Na 40 jaar hersteld van mijn eetstoornis

 

Door een opmerking van een klasgenootje: "jij bent zwaarder dan ik, want jij zakt verder door de trampoline met springen", dacht ik dat ik te dik was en ben ik gaan lijnen. Ik was 14 jaar. Ik heb een misbruik verleden. Toen ik 14 jaar was, stopte het misbruik. Onbewust ben ik toen de eetstoornis gaan ontwikkelen. Ik begon met afvallen en mijn hoofd vulde zich steeds meer met eetstoornisgedachten: niet meer eten, meer afvallen, zeg ‘nee' tegen eten, als je iets eet, kom je kilo's aan en dat is gevaarlijk. Het effect was dat ik het vreselijke gevoel van het misbruik niet meer hoefde te herinneren, mijn hoofd was immers gevuld met de eetstoornisgedachten.

Ik kreeg ook het gevoel dat ik sterk was: ik kon NEE zeggen: Nee tegen eten. Ik kreeg het gevoel dat ik eindelijk de controle had, de controle over wat er in me kwam. De herinneringen vervaagden, omdat ik me puur ging focussen op het niet-eten. Door mijn lage gewicht werden ook al mijn gevoelens verdoofd. Ik voelde op een gegeven moment niets meer.

Zo heb ik de incest kunnen overleven. Ik heb de eetstoornis nodig gehad om de pijn, de angst, de onmacht en het verdriet niet meer te hoeven voelen. De eetstoornis gaf me focus, gaf me kracht en gaf me controle. De eetstoornis beschermde me als het ware. Het was mijn veiligheid. Ik had nooit kunnen overleven met het besef wat er allemaal met me was gebeurd, dan had ik alle gevoelens en herinneringen bewust met me mee moeten dragen. Ik ben dus eigenlijk gered door de eetstoornis, hoe gek dat ook klinkt. De eetstoornis heeft me echter ook enorm veel gekost.

genezen eetstoornis

Ik heb tot mijn 53ste jaar overleefd. Ik heb de eetstoornis al die tijd bij me gehouden. Er waren goede en minder goede periodes, maar ik kon nooit het leven leven wat ik zou willen. Er zijn veel ziekenhuisopnames geweest met o.a. gedwongen sondevoeding en een straf -en belonen systeem. Ook heb ik veel therapieën gehad gericht op het trauma. Ze hielpen steeds een tijdje.

Ik heb verschillende behandelingen gehad waarbij de eetstoornis als symtoom werd gezien en zou moeten verdwijnen, als ik mijn trauma zou verwerken. Dit gebeurde helaas niet. Nooit durfde ik het aan, om een therapie te volgen, die gericht was op het eten. Onbewust was ik steeds te bang om echt alles van mijn trauma onder ogen te zien. Dit bemoeilijkte mijn genezingsproces.

Totdat ik wéér in een periode kwam, waarin ik met een onverwerkt stuk uit mijn verleden geconfronteerd werd. De eetstoornis werd weer enorm sterk en ik viel af, at bijna niet meer... Ik had er toen zo genoeg van. Ik wilde nu eindelijk die eetstoornis met de wortels aanpakken. Het was nu of nooit. Inmiddels had ik wel helder dat de eetstoornis altijd mijn overlevingsstrategie was geweest. Alleen was ik me nu heel erg bewust, dat het helemaal niet meer werkte, dat de eetstoornis me alleen maar in de weg zat en me tegenhield te leven. Het vinden van de juiste hulp, was lastig. In eerste instantie leek er nergens een geschikte plek te zijn voor mij. Mijn leeftijd speelde een grote rol. Omdat mijn anorexia als chronisch werd gezien en ik al 53 jaar was met een ernstig traumaverleden, leek de hulpverlening huiverig. 

Hierdoor duurde het allemaal erg lang, voordat ik door iemand geholpen kon worden, waardoor ik weer in het ziekenhuis belandde: Mijn gewicht was weer gevaarlijk laag. Mijn huisarts heeft voor me gestreden en veel rondgebeld, ze kwam uiteindelijk bij Amarum uit. Ik moest naar het telefonisch spreekuur bellen en globaal mijn verhaal vertellen. Weer kreeg ik in eerste instantie een afwijzing. Ik zou niet in de klinische groep passen vanwege mijn leeftijd en problematiek. Ik kreeg een uitnodiging voor een intake gesprek om andere mogelijkheden te bekijken. Na deze intake werd er wonder boven wonder een advies gegeven voor de klinische opname. Ik kreeg een kans...

