Overgewicht en eetstoornis herstel
23 Weken behandeling zijn voorbij. De boulimia in de kast geparkeerd, therapie wordt afgebouwd en ik ga weer langzaamaan aan het werk. Allemaal positieve dingen lijkt het zo. Alleen is er één groot probleem dat het trotse gevoel voor het 23 weken hard werken in de wegstaat; mijn overgewicht.
Door de gevolgen van 10 jaar lang diëten waar alles in het teken stond van het jojo-effect heeft mijn lichaam nu alle tijd nodig om te herstellen van de ellende die ik mijn lijf heb aangedaan. Van een normale poging om af te vallen, tot op het leven met 3 shakes op een dag en 1 à 2 keer in de week eetbuien met compensatie braken, laxeren en sporten. Mijn lichaam heeft het aardig te verduren gehad. Uiteindelijk heb ik het nu te doen met een lichaam dat een BMI van boven de 25 heeft volgens het laatst gemeten gewicht. Flink overgewicht dus.
De start van de nieuwe behandeling zag ik dan ook niet als herstel van mijn eetstoornis maar als een nieuwe poging om af te vallen, dit keer echter op een gezonde manier, namelijk door het eten van de basislijst. De lijst waar ik in het begin van mijn eetstoorniscarrière wel op afviel. Helaas bleek dit niet het geval. Mijn gewicht schommelde van 1,5 kg erbij tot 2,2 kilo eraf. Elke week kreeg ik te horen dat ik niet was afgevallen of aangekomen, maar dat ik stabiel bleef. Mijn lichaam moest eerste herstellen van de 10 dieetjaren voordat het op een natuurlijk, gezonde manier haar setpoint kon behalen. De weken streken voorbij en de wanhoop werd alleen maar erger.
Elke zondag was een gevecht om te blijven eten, niet overmatig te sporten of te verdwijnen in de somberheid die ontstond bij de gedachten wat mijn gewicht gedaan zou hebben. Mijn eigenwaarde hing samen met het getal van de weegschaal. Als ik was aankomen vond ik mezelf een mislukkeling eerste klas. Wat zou iedereen in de groep wel niet denken? Ik die zeg gegeten te hebben volgens de basislijst, maar toch aankom. Invulgedachten vormde de norm over hoe mensen over mij zouden denken. Maar was ik afgevallen dan was het voor die maandag feest. Een opluchting, ik had in ieder geval niet gefaald. Maar de eetstoornis zorgde er ook voor dat ik diezelfde dag weer op scherp werd gezet. Ik moest immers deze prestatie de aankomende week overtreffen. Stress, fixatie op wat ik at en dwangmatig sporten maakte dat de week in het volledige teken stond van de eetstoornis. En het resultaat viel natuurlijk altijd tegen.
Een cirkel die telkens weer bij het begin begon. De socio gaf al aan dat het wenselijk zou zijn om te stoppen met wegen. Ik vervloekte de socio toen zij dit in het begin van mijn behandeling opperde. Voor mij stond deze optie gelijk aan het accepteren van mijn lichaamsgewicht. Mijn eetstoornissmoes was dat ik nooit en te nimmer ging herstellen van mijn eetstoornis met dit lichaamsgewicht. Het uithanden geven van de weegschaal en daarmee de controle over mijn gewicht verliezen durfde ik niet aan. Tot op de maandag waarop ik was afgevallen; het deed me niks meer, mijn eetstoornis hing de slingers en de vlag niet uit, ik was er niet blij mee. Dit was mijn opslagpunt.
Mijn gezonde kant wist dat deze daling niet zou zijn ten gevolge van afvallen, maar van een natuurlijke schommeling van gewicht. Wat woog de stress van de zondag op tegen het getal op de weegschaal? Eigenlijk niks, het bezorgde me het alleen maar ellende. Wat de weegschaal ook aangaf, mijn eigenwaarde hing daar altijd vanaf. Uiteindelijk heb ik het aangedurfd om te vragen of ik minder mocht wegen. Minder wegen mocht, maar stoppen met wegen ook. De stok achter de deur was dat ze zouden zien als ik enorm zou afvallen of aankomen. De eerst volgende plangroep waarbij ik niet meer hoefde te wegen was een opluchting. Ik had een goed weekend gehad, het was me gelukt om aan de basislijst te houden, mijn stemming bleef goed en voelde me rustiger over de producten die ik gegeten had. Het was een verademing.
