He jij daar! Meisje met je lange haren en je blauwe ogen. Ik kan jou helpen om gelukkig te worden en ik wil graag je beste vriendin zijn, maar daarvoor moet je wel doen wat ik zeg. Wil je dat? En zo begon mijn eetstoornis. Het was niet dat ik niet gelukkig was, maar ik kon wel wat hulp gebruiken om mij net zelfverzekerder te voelen. Vroeger was ik een vrij onzeker en stil meisje. Ik was vrij snel overstuur van dingen die ik niet leuk vond, maar toch genoot ik van het leven. Spelen met mijn buurmeisje op het pleintje, poppenmoeder spelen met mijn beste vriendin. Ik was een vrolijk kind dat een onbezorgd leven leidde.

Dit komt, omdat ik ben opgegroeid in een warm gezin met een lieve papa, mama, broer en zus. Alhoewel,..... soms kon ik mijn broer en zus niet uitstaan, want ik was altijd het pispaaltje van de drie. Toch hoort dat erbij, want dat is broeder-zuster liefde toch?

Maar ik werd ook ouder en ging steeds meer leren van de wereld. Ik werd slimmer, mondiger en begon steeds meer te beseffen hoe het leven in elkaar zit. Ik heb ontdekt dat niet alles je zomaar komt aanwaaien en dat je soms ergens voor moet vechten. Dit maakte mij soms best onzeker, want was ik wel goed genoeg? Moest ik niet vaker met vriendinnen afspreken? Moest ik niet meer leren voor die toets van morgen? Af en toe had ik het gevoel dat ik de controle kwijt was geraakt en dat is moeilijk voor een controlfreak zoals ik. Ergens moest ik toch controle over hebben? Die controle werd bij mij dus voeding.

Die controle die ik vond in de voeding sloop er heel langzaam in. Het begon met heel onschuldig een flesje water mee te nemen naar school in plaats van een flesje limonade. Vervolgens werd het tussendoortje geskipt, want ik kon die honger best wel weerstaan tussen ontbijt en lunch. Even later at ik wel weer een tussendoortje, maar was het wel een tussendoortje wat in mijn ogen ‘goed' was of gecompenseerd worden met wat meer beweging of iets minder eten met de maaltijd. Allemaal met het idee dat ik goed bezig was voor mijn lichaam en mijn gezondheid.

Ik had verwacht dat ik hiermee sterk zou worden en dat ik op deze manier alle voedingsstoffen binnen zou krijgen. Ik was sterk van mening dat alle andere, die gewoon ‘normaal' aten verkeerd bezig waren en helemaal niks van voeding begrepen. Dit liet ik ook vaak weten aan mijn omgeving. Schepte mijn vader nog een extra bord op tijdens het avondeten waren mijn woorden "Papa, dat moet je echt niet doen. Je hebt al genoeg gehad". Achteraf weet ik dat dit eigenlijk een soort van jaloezie was. Hoe kon het dat zij wel gewoon konden eten en dat ik overal bij moest nadenken wat ik in mijn mond stopte. Gek werd ik ervan.

Na een jaar merkte ik en mijn omgeving, dat mijn gezondheid achteruit ging. Ik werd magerder, had last van haaruitval en wat ik misschien wel het ergste vond, mijn menstruatie bleef uit. Voor mij een belangrijke waarschuwing dat ik toch wel verkeerd bezig was. Met veel moeite (lees: het gevoel dat je gefaald hebt) heb ik hulp gezocht bij een diëtist. Met behulp van de diëtist ben ik weer aangekomen tot een gezond gewicht. Wat was ik blij dat ik weer een gezond gewicht had, maar nu moet ik wel op dit gewicht blijven, want anders ben ik straks weer de controle kwijt. Dit was mijn gedachte die in mijn hoofd omging. Het was natuurlijk goed dat ik was aangekomen voor mijn gezondheid, maar mijn geest was nog niet klaar met de eetstoornis. Het zag nog diep in mij.

Dit ging twee jaar goed, totdat ik begon met een nieuwe studie. Een studie die helemaal over voeding gaat: Voeding en Diëtetiek. Na twee maanden deze studie gevolgd te hebben kwam ik op een avond huilend thuis. "Mama en papa, ik kan niet meer verder. Ik trek dit niet. Ik stop ermee". Ik was helemaal gesloopt. Er was een en al chaos in mijn hoofd. Ik was druk met mijn studie bezig, maar in mijn hoofd was ik eigenlijk nog drukker bezig met voeding en beweging. Die avond heb ik de moeilijkste, maar dapperste beslissing in mijn leven genomen. Ik ging stoppen met de studie.

Een tussenjaar klinkt voor de meeste mensen ideaal. Je gaat een beetje werken en gaat ontdekken wat je wilt gaan doen. Voor mij was het tussenjaar alles behalve ‘chill'. In dit jaar heb ik zeker mij zelf leren kennen. Een jaar waarin ik gesprekken heb gevoerd met een vertrouwenspersoon, dokter en familie. Gesprekken die gingen over mijn gevoelens, emoties en over mijn gezondheid. Zwaar? Ja zeker, want ik heb zelfs geroepen dat ik niet meer wou leven. Dit was niet wat ik echt wou, maar ik was soms gewoon de wanhoop nabij dat ik niet meer wist wat ik moest doen. Ik voelde mij nutteloos en geen onderdeel van de maatschappij.

Dit jaar ging met vallen en opstaan. Er waren momenten dat ik mij goed voelde, maar ook momenten dat ik mij vreselijk voelde. Op dit soort momenten heb ik het gevoel gelaten voor wat het is. Het is uiteindelijk maar een gedachte en geen feit of bewijs dat je bijvoorbeeld slecht bent. Wat mij ook veel heeft geholpen is om erover te praten. Door te praten over mijn gevoelens kon ik kwijt wat diep van binnen in mij zat. Dit gaf een gevoel van vrijheid en kracht.

Terugkijkend naar dit jaar ben ik eigenlijk dankbaar dat ik het heb mogen ervaren. Het was geen makkelijk jaar. Ik heb mensen die ik liefheb pijn en verdriet gedaan en vooral mijzelf verdriet en pijn gedaan. Waarom ik dan toch dankbaar ben? Ik heb ontdekt wie de echte ‘Anneloes' is en wat zij kan. Ik weet dat ik sterk, mooi, speciaal en uniek ben. Ik weet dat ik mag zijn wie ik ben en dat ik fouten mag maken, dat ik een baaldag mag hebben, dat ik mij rot mag voelen, dat ik mag genieten van een vrije dag, dat ik mag genieten van een stuk taart en het belangrijkste; dat er mensen zijn die mij liefhebben. Ik word geliefd door anderen.

Wat ik met dit verhaal kwijt wil is dat de eetstoornis orthorexia (en andere eetstoornissen) makkelijker bespreekbaar worden en dat er minder een taboe over heerst. Een eetstoornis is niet iets om je voor te schamen, maar wel een onderdeel van jouw leven (geweest). Ik heb het overwonnen door een time-out te nemen en mijn lichaam de rust te gunnen die het nodig heeft. Ook het voeren van gesprekken met een vertrouwenspersoon heeft mij erg geholpen. Zij heeft mij laten ontdekken wat ik allemaal kan en wat ik eigenlijk wil. En onthoud lieve lezer(es), je mag heus wel eens een baaldag hebben of verdriet hebben om iets, maar er is meer in het leven.

Ook ik heb af en toe nog eens een baaldag, maar door het tussenjaar weet ik hoe ik hier uit moet komen en hoe ik weer kan lachen om het leven. Be proud of who you are!

Liefs,
Anneloes ♥