Inmiddels zijn we 5 jaar verder en ik heb het gedaan! Ik heb de eetstoornis los durven laten. Ik heb keihard gewerkt met de hulp van Amarum. Ik heb onder begeleiding leren eten: Ik moest eten wat er voorgezet werd en een gewichtsgroei volgens strakke afspraken maken. Ik ben door angsten gegaan die ik niet voor mogelijk had gehouden, maar door de steun van de groep (lotgenoten) en de begeleiding die liefdevol begrensde, is het me gelukt. Doordat ik handvatten kreeg om te vechten tegen de stem van de eetstoornis, kon ik de eetstoornis meer loslaten.

De eetstoornis verloor steeds meer kracht. Hierdoor kwamen de verborgen herinneringen, flashbacks en gevoelens van het trauma in alle hevigheid naar boven. Ik kreeg naast de begeleiding van het eten, gerichte traumabehandeling. Ik leerde omgaan met de heftige gevoelens, de herinneringen, de angsten en de schaamte. 

De eetstoornis werd langzaam losgekoppeld van het trauma en ik leerde ik dat ik sterk genoeg was om mijn trauma onder ogen te zien met alle gedachten en gevoelens die daarbij hoorden. Langzaam ervaarde ik dat ik de eetstoornis niet meer nodig had. Ik kreeg een helder inzicht in de functie van mijn eetstoornis en hoe ik die gebruikt had. Ik leerde op een gezonde manier om te gaan met gevoelens. Ik leerde grenzen stellen. Ik leerde mezelf te accepteren met alles wat ik heb meegemaakt. Ik leerde bovenal van mezelf te houden! Ik kreeg steeds meer de regie over mijn leven.

Ik durf nu achter het stuur te zitten van mijn bus, die mijn leven heet en ik ga waar ik heen wil gaan. Het is mijn reis en ik bepaal de richting. De eetstoornis is uit mijn bus en wanneer ze weer dreigt in te stappen, kan ik haar er weer uitzetten. Ik ben de baas. Ik lééf! Ik ben ervan overtuigd dat je nooit te oud bent, om afscheid te nemen van je eetstoornis.

Helmie

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Odette - Dinsdag 21 februari 2017 13:03
Wauw!! Wat een krachtig verhaal! Bedankt voor het delen.
ginie - Dinsdag 21 februari 2017 13:12
Wauw je bent echt een powervrouw!!!
Miku - Dinsdag 21 februari 2017 13:13
Inspirerend verhaal! Het geeft hoop.
Jacqueline - Dinsdag 21 februari 2017 14:16
Super dapper en knap! Ik wens je heel veel geluk in deze nieuwe periode!
Rowena - Dinsdag 21 februari 2017 14:17
Zo trots om jouw verhaal te lezen! Echt een zwaar verhaal met een super mooi einde! Geniet van je eetstoornis vrije leven! Ga zo door.

Liefs Rowena
Marion - Dinsdag 21 februari 2017 15:09
Ik heb je mijn hele leven meegemaakt als je zus. En ik geniet super van je stralende krachtige zijn💞Zoooooo trots en blij met jou.💞
Erna - Dinsdag 21 februari 2017 15:13
Heel erg mooi geschreven en omschreven hoe dingen kunnen gaan. Het is een strijd dapper gestreden. Doorzettingsvermogen op en top. En de situatie aan durfen gaan en vervolgens beloond worden als het ware met een vrijheid. Deze vrijheid is eindelijk iets waar je oprecht van kan gaan genieten. En waarmee je verder kan gaan. Super knap en ben trots op je. 💋💋💋
Astrid - Dinsdag 21 februari 2017 15:17
Zeer inspirerend! Wat sterk van je!
Liefs
Astrid
Soof - Dinsdag 21 februari 2017 15:36
Indrukwekkend. Bijzonder dat je na al die jaren onder deze afschuwelijke ziekte geleden te hebben, de kracht hebt weten te vinden om je eetstoornis achter je te laten. Echt heel bijzonder, ook gezien de heftigheid van je trauma wat dan bovenkomt. Wat een krachtige vrouw ben je!
Anoniem - Dinsdag 21 februari 2017 15:38
Bijzonder om te lezen!
M - Dinsdag 21 februari 2017 15:46
Wat een mooi en eerlijk delen! Ik wens je alle geluk met je nieuwe leven.
Fleur - Dinsdag 21 februari 2017 15:48
Wat een mooi en inspirerend verhaal! Geeft mij (en anderen waarschijnlijk ook) meer hoop voor de toekomst!
*maan* - Dinsdag 21 februari 2017 16:17
je geeft me hoop
hoewel ik een stuk jonger ben en al jaren lang vraag om hulp echte therapie
durft niemand het aan. maar ik zet door net zolang tot ik de juiste hulp krijg
Birdy - Dinsdag 21 februari 2017 16:38
Wauw, wat een verdrietig, hoopvol, krachtig en heftig verhaal. Respect hoor, echt waar. Ik wens je vanaf nu heel veel fijne momenten in je leven en vind je erg sterk!!
Bernou - Dinsdag 21 februari 2017 17:32
Helmie!! Wat een topper! Toen we samen in Zutphen zaten zag ik al hoe sterk je was. Dikke kus
X0X - Dinsdag 21 februari 2017 18:26
Wooow, wat een respect heb ik voor jou!! En wat geeft jou verhaal me toch weer dat beetje hoop terug dat genezen van een eetstoornis dus echt mogelijk is!

Ik wens je nog een hele mooie toekomst, dat verdien je echt!

Heel veel liefs xx
Lisaxxx - Dinsdag 21 februari 2017 18:36
Wat een doorzettingsvermogen, je moet echt sterk in je schoenen staan om na al die jaren de moed niet op te geven en te blijven strijden!
Ik heb echter wel een vraag, maar ik weet niet of dat gepast is hier. Ik zie steeds vaker een verhaal voorbij komen van mensen op instagram, Facebook, blogs etc die een trauma hebben en daar open over zijn. Ik vind dat super mooi om te zien. De meesten van hun zijn seksueel misbruikt, verkracht of hebben een ouder verloren. Ik vraag mij af wanneer iets een trauma is en waneer gewoon 'iets heftigs wat je hebt meegemaakt'. Ik zeg absoluut niet dat seksueel misbruikt worden niet heftig genoeg is om een trauma te hebben. Zelf ben ik mijn vader 3 jaar geleden verloren en heb daar absoluut geen trauma aan overgehouden. Ik vraag mij dan ook af wanneer je een trauma hebt, aangezien sommigen in een situatie dat wel hebben en anderen in een soortgelijke situatie niet.
Sorry als dit een super ongepaste vraag is, maar ik moest het even kwijt.
Fabienne - Dinsdag 21 februari 2017 19:14
Lieve Helmie,

Ik heb zo veel respect voor je. Na zo veel jaar zit een eetstoornis compleet vastgeroest, dat krijg je er niet zomaar uit. Het was niet alleen een symptoom van je trauma maar een hele berg op zichzelf om te tackelen. Ik heb van dichtbij gezien hoe hard jij hebt geknokt, hoe moeilijk je het had, maar altijd bleef je vastberaden om jezelf terug te winnen en de eetstoornis te verslaan. Ik ben zo blij en zo trots dat het je gelukt is! Je hebt jezelf én de hulpverlening versteld doen staan met je succes verhaal. Het mooiste vind ik om te zien hoe de glansrijke overwinning nog steeds van je afstraalt. Eindelijk ben je trots op jezelf, en dat mag je ook zeker zijn! Iedereen uit je omgeving is dat ook. Ik denk ook zeker dat jouw verhaal veel mensen hoop zal geven. Je bent het levende bewijs dat het nooit te laat is om opnieuw te beginnen met leven. Nu klinkt het wel heel erg alsof ik je een ouwe taart noem hè? ;) Carpe diem!

