Spijt van mijn littekens
Automutilatie. Tegenwoordig een niet meer zo onbekend woord als vroeger. Niet altijd maar toch regelmatig gaat het samen met andere problemen zoals een eetstoornis, dissociatie of verslavingen. Maar wat brengt je ertoe om in die negatieve spiraal te komen? En hoe kom je eruit? En wat dan als je lichaam vol littekens staat?
Al in de pubertijd begon ik mezelf te verwonden. In dezelfde tijd als mijn eetstoornis begon. Bij mij hingen die twee heel erg aan elkaar verbonden. Want beide gaven me in de eerste plaats het gevoel sterk te zijn. Krachtig. Ik kon mijn lichaam beheersen. De punten op mijn rapport niet, mijn onzekerheid bij vrienden niet, het pesten op school niet, het misbruik niet, maar mijn lijf, daar kon ik sterk over zijn. Ik kon hongeren. Ik kon dat ene krasje zetten. Zo begon het.
Maar zowel mijn eetstoornis als mijn automutilatie hebben extreme vormen aangenomen. Wat begon als controle eindigde in controleverlies. Elk probleem in mijn leven dacht ik te beheersen met hongeren en zelfbeschadiging. Het werd een soort verslaving zelfs.
Op het internet ontdekte ik dat ik niet de enige was. Ik kwam op een forum terecht met lotgenoten. Maar ik kan niet zeggen dat dit nuttig is geweest. Juist niet. Ergens was er altijd zoiets van "als hun het mogen mag ik het ook". Heel stom natuurlijk, maar ik denk dat het gevaar van lotgenotenforums er altijd is. Daarom is het goed dat Proud zo`n positieve instelling heeft en heel sterk controlerend is wat er geschreven wordt. Maar veel forums hebben dat niet en dan trigger je elkaar steeds meer.
In opname uiteindelijk ging heel veel energie van de therapie daarin zitten. Het niet mogen verwonden van mezelf. Ondertussen was de controle die ik dacht te hebben helemaal weg. Ik had constant stress en wilde constant mezelf kwetsen. Het ging van kwaad naar erger. Speciale programma`s op basis van straffen en belonen hadden om mij geen vat. Het zat te diep allemaal.
Op een dag sprak ik met een verpleegkundige na weer een "aanval". Ze vroeg me of ik dacht er later spijt van te hebben. Ik zei van niet. Dat het bij me hoort zoals ook andere dingen in mijn leven een stuk van mij zijn. Dat het voor mijn verleden stond en van mij was.
Ik ben van het zelfbeschadigen af gekomen. Ik heb voor mezelf de dwang van "ik moet stoppen" weg genomen, want die maakte dat ik me steeds voelde falen als het mis ging en dat automatisch alweer de trigger was voor een volgende keer. Mijn zelfbeeld was heel erg laag hierdoor, door de zelfbeschadiging.
In mijn hoofd veranderde ik de zin van "ik mag niet snijden" in "ik ga mijn uiterste best doen om niet te snijden". Dit haalde weg dat ik me moest straffen als het mis ging, want als ik mijn uiterste best gedaan had, was het oké. En ik deed mijn best! Ik wilde stoppen! En het is gelukt zo. Niet dat de drang er nu nooit meer is. Zelfs na jaren is die drang er bij momenten nog. Zou ik...1 krasje maar. NEE nooit meer!
Nu het allemaal achter me ligt denk ik vaker nog terug aan het gesprek met de verpleegkundige. Waar ik toen heilig van overtuigd was, daar heb ik ongelijk in gekregen.
Want ik heb wel spijt van mijn littekens. Heel veel zelfs. Ik heb er hard aan gewerkt om een nieuw leven op te bouwen. Maar mijn lijf blijft de sporen van het verleden dragen. Het is bij mij zo dat het zichtbaar en herkenbaar is zodra ik in T-shirt of korte broek loop. Het is allemaal wel vervaagd door de jaren maar ik weet dat het niet meer beter zal worden dan dit. En dat het de rest van mijn leven, wat hopelijk nog heel lang is, zal gebeuren dat mensen "het " zien. Dat ze kijken, staren, vragen stellen.
Ik heb mezelf aanvaard nu, met mijn littekens. Maar op sommige dagen is het verdomde moeilijk om zo sterk in je schoenen te staan dat je met korte mouwen over straat gaat. Dan ontbreekt me de moed en kracht gewoon en kies ik voor de makkelijke oplossing van mijn lijf te verstoppen.
Ik heb plastische chirurgie overwogen. Ik ben van de huisarts naar de dermatoloog gegaan. Die zei dat het voor de plastisch chirurg was. Maar door de omvang van mijn littekens is er geen beginnen aan om ze weg te halen. Heb wel zalfjes gehad maar die geven weinig echt resultaat. Dus echt een oplossing is er in mijn geval niet, zelfs al zou ik het kunnen betalen.