De weken volgden en het was tijd om te werken aan de acceptatie van mijn innerlijk en mijn uiterlijk. De opluchting van het niet meer wegen en de eetstoornis die zich even gedeisd hield, maakte dat dit de eerste weken langzaam begon te lukken. Echter hield ik in mijn achterhoofd dat ik binnenkort toch wel zou gaan afvallen, het was echter een kwestie van weken voordat ik weer een dunner lichaam had. Het was een helpende gedachten om de eetstoornis rustig te houden. Maar na een paar weken kreeg ik en de eetstoornis ook wel door dat het afvallen er niet in zat.
En daar sta je dan; de wil om te herstellen van een eetstoornis, de acceptatie van een lichaam met overgewicht, de gedachte dat ik op een natuurlijke manier gewicht ga verliezen en mijn setpoint ga bereiken als gevolg van herstel van de eetstoornis... What the hell!?!? Hoe dan? Afvallen en het hebben van een eetstoornis gaan voor mij hand in hand. Nu moet ik de eetstoornis loslaten om uiteindelijk af te gaan vallen? En dit lichaam accepteren, no way! Ik haat mijn lichaam en de eetstoornis geeft me nou net weer de discipline om weer een crashperiode in te zetten en zo snel veel kilo's kwijt te raken. Ik was dit keer bereid om ver onder mijn minimum te gaan zitten en me dan opnieuw aan te melden voor een behandeling, zodat ik in ieder geval was afgevallen. Opname op de High Cure zou me niks uitmaken. Natuurlijk weet ik dat dit argumenten van mijn eetstoornis zijn. Echter heb ik na 23 weken intensieve behandeling een zodanige ‘wil' ontwikkeld om te herstellen dat dit mijn eetstoornis na korte tijd zal tackelen. Weten dat je niet meer kan crashen, maar ook dit lichaam niet willen accepteren maakt een tweestrijd los. Wat nu?
Er zit niks anders dan mijn lichaam te accepteren. Misschien is accepteren ook wel te veel gevraagd. Verdragen en er goed voor zorgen zijn de eerste stappen in dit proces, maar een oh zo belangrijk begin. Het voelt alsof ik in een rouwproces zit. Rouwen om wat mijn lichaam is aangedaan, rouwen om hoe mijn lichaam nu is, maar ook rouwen om wat ik mijn lichaam heb aangedaan. Boosheid, verdriet, schaamte, allemaal emoties die opkomen en die ik normaal door de eetstoornis in de doofpot stopte. Voor mijn gevoel staat mijn leven stil nu ik mijn overgewicht ga leren verdragen. Ik ben bang om weer aan het werk te gaan, durf niet op vakantie en mijdt sociale activiteiten. Allemaal omdat ik dik ben. Bang dat mijn overgewicht mij in welke vorm dan ook in de weg zit, bang dat mensen er iets van zullen zeggen of vinden, bang gekwetst te worden met iets waar ik zo onzeker over ben. Dromen zet ik in de koelkast, want in mijn dromen zie ik een persoon met een gezond gewicht en niet iemand met overgewicht.
Ik weet dat ik mezelf enorm beperk in mijn geluk om zo te denken, maar voor nu voelt het zo. Echter sta ik op dit moment ook op een keerpunt. Het is wankel, maar ik kies ervoor om mijn lichaam te laten voor wat het is. Ik, met overgewicht, maakt mij niet minder leuk dan ik zonder overgewicht. Een socio quotte naar aanleiding van een eetstoornis-ABC: ‘X, zegt iets over het maatje, maar zeker niet over het plaatje.' Het is tijd dat ik weer in mijn kracht ga staan, dat ik weer ga genieten van het leven en dat ik mijn dromen uit ga laten komen, zonder dat ik dit ophang aan mijn gewicht. Ik verdien ook een leuk leven, ik mag ook gelukkig zijn.
Dat ik het zwaar ga krijgen deze komende maanden is één ding wat boven kijf staat. Ups en downs zullen zich afwisselen. De eetstoornis zal regelmatig om de hoek kijken om te checken of er mogelijkheid is om mij van mijn stuk te brengen. Dit zal haar vast ook nog wel eens lukken, maar ik sta op en blijf vechten. Deze eetstoornis krijgt mij niet klein en gaat zeker mijn geluk niet in de weg zitten.
Fotografie: Stephane
Gerelateerde blogposts
Reacties
Zelf heb ik mijn lichaam/metabolisme ook aardig naar de knoppen geholpen met 15 jaar jojo'en met eetbuien, periodes van niets eten naar weer in een kliniek achterlijk veel aankomen op een refeedingslijst. Ikzelf durf de stap nog niet te zetten naar langdurig voldoende eten en daarmee dus aankomen naar een onbekend gewicht (omdat ik nu op zich op een goed gewicht zit). Mijn 'oplossing' is dan ook jaren geweest om af te vallen door idioot weinig te eten, zodat ik weer meer 'mag' eten wen dan maar hopen en bidden dat m'n metabolisme beter zou worden (wat niet gebeurde) maar ik ben nu wel van plan om deze cirkel te doorbreken.. Hoop dat ik ooit ook zo krachtig kan zijn om vol te houden en niet te stoppen op het punt dat het gewicht hoger wordt dan het absolute minimum.
Sowieso respect voor de schrijfster van dit verhaal en heel veel sterkte!
Hoop dat de zin "flink overgewicht dus!" als onrealistische gedachte was bedoeld want tot 30 heb je licht overgewicht. Daarna begint pas obesitas. Kom ik aan met mijn 43.
Ik snap wel wat M. bedoeld. Ik vind het ook makkelijker om mezelf te accepteren met een gezond gewicht en eetstoornisgedachten, dan het BMI accepteren wat ik nu heb en daarvandaan normaal te gaan eten. Het is nou eenmaal anders of je alleen in je hoofd te zwaar bent of dat de weegschaal ook echt aangeeft dat je overgewicht of obesitas hebt. Het geeft voor mij een soort acceptatie probleem x 2.
Fijn dat er weer eens iets geschreven wordt wat niet over ondergewicht gaat.
Thanks:)
Inderdaad, wat is belangrijker. Herstel en een beetje rust in je hoofd en leven of een lager gewicht met een contstante strijd in je hoofd?
Hoewel die strijd ook lang kan aanhouden. Ik hoop dat die strijd ook voor jou minder wordt en je echt gelukkig wordt ongeacht je gewicht!
Dat verdien je!
Liefs
Sowieso erg fijn dat er een blog over overgewicht en een eetstoornis geplaatst is. Ik heb ook het gevoel dat mijn overgewicht me enorm belemmert in mijn herstel. Ik probeer nu door gezond en genoeg te eten rustig aan iets af te vallen, maar de focus op eten blijft een beetje eng. Wanneer is de focus teveel?
Heel veel succes met je herstel in ieder geval Lianne. Knap dat je blijft vechten! Ik vecht met je mee :)
En persoonlijk vind ik het mooier dan heel slank, buiten bodyshaming om. Of een andere bouw naar beneden te halen. Nee, gewoon echt mijn persoonlijke mening.
succes!
Jouw blog is zo herkenbaar, zo steunend, zo "goh, ik sta er niet alleen voor!"
Ik spreek hethardop uit ook. Dat ik het moeilijk vind. Precies om alle redenen die jij ook beschrijft. Mij helpt het dat ik het hardop zeg zoals het is. Voor mezelf eigenlijk vooral. Toch een stukje acceptatie. Ergens. Want eerst minder ik andere mensen onder ogen te komen. Gewoon vanwege mijn gewicht. Waar ik gewoon niks aan kan doen omdat ik gewoonweg van nature niet slank ben en het bij mij ook nog eens van medicijnen (prednison) komt. En jij kan er ook niks aan doen. Omdat je lijf is zoals het is. Belachelijk toch... dat je zoiets stoms als een lichaam je hele leven laat bepalen. Ik doe het ook. En ben blij te horen dat ermeer mensen zijn. Mensen. Want dat zijn wij. Net zo goed. Wat is nou eigenlijk gewicht. Een buitenkant. Het gaat om de mens. Hoewel we dat zelf wel wéten voelt het toch voor jezelf anders. Terwijl je over iemand anders zelf zou zeggen dat gewicht niet uitmaakt. Waarom maak je voor jezelf die regel wel. Zo herkenbaar. Voor heel veel mensen. En zo goed het uit te spreken. Acceptatie is lastig. Dat doe je niet in 1x. Maar idd het er laten zijn...het uit te spreken.. jezelf er laten zijn...daar begint het mee. Heel veel sterkte en echt alle goodluck en alles wat je nodig hebt komende tijd. Je blog... geef jezelf een schouderklopje. Moet je zien hoe goed je anderen er mee helpt. Wat een positieve power toch!
Wat ontzettend dapper dat je dit hebt durven delen. Prachtig, eerlijk en kwetsbaar. Het is een enorme strijd waar je middenin zit, maar je doet het zó goed. Blijf je strijd maar delen, blijf er maar over praten. Je hebt al enorm veel bereikt, dus ik ben ervan overtuigd dat dit je ook gaat lukken. Mooi mens!
Liefs,
S.
Ik heb ook overgewicht. Helaas, nog steeds. Ik ben er niet blij mee. En toch voel ik me zoveel beter dan toen ik nog verdronk in problemen met eten. De spanning is weg, de eetbuien zijn weg, de eindeloze eetdrang is weg. Het mezelf uitputten, hongeren of dwangmatig eetlijst volgen is weg. De zelfhaat is weg. Ik zou nog wel wat lanker willen zijn of vooral fysiek wat fitter. Maar heel veel maakt het me niet uit. Want mijn lichaam en eetgedrag bepalen mijn leven niet meer. Ten minste 95% van de dag ben ik bezig met dingen die niets te maken hebben met eten. 95% vol plezier, interesse, vriendschap, groei, uitdagingen, frustraties, lessen. Alle tijd en aandacht die ik over hou. Waarin ik dingen kan doen die er toe doen. Waarin ik me druk kan maken over wat er speelt in de wereld, dromen na kan jagen, kinderen kan bewonderen, sociale contacten onderhouden. Studeren , werken aan mijn toekomst. Ik moet er niet aan denken dat ik die tijd weer zou moeten vullen met afvallen. Voor die 5% zou het uitmaken. Voor kleren kopen en intiem contact, dingen die ik nog wel moeilijk vind. Daar ga ik die 95% alleen echt niet voor opgeven. Ik hoop dat het me lukt, ooit, om af te vallen op een gezonde manier. Niet alleen lichamelijk gezond maar vooral ook mentaal. Ontspannen, met goede zelfzorg. Maar ik ben ook oké nu zoals ik ben. Ik ben ook oké als het niet lukt.
Dat wil ik vooral meegeven. Overgewicht is geen doodzonde. Je mag ook een leven opbouwen zonder dat perfecte bmi. Je mag ook nu gelukkig zijn.
Dank je wel!
Mijn tip is dus vooral ook om het los te laten, meer te ontspannen en vooral emotioneel goed voor jezelf te zorgen, zodat je geen emotie-eten meer nodig heb. En dan stabiliseert je gewicht vanzelf. Misschien op een hoger gewicht dan je graag zou willen, maar wel een gewicht dat oké is voor jou lijf. En dan is er zoveel ruimte over voor interesses zoals kunst, politiek, natuur, wetenschap, literatuur, feestjes, muziek, gewoon dingen die het leven zinvol maken.
Het maakt andere mensen echt heel veel meer uit hoe aardig je bent, hoe behulpzaam, in hoeverre je leuke dingen met ze doet, welke interesses je naleeft, dan aan hoeveel je weegt.
Dank jullie wel voor alle lieve reacties!
Het heeft me echt enorm goed gedaan :-)
Liefs, Lianne
Proud2bme heeft dit aangepast binnen het artikel. Het betreft een BMI van 38.
Gr. Schrijfster