Liefs, Fabienne xx
anoniem - Dinsdag 21 februari 2017 19:38
Kippenvel.. wat een heftig verhaal, en wat ben je dapper!
Helmie - Dinsdag 21 februari 2017 20:47
Super bedankt voor al de lieve reacties 😘
Karina - Dinsdag 21 februari 2017 20:59
My
Fenna - Dinsdag 21 februari 2017 21:28
Wauw! Wat ben jij een sterke vrouw!
Deniz - Dinsdag 21 februari 2017 21:38
Heel veel respect voor jou! Je bent (dus) nooit te oud om 'af te leren'.
Opdat nu de goeie jaren mogen komen, heel veel geluk gewenst!
M - Woensdag 22 februari 2017 05:10
Wow, eindelijk weer een reden om niet te stoppen met vechten. Nu ruim 20 jaar een eetstoornis en niet meer weten hoe ik eruit kan komen. Geeft me dit wel hoop. Het is dus niet onmogelijk na zoveel jaar.
Plukje - Woensdag 22 februari 2017 08:40
Dit geeft echt hoop. Dankjewel voor het delen. En ik vind het zooo stoer dat je dit bent aangegaan. Ik wens je nog heel veel geluk toe.
Marlon - Woensdag 22 februari 2017 10:36
Helmie, wat mooi verhaal! Echt super goed gedaan, heb echt respect voor je! Heel veel geluk en ga zo door xx
Ingrid - Woensdag 22 februari 2017 20:39
Wat een inspirerend verhaal, ook een verhaal die hoop geeft. Mooi mens, geniet van het leven en de fijne dingen. Ik vind je stoer x
Anneke - Donderdag 23 februari 2017 12:13
Mooi verhaal!
Heeft u geen lichamelijke schade overgehouden?
Helmie - Donderdag 23 februari 2017 22:34
Nee, wonder boven wonder, ik heb er niets aan overgehouden, blijkbaar heb ik een heel sterk lijf.
Helmie - Donderdag 23 februari 2017 22:38
Oh ja, het is Amarum in Zutphen, waar ik ben geweest, niet in Nijmegen.
Lisette - Vrijdag 24 februari 2017 15:21
Wauw, wat goed! Echt heel knap dat je nooit hebt opgegeven en zie nu waar je staat. Mag je echt enorm trots op zijn!
Anna - Zondag 26 februari 2017 06:41
Wat een bemoedigend verhaal, Helmi. Dank je wel voor het delen. Vooral na een patroon wat al zo lang je leven heeft bepaald en waar je (weer) macht over het stuur hebt gekregen; dat geeft me moed om te blijven geloven in mijn eigen strijd en worsteling die met een langdurige eetstoornis 25-30 jaar...en eigenwijs te zijn om eetstoornisklinieken te geloven dat genezen van een LES een onmogelijke zaak is...
Jos - Zondag 17 december 2017 01:15
Nou inderdaad knap en fijn dat het uiteindelijk gelukt is om zonder eetstoornis verder te kunnen...zeker als je al ouder bent. Ikzelf ben bijna 53 jaar....ook zoekende naar DE juiste therapie/opname maar loop tegen zoveel lastige dingen aan; bij opname zitten tussen 19, 20, 21 jarige die elkaar kennen van andere klinische opnames en van kliniek naar kliniek gaan, en dan heb ik het nog niet eens over de contacten onderling op social media....het automotuleren.....rechterlijke machtigingen.....ik word er vreselijk moedeloos van en voel me zo'n buitenstaander.....helaas heb ik bij mn eetstoornis een chronische nierziekte wat het allemaal complex en gevaarlijk maakt. Eerst de eetstoornis aanpakken en dan pas een niertransplantatie! Het klinkt heel simpel en de keuze zou makkelijk moeten zijn, maar ik voel me met de rug tegen de muur staan....ik heb weinig keus.
Ik sta al een tijdje op de wachtlijst van Emergis in Goes maar hoop dat ik niet hoef en ik het allemaal alleen kan...ieder dag is er weer een morgen, alleen begin ik de moed toch een beetje te verliezen. Snap mezelf niet meer. Moeder van drie prachtige kinderen die bang zijn om mij te verliezen en ik denk; het valt vast nog wel mee toch?......ik ben moe en ben het zooooo zat.
Zijn er nou niet of zo weinig oudere met een ernstige eetstoornis?

Jos