Wat zou ik graag al mijn littekens kwijt zijn. En al die negatieve herinneringen aan een afgesloten hoofdstuk ook echt achter me kunnen laten hiermee. Maar dat kan niet...littekens blijven zichtbaar. Daar heb ik nu geen keuze meer in...
Maaike
foto rechtsboven: flickr.com/photos/31878512@N06/
foto 2: flickr.com/photos/calmenda/
foto 3: https://www.flickr.com/photos/superfem/
Heb jij al spijt?
Zou jij plastische chirurgie overwegen?
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ook ik heb de afgelopen jaren geworsteld met het eten en de automutilatie! En hoe trots ik soms ook kan zijn dat ik de eetstoornis en automutilatie beetje bij beetje achter me ga laten, er zal geen dag voorbij gaan zonder dat ik eraan wordt herinnerd door alle littekens op mijn lichaam. Nu heb ik spijt, maar ik weet ook dat het me ook door hele diepe dalen heen heeft geholpen!
Hopelijk lukt dat jou ook.
enorm veel herkenning
bedankt
Ook ik ben naar een dermatoloog geweest maar mijn littekens waren te ernstig en er kon niks meer aan gedaan worden. Ook wat zalfjes meegekregen maar dat maakt niet zoveel meer uit. Ik moet er gewoon mee leven en dat lukt mij ook wel, maar in sommige situaties, zoals een werksituatie, zou ik liever wat meer mezelf kunnen zijn.
Weet dat je niet alleen bent met dit geworstel en moedig dat je dit verhaal schreef! Blijf ervoor gaan!
Groetjes
Niemand ziet ze, maar met omkleden bij schoolgym is dat wel oppassen.
antwoordde ik het zelfde..
maar nu ik bijna een jaar gestopt ben en opnieuw een studie op gepakt heb waarbij je wel delen moet gaan laten zien(i.v.m. bodypainting), kan ik zeggen dat ik er toch heel veel spijt van heb..
de drang is er nog steeds op zekere momenten, en ik geloof ook niet dat dat ooit zal verdwijnen. maar de wil om het NOOIT meer te doen is voor mij groter en sterker dan de drang.
BE STRONG! YOU ARE SPECIAL
zoveel gedoe. inderdaad erg veel spijt!!
ik herken je verhaal en heb misschien een tip voor je.
Heb je wel eens gedacht aan het gebruik van st-jansolie?
het is te verkrijgen in in ieder geval natuurvoedingszaken.
Ikzelf heb goede ervaringen ermee,. Zo ook een vriend van mij, al ging het bij hem om brandwonen. hij had 3e graads brandwonen op zijn been, na 2 jaar intensief gebruik van st-jansolie kon de dokter niet meer aanwijzen welk been het was geweest. Zo ook mijn eigen littekens zijn vrijwel onzichtbaar geworden.
al moet je wel testen of je niet allergisch bent ervoor, maar als je dat niet bent is het het proberen zeker waard denk ik. Ik weet niet hou oud je littekens zijn maar wie weet,
succes,
veel liefs
doran
Na al mijn (soms ook gedwongen) opnames en uit huisplaatsingen was ik er een keer zo klaar mee, dat ik de kracht vond om te stoppen. Pas nadat ik echt echt de bodem had geraakt, zag ik dat ik zo niet verder kon.
Na een half jaar clean te zijn ben ik samen met mijn vader naar de huisarts geweest om te kijken wat ik aan de littekens kon doen. Ik had al zalfjes geprobeerd maar die hielpen niet.
Het werd een lang geheen en weer tussen ziekenhuizen en dermatologen.
Ik had de keuze voor pigment in laten spuiten, in alle littekens. Dus dat het littekenweefsel dezelfde kleur zou krijgen als mijn eigen been. Wel zouden ze dan zorgen dat er niet overal dezelfde kleur was gebruikt, maar wat kleurverschil, omdat een huid nooit egaal van kleur is.
Echter was dit geen optie bleek al snel omdat ik en honderden littekens had, wat geen doen qua werk en tijd zou zijn, en in de zomer als mijn benen bruiner zouden worden, zou het pigment in mijn littekens niet meekleuren en krijg je dus alsnog een soort van 'zebra effect'.
Een andere optie was elke dag insmeren met een soort van foundation, makkelijk gezegd. Maar dan speciaal gemaakt voor litteken camouflage, waterbestendig en met verzorgende middelen. Nadeel was dat het een uur moest intrekken dus elke dag vroeg op en er grondig afgehaald moest worden en schoongemaakt moest worden dus veel gedoe voor het slapen.
Wel zou het waterbestendig zijn dus kon je er mee zwemmen en zij ik verschillende kleuren krijgen voor bijv de winter en de zomer.
De optie die ik gekozen heb, was een laserbehandeling. Dit is een 3e graadsbrandwond en daarna snijden ze alle losse huis eraf. Oftewel, je huid gaat een nieuwe laag opperhuid creëren maar dan moet er wel eerst veel lagen huid worden weggehaald.
