Sterker dan de depressie

 

Mijn naam is Lara en ik ben 15 jaar oud. In Februari 2016 begon ik mij slecht te voelen. Uit het niets begon mijn hoofd overuren te draaien. Ik begon mezelf vragen te stellen: Hoezo dit en hoezo dat? Ik dacht dat het over zou gaan, maar het stopte niet. Het hield me bezig. Ik probeerde door te gaan met alles, door te gaan met zingen, door te gaan met lachen en plezier maken. Het lukte niet. hoe kon zo’n vrolijk meisje als ik de reden om te lachen zijn kwijt geraakt?

Al snel kregen mensen om mij heen door dat ik mij slechter ging voelen. Veel huilen en in paniek zijn. mensen raadde mij aan om mindfulness te gaan proberen, maar dat lukte niet. Ik bleef maar denken en denken. Ik sliep amper, had elke avond paniekaanvallen, at minder, lag heel veel in bed en uiteindelijk kon ik niet meer naar school. Ik was zo moe van al het denken, maar het bleef doorgaan. Ik begon mezelf elke dag meer te haten, hoe kon ik zo’n vreselijk persoon zijn?

lara

Het zorgde ervoor dat relaties verslechterden. Ik vond mezelf zo’n slecht persoon dat ik dingen bedacht, hoezo ik slecht was. Later bleek het een grote leugen te zijn waarin ik verstrikt was geraakt door al mijn piekeren. Wat ik me nog goed kan herinneren is het eerste gesprek met de psychiater. Eindelijk was er iemand die me begreep, maar de diagnose ernstige depressie viel zwaar. Ik? Hoe kan dat?

Ik kreeg medicijnen, in die tijd zag ik geen reden meer om te leven. Hoezo zou ik willen leven als alles wat ik deed fout was? Ik verdiende het niet. Ik was een mislukkeling, stom en deed iedereen pijn. Door de slaapmedicatie kon ik tenminste weer slapen. Ergens vluchtte ik ook in mijn slaap. Zo kon ik niet meer denken aan alle nare dingen. Op een avond gaf ik het op. Ik was moe van al het vechten, het hielp niks, hoezo zou ik doorgaan? Toen werd er besloten dat ik voor een tijdje opgenomen zou worden. Dit wilde ik zelf ook. Ik wou weg van thuis en even tot rust komen.

Het was moeilijk, maar ik merkte dat ik weer kon lachen en dat vond ik het belangrijkste, ook al wist ik dat ik er nog lang niet was. Toen ik uit de kliniek werd ontslagen voelde ik me al wat beter. Ik lag niet meer in bed en ging dingen ondernemen. Wat het meest heeft geholpen is denk ik tijd en in mezelf geloven. Ik gaf mezelf de tijd en altijd had ik nog een sprankeltje hoop. Dat wil ik andere ook meegeven...

Al voelt het alsof het nooit meer beter zal worden, het gebeurt wel. Zolang je maar gelooft in je eigen krachten en jezelf de tijd geeft. Ik heb weer een toekomst en kan zeggen dat ik sterker ben dan de depressie. Ik kan de wereld aan. Ik wil dat andere mensen weten die ook met depressie dealen, dat het goed komt. Ik kan weer lachen, weer zingen en plezier maken. Al dacht ik dat ik dat nooit meer zou kunnen... 

Fotografie: pexels

“Never forget who you are”

 

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

A - Zaterdag 15 juli 2017 11:07
Mooi geschreven ā™”
britneyangel - Zaterdag 15 juli 2017 11:21
wel vervelend voor je dat je dat meegemaakt hebt, fijn dat het weer goed gaat
Anne - Zaterdag 15 juli 2017 12:00
Heel mooi verwoord, maar vervelend dat je het allemaal hebt moeten meemaken. Ik ben blij dat het nu weer goed met je gaat, je bent een sterk persoon!!!
Sam - Zaterdag 15 juli 2017 16:08
šŸ˜­ā¤
Carin - Zaterdag 15 juli 2017 16:10
Heel mooi verwoord. Je bent een sterk meisje Carlijn. Fijn dat het beter met je gaat en blijf in jezelf gelovenā¤
Alexandra - Maandag 4 september 2017 21:23
Wat super goed van jou zeg.
Ik ben nu ook depri en veel last van paniek en angst aanvallen. Elke dag vraag ik me dingen af en word ik bang en verdrietig dan wil ik dood en dan ben ik weer bang voor de dood. Dan kan ik niet dood gaan want ik heb 2 kids waar ik voor leef.Dan voel ik mij een slechte moeder en dan denk ik ik doe me kids tekort terwijl ik wel weer weet dat het niet zo is. Ik word bang van me eigen gedachtes bang om gek te worden. Hielpen jou medicijnen goed?
Carlijn - Donderdag 14 september 2017 16:42
Wat erg om te horen! De eerste medicijnen hielpen niet, die ik nu heb wel maar die zijn voor jongeren. Ik zou voor medicijnen hulp an de psychiater vragen. Het komt goed!
hannahxx001 - Zaterdag 14 juli 2018 11:13
hey, ik ben Hannah en 13 jaar maar woow wat mooi geschreven en verwoord! ik herken mezelf er helemaal in, jammer genoeg voel ik me nog precies hetzelfde als wat jij in het begin in je verhaal schrijft, bij mij is ook een erge depressie vastgesteld en ik onderneem niks meer....hoe gaat het nu met je??