Het is vier jaar geleden dat ik mijn instagram account heb aangemaakt. Ik was toen net verhuisd vanuit het buitenland en was herstellende van anorexia. Na meerdere behandelingen daar was ik stabiel. Nog niet gezond, maar wel stabiel. Door de verhuizing kwam ik in een terugval terecht. Ik vond de verandering heel moeilijk en moest echt wennen aan de Nederlandse cultuur. Ik voelde me eenzaam. Instagram was mijn toevlucht - ik deelde daar mijn anorexia journey - en zo hield en kreeg ik contact met mensen over de hele wereld. Zo ook mensen uit het land waar ik vandaan kwam en daarnaast met mensen uit Nederland. Ik kreeg snel meer volgers en voelde mij niet meer zo eenzaam.

Ondertussen ging het steeds slechter. Mijn ouders trokken aan de bel en ik kwam zo bij een eetstoornis kliniek terecht. School begon en toen begon ook mijn therapie. Op de nieuwe school ging het wel goed, maar ik moest heel erg wennen. Het was een heel andere schoolsysteem en ook de manier waarop dingen beoordeeld werden was anders dan dat ik gewend was. Ik vond dat verschrikkelijk moeilijk met mijn perfectionisme.

Toen ik ook nog van therapie een tijdje niet meer naar school mocht was Instagram mijn toevlucht. Daar had ik vrienden, mensen die mij begrepen, en waren er zelfs mensen die tegen mij op keken! In therapie lukte het mij om aan te komen en dit deelde ik vrolijk op instagram. Ik kreeg veel support. Ik mocht weer naar school en deelde door. Ik sprak af met mensen die ik had leren kennen; iets was ik in tijden al niet meer had gedaan. Om me meer thuis te voelen hier in Nederland “bedacht” ik de hashtag #recoveringdutchie. Andere Nederlandse mensen die herstellend waren van een eetstoornis gingen deze hashtag gebruiken. Hierdoor kreeg ik meer contacten met mensen hier.

Toen ik een keer weer voor een afspraak ging naar de kliniek werd ik herkend. Dat vond ik wel moeilijk. Ik wou graag de anonimiteit houden. Mijn veilig wereldje apart van de echte wereld die niet zo fijn voelde, want in het echt had ik nog heel erg last van depressie. Dingen lukte mij niet en ik voelde me niet gelukkig. De therapie ging niet lekker; ik voelde mij niet begrepen. Ik was aangekomen, maar de therapie sloot niet aan. Toen ik pfeiffer kreeg was ik helemaal kapot en kon ik ook nog amper naar school. Instagram was de plek waar ik mij minder eenzaam voelde. Tegelijkertijd werd dat ook te veel - mensen gingen mij te vaak herkennen en ik verloor zo mijn anonimiteit. Mensen die ik van mijn vorige school kende, herkenden mij en gingen onaardig doen op mijn ask account. Ik verwijderde mijn ask.

Ik haalde het schooljaar. In de zomer gleed ik weer verder af qua gewicht. Ik maakte mijn account privé. Snel verloor ik volgers, mede ook door mijn terugval. Ik postte minder, maar dat was oké. Ik had al vrienden gemaakt via instagram en die bleven mij trouw volgen en mailen. Ik ben die nog steeds heel erg dankbaar. Toen het nieuwe schooljaar aankwam werd ik opgenomen. Hierdoor kreeg ik nog meer afstand met mijn klas, maar gelukkig had ik mijn online community nog. De hashtag #recoveringdutchie werd tot mijn verbazing alleen maar populairder.

Bron: foto

Fysiek zat het niet mee tijdens mijn terugval. Ikzelf nam afstand van de community en begon met een nieuw account. Daar deelde ik wat er echt speelde en minder de schijnwereld die ik eerst had gecreëerd. Rond die tijd kreeg ik ook de diagnose autisme. Het voelde alsof mijn hele leven op z'n kop stond. Ik vond het verschrikkelijk. Op mijn nieuwe account wou ik het klein houden en deelde ik mijn verhaal - het van mijn afschrijven hielp en zo leerde ik anderen kennen, nu met autisme.

Na meerdere opnames daarna ben ik nu op een punt dat het voor eerst sinds jaren al meer dan een jaar goed gaat. De autisme diagnose en het begrijpen wat het inhoudt heeft mij erg geholpen. Hoe boos ik eerst was over de diagnose, zo blij ben ik nu dat ik de oorzaak weet waarom ik het altijd moeilijk heb gehad. Mijn instagram account(s) gebruik ik niet meer voor steun. De vrienden die ik toen heb gemaakt zijn nog steeds in mijn leven en op een gezonde manier. Ik heb een vriend. Mijn vriend heb ik online leren kennen. Ik zou niet kunnen voorstellen hoe mijn leven eruit zou zien zonder de online community...

Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl