Stap voor stap voel ik mijn voeten neerkomen op het brandende asfalt. Het contact met mijn tenen is kort, maar vastberaden. Ik ga het halen, ik ga het halen. We gaan een jaar terug in de tijd. Ik ben 24 en ik zit een beetje onwennig in de plastic stoeltjes voor het bureau van de diëtiste, die tevens als mijn psycholoog functioneert. Mijn vingers zijn wit, omdat ik de armleuningen haast fijnknijp. Mijn moeder zit naast me...

Vandaag valt de beslissing. Samen met mijn diëtiste heb ik afgesproken dat ik over 4 maanden de 10 miles van Antwerpen ga lopen. Mijn familie is verbijsterd: al een jaar ben ik aan het afvallen en sport ik me de kilo’s van mijn lijf en nu wil de dokterspraktijk waar ik in behandeling ben ervoor kiezen mij een absurd trainingsschema te laten volgen. Waarom? Waarom? Waarom?

Al vier maanden proberen we samen de kilo’s er weer aan te krijgen, maar tot nog toe is dat op een kleine opflakkering tijdens de feestdagen absoluut niet gelukt. Ooit was ik begonnen met afvallen omdat ik niet zo lekker meer in mijn vel zat en nu lijk ik niet meer te kunnen stoppen. Ik ben er goed in en het perfectionistische stemmetje spoort mij voortdurend aan verder te gaan. Het lukt me niet meer een ander doel in mijn leven te zien dan de cijfers naar beneden te krijgen. Tot dan toe.

Ergens op die spiraal richting gevoeloosland ben ik van hardlopen gaan houden. Eerst omdat het veel calorieën verbrandde, maar al snel ook omdat het gewoon goed voelde. Hoofd leeg. Rennen. Steeds een stukje verder. Alleen lukte dat stukje verder steeds minder goed. Met mijn gewicht verdween ook mijn snelheid… Wat als we daar nu eens wat aan gingen doen? Dat was waartoe ik werd uitgedaagd…

Eten om sneller te worden. Eten om andere doelen te halen dan alleen pure gewichtswinst… Tien Engelse mijlen loop je alleen met een op-en-top fit lichaam. Als je dat wil, zei de diëtiste, zal je beter voor jezelf moeten zorgen. Denk je dat je dat kan? Ik ben nog nooit een uitdaging uit de weg gegaan en hoewel ik niet wilde bijkomen, kon ik ook aan deze lokroep niet weerstaan. Iemand daagde mij uit. Sommigen geloofden niet dat ik het kon. Zou ik ze eens wat laten zien…

Dat was zaterdag. Maandag startte de eerste training. De avond ervoor zat ik in dubio aan tafel na het avondeten… Eigenlijk was het te weinig en dat besefte ik maar al te goed. Mijn maag rammelde, mijn hoofd tolde. Zo zou ik de dag erna geen 10 kilometer kunnen rennen… Ik begon opnieuw te eten. Die avond is er iets geklikt. Ik ging mijn lichaam de kracht geven om te doen wat moest.

De volgende ochtend rende ik 10 kilometer en voor het eerst leek het alsof ik uit een winterslaap ontwaakte. Het was januari, maar de vrieskou leek mij zelfs zo vroeg in de ochtend amper te raken. Ik rook de geur van gevallen bladeren, nachtelijke regen of misschien al morgendauw. Ik voelde elke stap in mijn trillende spillebenen, maar ze zouden niet buigen of breken. Na 1u15 minuten stond ik opnieuw aan de voordeur. Ooit kon ik dat binnen het uur… Wat had ik mezelf aangedaan?

Die ochtend is er iets veranderd: het voelde beter, dacht ik, om wat meer te eten. De wereld is niet vergaan omdat ik meer calorieën binnenkreeg, integendeel. De maanden die volgden verliepen met downs, maar veel meer ups. Ik ben toen in een razend tempo hersteld, achteraf bekeken. Na twee maanden kon ik voor het eerst in mijn leven afstanden van 13 kilometer of zelfs iets meer aan. Wat voelde dat fantastisch! De cijfertjes waren nog steeds erg aanwezig in mijn leven, maar het waren niet de droge weegschaalfeiten, maar wel de snelheid waarmee mijn lichaam me over deze aarde meevoerde.

Nog twee maanden later liep ik mijn Ten miles en stond mijn mama aan de finish te wachten. Trots en tranen. We gingen uit eten om het te vieren. Ik nam een dessert, maar ‘s avonds kon ik het niet laten dat er weer af te sporten. Ik was geen rollercoaster die alleen omhoog ging, maar ik was op de goede weg… Dat voelde ik, maar ik zou mezelf ook de tijd gunnen. Af en toe eens terugvallen hoort er nu eenmaal bij…

Maar er zijn zoveel meer positieve kanten. Opnieuw naar het werk fietsen zonder te stoppen om uit te rusten, verlangen naar seks met mijn lief, boeken lezen zonder constant aan eten te denken en films kijken waarin ik op meer let dan wat het graatmagere hoofdpersonage eet…

Een half jaar later liep ik mijn eerste halve marathon en werd er opnieuw gevierd. Brussel was prachtig. Ik voelde alle emoties weer die het leven bood. De angst om mezelf teleur te stellen en niet vol te houden, maar vooral de euforie achteraf. Wat een verschil… Die avond at ik voor het eerst pizza zonder tranen. Met een licht schuldgevoel dat ik de dag erna tijdens een kort hardlooprondje weer kwijt geraakte. Lopen was mijn therapie geworden. Die week zei ik de dokterspraktijk vaarwel. Ik werd genezen verklaard.

Rotterdam. April 2017. Stap voor stap voel ik mijn voeten neerkomen op het brandende asfalt. Het contact met mijn tenen is kort, maar vastberaden. Ik ga het halen, ik ga het halen. 4 uur ervoor startte ik met het idee dat mijn doel onmogelijk te halen was, net zoals ik anderhalf jaar daarvoor dacht dat ik nooit van anorexia zou genezen. Think again.

Ooit was ik ‘dat meisje met anorexia’ en dat was het enige wat nog van me overbleef. Tot ik nieuwe doelen kon stellen. Vandaag ben ik tweevoudig marathonloopster, lief, girlboss, wereldreiziger, vriendin, blogger, dochter en zoveel meer…

Ooit was mijn toekomst ‘dat meisje met anorexia’ te blijven. Niets meer. Alleen misschien nog minder dan dat…? Misschien was er op den duur niets meer van me overgebleven… Nu ligt er zoveel meer in het verschiet: trouwen, nog wat meer marathons lopen, reizen en de wereld zien, nieuwe vriendschappen sluiten, mama worden of misschien een boek schrijven? Stel je doelen. Genees. Leef.

Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl