Hoe het sporten mij helpt om van mijn eetstoornis af te komen en te leven vanuit mijn hart! "Is het wel handig?" "Sport je niet te veel?" "Ben je niet bang dat je daardoor weer terugvalt?" "Ga je nu alweer naar de sportschool?". Vragen die ik zo vaak heb gehoord en nog steeds dagelijks te horen krijg van mensen in mijn omgeving.

Het is begrijpelijk, na heel lang het sporten op een verkeerde manier te hebben gebruikt en alleen maar bezig te zijn geweest met kcal verbranden, afvallen, mager te willen zijn en ga zo maar door, snap ik dat mijn omgeving me wantrouwt en dat mag. Het is nu eenmaal de waarheid dat als je anorexia hebt dat je iedereen en jezelf voor de gek houdt en dan werkt het stuk health in de media ook niet mee. Ik ben daar misschien gevoelig voor, maar ik weet nu dat ik niet meer naar ondergewicht wil en wil leven!

Maar nu ben er ik soms een beetje klaar mee, na zo veel behandelingen, klinieken in klinieken uit, ziekenhuis in en uit, overstappen naar een nieuwe instelling, boosteropname Portugal, ziekenhuis Portugal en ga zo maar door. Ik voel en merk meer dan ooit dat ik me de laatste stap voor mijn herstel mag gaan inzetten! Ik weet dat ik er nu echt bijna ben en dat ik de dagen aan het aftellen ben, dat ik eindelijk mag en kan gaan zeggen: ik had een eetstoornis, niet meer naar de ellende kijk maar het leven ga beleven.

Na een opdracht bij mijn instelling waar ik nu nog zit, zag ik hoeveel ik eigenlijk al bereikt heb, gezond gewicht, een gezond eetplan, meer vertrouwen en het belangrijkste: Dat ik geloof en hoop heb gekregen dat je kunt herstellen van een eetstoornis.

Soms is het goed om even stil te staan en te kijken naar wat je al bereikt hebt en niet naar wat je nog wilt of moet gaan bereiken. Wat ik op dit moment ervaar is dat ik de stappen die ik heb gezet en wil gaan zetten, ik heb bereikt door het sporten. Het klinkt misschien gek in de oren, maar daar ligt mijn hart en daar heeft mijn hart al van kleins af aan gelegen. De mensen om me heen en de sportschool die me kennen en die mij helpen ben ik het meest dankbaar voor de afgelopen tijd. Het is namelijk niet makkelijk als je een eetstoornis hebt en mensen vragen wat je het liefste doet, "nou sporten". De gezichtsuitdrukkingen die ik dan soms kreeg, of de bezorgde antwoorden, bezorgden mij juist weer dat mijn moed in de schoenen zakte en dat ik niet mezelf durfde te zijn.

Ook als ik soms de vraag krijg, wat wil je in de toekomst? Ik wil het liefst in een sportschool werken en daar mijn passie en liefde in stoppen, maar vaak durf ik dat niet te zeggen, omdat mensen het raar vinden dat je dat als anorect zegt. Het zijn misschien harde woorden, maar het is wel hoe ik het dagelijks meemaak. Het is zo moeilijk om uit te leggen wat sporten met mij doet, het is niet alleen het sporten, maar ook de sfeer en de mensen van de sportschool. Dat als ik de sportschool in loop ik eindelijk weer kan voelen dat ik ergens mezelf thuis voel, ik krijg er energie van en ik kijk er naar uit. Een jaar geleden had ik dat niet durven dromen!

Ik loop nu nog vaak tegen mijn angsten aan en dat ik niet durf te leven vanuit mezelf, bijvoorbeeld door het stukje wat ik hierboven heb genoemd. Als je anorexia hebt krijg je vaak een stempel opgelegd, en dat is niet eerlijk, want wie zegt dat elk meisje of iedere jongen met anorexia hetzelfde is. Mij helpt het sporten nu eenmaal en dat is waar mijn hart ligt. Ik weet dat ik niemand behalve mezelf verantwoording schuldig ben, alleen is het moeilijk in deze samenleving waar mensen snel een oordeel over je hebben echt jezelf te blijven!

Eén ding weet IK zeker en dat is dat ik nooit meer naar de magerte terug wil, dat ik wil gaan leven vanuit mijn hart en beslissingen! Gelukkig zijn er nu langzaam een aantal mensen die mij zijn gaan geloven en inzien dat de sport mij helpt om te herstellen van mijn eetstoornis. Daar ben ik hen en mezelf zo enorm dankbaar voor. Ik blijf doorzetten en ga mijn hart volgen en die ligt bij de sport, de sportschool waar ik sport, mijn sportmaatjes, instructeurs en mezelf, want alleen ik weet wat mijn hart mij vertelt! "Don't give up the fight, you never know how strong you are until being strong is the only choice you have!"