis en zat dan vaak de hele middag en avond op mijn kamer achter mijn computer. Ik sprak nog wel met vriendinnen af, maar niet zo vaak als vroeger. Ik had één hele goede vriendin die in mijn ogen altijd net wat beter was dank ik was. Ze was in mijn ogen mooier, kreeg meer aandacht van jongens en ze kon beter leren. Ik vond het moeilijk om hiermee om te gaan. Ik wou ook mooi zijn, leuk gevonden worden en goede cijfers halen.

Mijn ouders maakten zich wel ongerust en vonden het geen goed idee dat ik veel snoepte en weinig actieve dingen deed. Ze moedigden mij aan om er op uit te gaan en om eens te gaan sporten. In het begin vond ik dit kwetsend. Natuurlijk wist ik dit zelf ook wel, maar ik wilde het niet horen. Voor mij voelde het teruggetrokken leventje veilig en door middel van het kijken naar series op mijn laptop, vergat ik even alle ''moeilijke'' dingen in mijn leven zoals huiswerk, mijn lichaam, mijn onzekerheid etc. Het was ''an escape from reality.''

Na de havo ging in naar een andere school. De keuze voor een andere opleiding de keuze kwam voor mij eigenlijk te vroeg. Moest ik nu echt bepalen wat ik de rest van mijn leven zou willen doen? Omdat ik het vak Engels leuk vond besloot ik de opleiding tot docent te volgen. In eerste instantie leek ik de opleiding leuk te vinden en het leren van de Engelse taal ging mij goed af. Echter voelde ik mij niet altijd gezien door de mensen om mij heen. Hoewel ik wel met mijn klasgenoten kon opschieten, had ik het idee dat zij mij maar saai vonden, waardoor ik nog onzekerder werd dan ik al was. Ik probeerde mij een beetje aan te passen, maar dit werkte eigenlijk ook niet. Daarnaast kwam ik er langzamerhand achter dat ik eigenlijk helemaal geen docent wilde worden en dat dit niet de juiste opleiding voor mij was. Ik durfde niet zomaar te stoppen, ik kon toch niet zomaar opgeven? Waar je aan begint moet je toch afmaken? Ik legde de lat altijd hoog voor mezelf.

In het tweede jaar van de opleiding begon ik met sporten, misschien was het wel beter voor me en ik dacht dat als ik wat zou afvallen dat mensen mij leuker zouden gaan vinden. En het duurde niet lang voordat ik de eerste complimentjes kreeg. Dit voelde goed, ik werd gezien en dit motiveerde mij om door te zetten. Een aantal weken later zegde ik mijn lidmaatschap op, want ik ging voor school twee maanden naar Canada toe. In Canada begon ik meer en meer op mijn voeding te letten en daarnaast wandelde ik fanatiek. Dit was totaal het tegenovergestelde van hoe mijn familie hier leefde. Na twee maanden kwam ik terug in Nederland en was ik flink afgevallen. Mijn ouders zeiden dat het nu genoeg was en dat ik zo moest blijven. Ik vond het echter niet goed genoeg, bleef op mijn eetgedrag letten wandelde nog elke dag anderhalf uur tot twee uur.

Aan het eind van de zomervakantie begon ik moe te worden en familieleden begonnen aan te geven dat ik wel erg dun was geworden. Ik vond mezelf nu ook te dun, maar om dun te blijven moest ik toch veel bewegen en weinig eten? Immers als ik weer meer wou gaan eten, dan kon ik dit ook heus wel. Niet dus. Ik weet nog goed dat het herfst was en ik de volgende dag zou moeten werken. Mijn moeder vertelde me de avond van tevoren dat ik niet kon gaan werken, maar dat we naar de huisarts zouden gaan. Ik schrok hiervan, maar tegelijkertijd was ik zo ontzettend opgelucht. Ik wist niet hoe het verder moest, ik was moe en het ging niet goed met mij, maar ik wist niet wat ik kon doen. Ik was zo blij dat iemand anders op dat moment de keuze voor mij maakte om hulp te gaan zoeken.

In het gesprek met de huisarts gaf zij aan dat ik misschien beter naar een diëtiste kon gaan. Eenmaal bij de diëtiste kreeg ik een eetlijst, maar hier kon ik mij niet meteen aan houden. Het was te moeilijk, te veel. Ik viel hierdoor eerst nog af. Ik had het constant koud, mijn haar werd dunner, ik zat en lag niet meer comfortabel en ik kreeg last van wintertenen. Op een gegeven moment ging het zo slecht met mij en mijn gezondheid, dat ik moest stoppen met school, het ging niet meer, ik was uitgeput. Mijn diëtiste stuurde mij door naar een plaatselijke psychologe en zij kwam tot de conclusie dat ik anorexia had. Ik voelde mij niet begrepen door deze psychologe en zag enorm op tegen onze afspraken. Ik heb dit meteen aangegeven bij mijn diëtiste. Vervolgens vond zij samen met mijn huisarts de organisatie Human Concern.

Ik zat ondertussen ongeveer anderhalf jaar thuis, ging één keer per week naar therapie en werkte af en toe een middag bij de bakker waar ik al een aantal jaar werkte. Ik kwam erachter dat thuis zitten niets voor mij was. Ik voelde me sociaal geïsoleerd en wou graag weer aan de studie. Ondertussen ging ik op zoek naar wie ik nou was, wat ik leuk vond om te doen en welke opleiding bij mij paste. Deze zoektocht heeft heel veel tijd en energie gekost, maar uiteindelijk heb ik de studie gevonden die bij mij past. Ondanks dat ik nog niet ben hersteld, volg ik nu al bijna een jaar de studie SPH en heb ik het enorm naar mijn zin! Vanaf het begin van de opleiding ben ik open geweest naar anderen toe en heb ik mezelf laten zien zoals ik ben. Ik word op deze manier geaccepteerd, hoef mezelf niet aan te passen, ik ben leuk genoeg zoals ik ben. Als ik mezelf laat zien, ben ik meer mezelf, dit vinden mensen meestal veel leuker dan de aangepaste versie van jou!

Mijn therapeut bij HC heeft mij in de afgelopen tijd enorm veel steun kunnen bieden en ik heb hierdoor grote stappen kunnen zetten. Maar ik had het niet zover kunnen brengen zonder de liefde, steun en af en toe een trap onder de kont van mijn ouders. Anorexia is een vreselijk iets en ik gun het niemand, maar hoe cliché het ook klinkt het heeft er wel voor gezorgd dat ik ben geworden wie ik nu ben. Ik ben nu veel opener tegenover mijn ouders en anderen en ik voel mij hier goed bij. The key to recovery is in mijn ogen het hebben van liefde, warmte om je heen en het idee hebben te worden gehoord. Ik word nog elke dag met mijn eetstoornis geconfronteerd, er is nog een lange weg te gaan, maar ik ben nu op de goede weg en wil ab-so-luut niet meer terug naar hoe het was!