Ik heb lang getwijfeld of ik mijn verhaal wel wilde delen. Lange tijd heb ik mij verstopt en geschaamd voor mijzelf en voor mijn eetstoornis, maar ik denk dat ik er nu klaar voor ben om mijn verhaal te delen, mij niet langer te verstoppen en te zijn wie ik ben, flaws and all. Mijn eetstoornis begon zoals bij vele anderen, erg onschuldig. Nadat ik met vriendinnen op de middelbare school regelmatig aan het snacken was, begon mijn lichaam op mijn 15e te veranderen en erg blij was ik daar niet mee, dus had ik besloten om wat op mijn voeding te letten en te zorgen dat er een paar kilo'tjes van af gingen.

Het was voor mij een moeilijke periode waarin veel gebeurde, mijn moeder had met haar nieuwe vriend een kindje gekregen, daardoor wilde zij natuurlijk samenwonen, waardoor we dus gingen verhuizen en waardoor de jongen waar ik toen verliefd op was tegen mij zei dat het dan toch niet zou gaan werken, omdat ik naar een andere stad ging. In het nieuwe huis woonden wij met een samengesteld gezin, mijn stiefvader en zijn 2 kinderen, mijn moeder en mijn broertje, halfbroertje en ik. Ik vond het moeilijk om mijn draai te vinden en ging ook steeds minder eten, want daardoor voelde ik me beter. Voor mijn gevoel had ik geen thuis meer, ik was weg uit mijn oude omgeving en kon maar niet wennen aan een nieuwe stad, nieuw lichaam, nieuw broertje, nieuw huis en een nieuw gezin.

Lange tijd heb ik gesukkeld met eten, me depressief gevoeld, mezelf gesneden en thuis veel ruzie gehad. Ook begon ik met braken en at veel te weinig, wat resulteerde in eetbuien. Ik kwam aan en daardoor was het cirkeltje rond: ik ging weer afvallen door veel te weinig te eten, wat weer eetbuien en het braken triggerde, waardoor ik toch weer aankwam et cetera.

In mijn laatste jaar van de Havo heb ik regelmatig met de schoolmaatschappelijk werkster gesproken, maar zij kon mij eigenlijk niet verder helpen. Na wat druk van een vriendin van mij had ik besloten om tegen mijn moeder op te biechten dat het met eten en mijn stemming niet goed ging, iets wat zij dus al wist, vertelde ze me. Ik ben hulp gaan zoeken bij de lokale ggz, maar ben daar vrij snel mee gestopt, omdat ik na mijn examens in mijn eentje naar Amerika zou gaan om daar 3 maanden vrijwilligerswerk te doen.
Hoewel mijn problemen niet verdwenen waren, waren ze wel enigszins op de achtergrond toen ik naar Amerika ging.

Ik was flink afgevallen voordat ik op reis ging en voelde me wat beter over mijzelf. Het laxeren ging daar echter wel door en ik kwam door het vele eten weer kilo's aan. Toen ik terug kwam in Nederland voelde ik me slecht in mijn lijf en begon weer met lijnen. Ook ging ik werken bij een eetcafe hier bij mij in de buurt, wat me de juiste afleiding gaf. Ik ging veel werken en zette me er voor de volle 100% voor in, waardoor ik mezelf letterlijk uitputte.

Toen het september werd ben ik begonnen met de opleiding voeding en diëtetiek. Achteraf denk ik dat mijn eetstoornis veel met deze keuze te maken had. Naarmate het schooljaar vorderde kreeg ik steeds meer stress door de vele dingen die ik voor school moest doen, ik ging steeds minder eten om weer af te vallen, kreeg weer eetbuien en braakte regelmatig. Mijn schoolwerk leidde hier onwijs onder en ik ben professionele hulp gaan zoeken voor mijn eetstoornis.

