Het is volgens mij ongeveer 2 jaar geleden dat mijn eetstoornis is begonnen, hoe het is verlopen en hoe het nu gaat, wil ik graag met jullie delen. Op school ben ik vroeger heel vaak gepest, dit om verschillende redenen zoals dat ik een streber was en dat ik me niet klede zoals andere. Als ik er zo bij nadenk ben ik nooit gepest omdat ik dik was, ookal was ik in die tijd wel wat kilo te zwaar.

Mijn eetprobleem is eigenlijk begonnen toen ik afstudeerde in "het middelbaar". Ik had er net de 2 leukste schooljaren van mijn leven opzitten en was afgestudeerd als apotheekassistent.

Omdat ik mezelf nog te jong vond om al te gaan werken, ik was 18 jaar, besloot ik om verder te gaan studeren. Ik vond echter niet echt een richting die me aanstond en ben uiteindelijk verpleegkunde gaan doen. Dit bleek al snel helemaal niets voor mij!

Ik was in het jaar dat ik verpleegkunde ging studeren begonnen met een beetje op mijn voeding te letten. Ik deed dit onder begeleiding van de dokter, om die x kg die ik te zwaar was kwijt te spelen. Dit lukte erg goed en tegen het einde van dat jaar was ik deze kilo'tjes te veel kwijt. Ik kreeg die tijd veel complimentjes over mijn vermagering en dat vond ik wel fijn. Soms vroegen ze mij wat ik deed om af te vallen en dan vertelde ik dat ik enkel wat op mijn voeding lette en een beetje meer sporte. Dit vonden ze wel raar en ik heb toen een opmerking gekregen van een meisje dat je zo toch niet afvalt, want dat deed je (volgens haar) door niet te eten, dan zou je pas snel afvallen.

Omdat mijn gewicht al wel een tijdje stabiel bleef in die tijd, is deze zin heel hard blijven hangen en er waren toen ook net examens die ik totaal niet zag zitten. Toen is het echt begonnen, ik at minder en minder, omdat ik zo wel nog verder zou kunnen afvallen.

Omdat school me niet lag en ik depri werd door de situatie, ben ik gestopt met school. Hierdoor viel ik thuis in een zwart gat en voelde ik mij verschrikkelijke nutteloos. Ik zal hele dagen gewoon doelloos op een stoel, zonder iets te doen. Dus ook niet eten, want ik vond dat ik niets verbruikte, dus dan moest ik volgens mij ook niets opnemen. Omdat mijn ouders zagen dat het niet goed met me ging - over het eten wisten ze echter niets, want als zij thuis waren at ik wel een beetje met hen mee, maar ook dan at ik erg weinig, waardoor het uiteindelijk wel opviel - begonnen ze me aan te moedigen om werk te zoeken, zodat ik iets om handen zou hebben.

Zo kwam ik in een ziekenhuis terecht en moest ik de afdelingen daar voorzien van materiaal, dit was een erg zware, zowel fysiek als mentaal, job en omdat ik het niet graag deed, en ik al ondergewicht had en nog steeds niet at, kon ik het niet aan en heb ik ontslag genomen.

Mijn leven kon echter niet verder zo en ik was echt OP! Mijn ouders wisten ondertussen dat ik ziek was en we waren ook al verschillende keren naar de dokter geweest en soms ook al naar het ziekenhuis. Na nog een kleine maand thuis te hebben gezeten, was het voor iedereen echt te veel geworden en besloten mijn ouders dat ik beter opgenomen kon worden voor mijn eetprobleem. Ik vond toen echter dat ik geen probleem had. Voor mij was het normaal geworden dat ik niet at. Ik stemde toch in met een opname. Bij het intake gesprek bleek volgens die arts dat het toch zeer ernstig met mij was en ik zou binnen de maand worden opgenomen.

Een week later echter al, kreeg ik telefoon dat ik mocht komen. Ik zag het totaal niet zitten, ik wilde echt niet beter worden! Ik voelde mij goed zoals ik was en vond dat ik goed bezig was!
De eerste week van mijn opname heb ik dan ook echt super moeilijk gedaan, ik hoopte zo dat ze me zouden wegsturen, maar dat deden ze niet, in tegendeel. De ‘grote' baas van de afdeling kwam langs voor een gesprek met mij en vertelde dat het zo niet verder kon en dat ik dat weekend nog dood zou zijn als in niet at. Dat vond ik echter geen probleem, want ik had toch geen zin meer in mijn leven en niemand zou mij missen. Hij stelde me voor een keuze: of ik zou vloeibare voeding drinken, of ze zouden een sonde plaatsen en me zo voeden. Ik wilde die drinkvoeding niet en ook geen sonde!

Zo is die man op het idee gekomen om mij in een gedwongen opname te plaatsten, waardoor ik niets meer te zeggen had. De rechter kwam erbij en er werd, tegen mijn wil, een sonde geplaatst. Ik werd ook naar een andere afdeling gebracht, omdat ik met de sonde daar niet mocht blijven. Ik heb ongeveer 2 maanden op die andere afdeling doorgebracht. Dit was totdat ik een bepaald gewicht had en weer gewoon at. Na die 2 maanden, mocht ik terug naar de afdeling eetstoornissen waar ik nu wel super gemotiveerd aan mijn behandeling begon.

Na 6 maanden was mijn behandeling afgelopen en was ik er een stuk beter aan toe. Ik kon weer goed eten, ik zat op een gezond gewicht, ik kon weer genieten... Tijdens mijn opname heb ik verschrikkelijk veel geleerd en ik voel me er ook sterker door. Het heeft niet alleen geholpen bij mijn eetstoornis, maar ook voor mijn persoonlijkheid en dit in de positieve zin!

Nu ben ik dus al weer bijna een jaar thuis en het gaat nog steeds goed met mij.

Ik ben wel onder begeleiding van de huisarts, waar ik dus regelmatig op controle moet en ik krijg ook hulp van een diëtiste. Met haar bespreek ik of ik goed bezig ben op gebied van eten en dit loopt ook heel goed. Ik heb ook een toffe job gevonden, met super lieve collega's en ik voel me beter en sterker dan ooit!

Ik hoop dat ik echt nooit meer in de anorexia-hel terecht kom, maar helaas kan ik de toekomst niet zien. Ik ben ervan overtuigd dat iedereen deze rotziekte kan overwinnen, ookal is het zeker niet makkelijk! Het kan lang duren voordat je de moed vindt om tegen deze duivel te strijden, maar als je eraan begint, is het zeker mogelijk om hem te verslaan!