Ik moest 3 dagen het ziekenhuis in en kon uiteindelijk 2 weken totaal niet lopen en het duurde een maand voordat ik weer normaal liep. Ik liet mijn beide bovenbenen doen, die helemaal onder zaten. De rest zou ik later nog doen, was het plan, maar dat ga ik niet meer doen.
Helaas bleek achteraf dat mijn littekens te diep waren en daardoor nadat het derdegraads verbrand was, ze nog steeds zichtbaar waren..
Het verschoon en verzorg proces was ook heftig en deed veel pijn. Daarnaast moest er constant iemand thuis zijn want ik kon niet lopen naar de wc of douchen, laat staan naar beneden gaan om eten te halen.
Ook bleek dat ik de eerste 3 jaar er niet mee in de zon kon, dus nog steeds moest ik met leggings aanlopen in de zomer.. Nu kan ik echter wel in de zon, maar je ziet mijn littekens nog steeds en je ziet een soort van vlak, rechthoek, wat op elk been uitgesneden is.
Wel ben ik blij dat ik het heb gedaan, omdat ik me anders waarschijnlijk altijd af zou vragen hoe mijn benen eruit zouden zien als ik het zou hebben gedaan.
Ik hoop dat het er over 10 jaar beter uit ziet en anders ga ik tegen die tijd wel weer naar de dernatoloog, dan kan er vast meer mee.
Ik wil gewoon niet dat mij kinderen het later zouden moet zien of weten, dat is het gene waar ik mee zit. Verder heb ik mezelf geaccepteerd en alle mensen om mij heen ook.
Ook ik heb jaren lang mezelf beschadigd en heb nu het al zo'n 3 jaar heel goed gaat ontzettend spijt. Vooral mijn bovenarmen zijn lelijk en zitten onder de witte dikke strepen die opvallen. Ik heb het geaccepteerd en gelukkig de mensen om me heen ook. Ik loop gewoon in korte mouwen. Regelmatig zie ik mensen ernaar kijken en dan voel ik me wel opgelaten.
Ik wou dat ik geluisterd had naar diegenen die toen al zeiden dat ik er spijt van zou gaan hebben ! Zalfjes en allerlei rotzooi geprobeert maar de littekens zijn te erg en misschien zou een plastisch chirurg er wat aan kunnen doen maar ook dan hou ik littekens. Dus voor diegene die zichzelf beschadigd en ook niet luistert ! Niet doen ... de littekens zullen je altijd doen blijven herinneren aan die nare tijd !
Maaike
Een super mooi verhaal en ook al lukthet mij nog niet om te stoppen het heeft me zeker wel aan eht denken gezet
De vraag onder het stukje; zou jij plastische chirurgie overwegen? Mijn antwoord daarop is ja. Sterker nog, ik heb begin deze maand een operatie gehad hiervoor en over een tijdje mag ik weer. Ze kunnen niet alles weghalen helaas, maar de littekens die me het meest stoorden, daar zijn we nu mee bezig.
Buiten het ziekenhuis draag ik ook gewoon korte mouwen en ik heb nu wel vrede met hoet het eruit ziet.
Ik heb er heel veel spijt van,
als je nog in een vroeg stadia bent,
kun je vaseline aloe vera erop smeren,
ook kan je tandpasta gebruiken
liefs,
liefs
Wat ik zelf wil laten doen is een mini tattoo laten zetten op de plek waar ik eerst sneed, om mijn 'slechte herinneringen'arm af te sluiten en er iets moois voor in de plaats te laten zetten om het in iets positiefs om te zetten. Vooral die drang herken ik, het is zo moeilijk om het dan niet te doen. maar wees alsjeblieft sterk op die momenten, denk eraan hoeveel spijt je er later van krijgt! heel veel sterkte! Liefs.
Heel herkenbaar om te lezen ook best wel moeilijk.
Maar wou toch even wat vertellen : ).
Eerst als ik mijn littekens zag werd ik altijd heel verdrietig en teleurgesteld en zo van: waarom heb ik dat nou gedaan ?!
Maar nu als ik mn littekens zie , ik heb ze gewoon gerespecteerd.
Ze laten zien wat ik heb meegemaakt en hoe sterkt ik eruit ben gekomen.
De eetstoornis en de rest zijn een groot deel van mn leven geweest en dat wil ik helemaal niet vergeten dus het is wel goed als ik er af en toe aan herinnerd word , maar dan op een goede manier.
Kusjesss
wat ben ik dog dom voor zo iets de doen want ik kan nu of later niet met korte mouwen lopen want de mensen zullen naar mijn armen ,en voeten zien of ze komen vragen wat is er gebeurd
en voor de mensen die dat weet mijn ma en pa was het ook zwaar en nu mij zo moeten zien daar voor ben ik kwaad op mij
en er zijn er ook die zeer blijven daar kunnen ze nik saan doen
mensen die weet hoe je dat kan met omgaan want dat is erge dan je de verbranden
de groepsleiders helpen mij hier door heen,
maar spijt blijf ik houden.
maar ik ben blij dat ik het niet meer doe