Zo kwam ik ben de Ursula terecht. Er werd de diagnose boulimia (ik at en braakte bijna de hele dag) gesteld en ik zou een deeltijd groepsbehandeling krijgen met overnachtingen in de kliniek. Al snel in de behandeling ging het helemaal niet goed me, ik was depressief en voelde me suicidaal. Dit leidde tot een opname op de gesloten afdeling van de ggz op het terrein van de Ursula. Na het weekend ben ik weer terug gegaan naar de Ursula en heb ik mijn behandeling verder gezet. Ondanks dat het wel iets beter ging met eten, ging het niet zo goed toen mijn behandeling stopte. Ik deed het lijken alsof het heel goed met me ging, omdat ik eigenlijk de veiligheid van de eetstoornis niet op wilde geven.

Een jaar lang heb ik gerommeld met eten en had ik veel ruzie thuis. Ik kwam weer terecht bij de lokale ggz en ging een groep in om te werken aan structuur en dagbesteding. Ondertussen ging ik het huis uit en had ik een kamer gevonden in het huis waar mijn vriend woonde, want thuis ging het niet langer. Iedereen leed onder mijn eetstoornis, het had het hele gezin in de ban.

Vanaf toen is het allemaal erg snel verslechterd, ik deed een zelfmoordpoging en belandde in het ziekenhuis, ook at ik naast mijn eetbuien niet en braakte alles uit wat ik at. Ik zocht contact met Human Concern om daar hulp te krijgen voor mijn eetstoornis. Na een lang intake-traject werd mij verteld dat zij mij niet konden helpen en verwezen zij mij door naar Novarum. Daar was een lange wachttijd en ondertussen ging het niet best. Ik kon niet goed meer voor mijzelf zorgen en werd op genomen op de open afdeling van de ggz, waar ik ongeveer 2 maanden heb gezeten. Als ik daar terug op kijk schaam ik me dood voor hoe ik me daar heb gedragen.

Ik at ZO ontzettend veel, en dat alleen maar om het weer uit te braken. Er werd besloten dat het goed zou zijn om weer eens bloed te laten prikken en ik werd met spoed door het ziekenhuis gebeld dat ik meteen moest komen, omdat mijn kalium veel te laag was, waardoor mijn hart elk moment zou kunnen stoppen. Eenmaal in het ziekenhuis werd mij op de spoedeisende hulp verteld dat als mijn hart nu zou stoppen, zij mij niet meer konden reanimeren, omdat mijn lichaam er zo slecht aan toe was. Dit vond ik best wel even schrikken, maar de eetstoornis wist het in mijn hoofd zo te draaien dat ik gewoon doorging met eten en braken, waardoor ik 2 weken later wederom in het ziekenhuis lag.

Toen ik uit de opname kwam begon ik met het intake traject bij Novarum, waar ze de diagnose Anorexia stelden aangezien in alles wat ik at uitbraakte en flink ondergewicht had. Ik werd opgenomen op de IKK (Intensief Kortdurende Klinische zorg). Het ging eindelijk steeds beter met eten en wilde graag genezen, hoewel ik het aankomen erg moeilijk vond. Toen deze behandeling ten einde kwam hebben mijn behandelaren en ik besloten om verder te gaan in de kliniek, waar meer therapie zou zijn en waar verder kon werken aan mijn eetstoornis. In de tussentijd tussen de IKK en kliniek viel ik snel weer terug in oude patronen, maar eenmaal weer in behandeling in de kliniek herpakte in mezelf en na een dip ging het oprecht goed met mij en het eten. Ik ging goed weg uit de behandeling en ging met mijn vriend verhuizen naar ons eigen appartement. De toekomst zag er voor mij zo zonnig uit. Eenmaal weer thuis zakte ik langzaamaan weer weg in mijn eetstoornis, viel af en voelde mij weer vaak somber.

Nu bijna een jaar later, ben ik weer keihard aan het knokken tegen de eetstoornis, het gaat beter met mij en ik ga in september weer een opleiding volgen. Dit geeft me zo veel vechtlust, ik wil mijn leven weer terug, ik wil weer LEVEN!  En ook al ben ik er nog lang niet, ik weet zeker dat ik er komen ga. Ik zal niet opgeven en deze eetstoornis overwinnen, want een leven met eetstoornis is allesbehalve leuk ...