Vroeger wist ik niet wat hoop was. Ik leefde in mijn eigen wereldje en was jarenlang depressief. Twaalf jaar werd ik door mijn moeder emotioneel mishandeld. Ze deed het uit onmacht. Ik had het Syndroom van Gilles de La Tourette. Ik was het meisje met de ‘tics'. Iedereen bleef liever uit mijn buurt. En wanneer mensen je constant ontwijken, weet je ineens niet meer wie je graag heeft.

Ik ben verschillende keren in opname geweest. Éen keer, in mijn tweede opname, vertelde andere meisjes uit de psychiatrische dienst mij hoe je kon afvallen. Al snel was ik er helemaal mee weg. Ik hing constant over de wc-pot en at steeds minder en minder. Toen ik een normaal gewicht bereikte, kreeg ik complimentjes van mijn omgeving. Dit werd al snel de motivatie om door te gaan met afvallen. In het begin viel dat reuze mee. Ik haalde voldoening uit het gewicht dat ik zag omlaag gaan. Maar al snel werd het een ‘living hell'.

Er was geen ruimte meer voor plezier maken en genieten van de momenten met vriendinnen. De momenten in de eetzaal van 't school waren een nachtmerrie. In bed huilde ik mezelf in slaap. Uiteindelijk is mijn moeder erachter gekomen en snel volgde een opname in Tienen, Ter Berken. Daar heb ik veel mooie meiden leren kennen, die mij elk op hun manier steunde en motiveerde. Al snel had ik de draad van het leven weer te pakken.

Deze vreugde duurde niet lang. Ik had veel woede in mij en die reageerde ik af op mijn ouders. Hoe kan het dat zij zo lang niet hebben gezien wat ik had? Moest het twaalf jaar duren eerdat mijn ziekte werd ontdekt? Mama, papa, vroegen om vergiffenis ... Nee die pijn was even te groot! Nu nog, jaren later merk ik dat dit mijn leven heeft getekend. Al die keren dat iemand mij ‘gestoorde' noemde.

Steeds weer dacht ik aan de dood. Ik wou het opgeven. Ik deed mezelf pijn en heb meermaals geprobeerd om mijzelf van het leven te beroven. Tot een paar maanden terug zou ik dat helemaal niet erg hebben gevonden. Ik voelde me niks waard en dacht dat men beter af zou zijn zonder mij.

Ook het eten liep niet helemaal zoals het hoorde. Ik heb al die jaren na de opname in Tienen mijn gewicht kunnen behouden. Maar dat wil helemaal niet zeggen dat mijn gedachten ook goed waren. Integendeel. Ik bezweek aan de folteringen in mijn hoofd. Ik weet van mijzelf dat ik een piekeraar ben. De gedachten rond het eten vond ik het ergste. De hele dag berekende ik wat ik at op een dag, ik ging elke dag op de weegschaal staan. Ik voelde me werkelijk slecht wanneer de weegschaal aangaf dat ik stabiel of bijgekomen was. Ik kon werkelijk hysterisch worden.

Toen ik ‘thinspiration' ontdekte was ik helemaal weg van de realiteit. Ik kon niet meer zien hoe ik er objectief bij liep. Ik voelde me super dik op een gezonde bmi. Op momenten dat ik weinig at, kreeg ik kleine eetbuien. Daarna voelde ik me er heel slecht om. Ik had het gevoel dat niemand mij kon helpen met mijn eten. Niemand niet, zelfs niet mijn psychologe.

Zeven dagen van de week vocht ik tegen mijn ES. Steeds had ik de neiging om op te geven. Maar nu ben ik blij dat ik dat niet heb gedaan. De eetbuien zijn vermindert naarmate ik terug een normaal eetpatroon ging aanhouden. Doordat ik door de dag voldoende at, had ik minder drang naar een eetbui. Ik heb ook zeer goed gemerkt dat die eetbuien een teken waren dat ik niet goed in mijn vel zat. Ik ben tot het inzicht gekomen dat mijn ES zeker niet mijn belangrijkste zorg is. Ik heb angsten en ik voel me onzeker. Deze onderliggende dingen moet ik aanpakken.

Tourette is onder controle door medicatie. De vreugde van mijn leven. Geen tics meer! Ik zou het zeer moeilijk hebben moesten ze terug komen. Maar daar mag ik nu niet meer aan denken.

In 2007 is de diagnose anorexia bij mij vastgesteld. Ik ben in zekere mate gegroeid als persoon. Het eten verloopt nu best vlot. Ik eet wat ik graag eet en ik geniet ervan. Een leven met anorexia zou ik van mijn leven niet meer willen. Alles gaat veel vlotter nu. Ik heb de deur achter mij toegedaan. Het verleden is gepasseerd en ik geloof nu in een toekomst vol met plezier en een leven waarin ik mag hopen en dromen.

Ik ben nog niet van al mijn problemen af, dat zou wat snel zijn. Aangezien de verwerking van trauma's in de vroegere jeugd niet vanzelf gaat. Verwerking duurt 3x zo lang als hetgeen je meemaakt. Dus je moet je tijd nemen om te genezen. De tijd heelt de wonden! Ik kan geen kant en klare oplossing geven. Ik weet wel dat jij zelf de oplossing in de hand hebt. Je moet constant de moed bijeenrapen om door te gaan, hoe moeilijk het ook loopt. Ik geloof in een betere toekomst voor iedereen, ik geloof en heb hoop. Ik ben blij dat ik mag leven en ik droom van een gezin, vele jaren met mijn vriend en af en toe op vakantie kunnen gaan... Ik wil een boek schrijven over mijn ervaringen. Ik wil het uitschreeuwen van de daken: ‘nee, ana leeft niet meer in mij!' Welkom leven, welkom Sheila.