Misbruik en een eetstoornis

 

* Let op: dit verhaal kan heftig zijn * Waar ik het afgelopen jaar achter ben gekomen, is dat anorexia voor iedereen wat anders betekent. Bij veel mensen heerst toch het idee van meisjes die in hun ondergoed voor de spiegel staan en zich zelf te dik vinden en overal vetrolletjes zien. Dit is niet wat ik zag, ook op mijn dieptepunt qua gewicht zag ik een erg mager meisje in de spiegel. Een meisje dat voor de anorexia nog vrouw kon zijn, zich kon laten zien aan de wereld. Nu wou ik op gaan in de anonimiteit, door mijn magerte niet meer aantrekkelijk zijn, niet meer bestaan. Lang heb ik gedacht dat ik geen anorexia had, ja qua gewicht voldeed ik aan de normen, maar ik zag mezelf toch niet dik? Vond mezelf een aansteller, die er zelf voor gekozen had om anorexia te krijgen.

trauma

Maar waarom zocht ik die anonimiteit uit, waarom wou ik niet meer vrouw en aantrekkelijk zijn en hoe kon ik hieruit weer loskomen? Na het volgen van verschillende behandelingen kwam ik hier steeds meer achter. Toen ik 15 jaar was maakte ik een trauma mee, een verkrachting door twee jongens. Vervolgens vertelden de jongens rond dat ik het zelf wou. Vreselijk vond ik dit, ik voelde me vies, mijn lichaam voelde me ontnomen en had geen controle meer over mijn lijf. Tegelijk ging ik mezelf steeds meer afzonderen van de buitenwereld, ze dachten immers dat ik het zelf wou en voor mijn gevoel wist iedereen het. Het voetbalveld waar ik oh zo graag kwam, ik vermeed het en trok me terug. Niet alleen van het voetbalveld, maar vele sociale plekken ging ik vermijden, veilig voelde ik me thuis achter gesloten deuren.

Tijdens de verkrachting, noemde de jongens het vel op mijn heupen ‘neukteugels’. Ik wou deze neukteugels niet, wou ze kwijt. Ik begon met afvallen, ik merkte dat ik door het afvallen controle en zeggenschap over mijn lichaam kreeg. Ik durfde nee te zeggen en kon hard zijn. Tegelijk merkte ik hoe magerder ik werd, hoe minder aandacht ik van mannen kreeg. Ik werd niet meer aangesproken op straat, ging op in de anonimiteit. Voor mijn gevoel bestond ik niet meer, op dat moment vond ik dat heerlijk. Tegelijk werd ik steeds verder met de anorexia meegezogen, kreeg er een kick van, maar werd ook depressief. Afspraken met vrienden waren er steeds minder en ze duurden steeds korter, werken zat er niet meer in (mijn opleiding had ik inmiddels wel afgerond) mijn dagen vulden zich met therapie en met een ziekenhuisopname. Mijn dagen bestonden steeds meer uit het ‘anorexia leven’ en de uren duurden voort, ik was blij als de dag er weer op zat. Op naar de volgende dag om uit te zitten.

trauma

Door therapie leerde ik mijn geheim te benoemen, onder ogen te zien. Ik leerde dat ik er als persoon mocht zijn en dat het niet alleen draaide om mijn lichaam. Doormiddel van EMDR leerde ik het trauma te verwerken. Langzaam aan durfde ik mijn lichaam weer terug te krijgen, weer aan te komen in gewicht, weer vrouwelijk en aantrekkelijk te worden. De therapie sloeg aan en ik kon het mannelijke contact weer aan. Nu lach ik er om of maak een grapje als ik aangesproken word op straat of waar dan ook. Ik mag er weer zijn, ik mag er weer wezen, heb de energie om weer alles aan te gaan en zie het waardevolle van het leven weer in.

Wat ik nog wel lastig vind is dat veel mensen nu zeggen dat ik tegen mezelf mag zeggen in de spiegel dat ik mooi ben, maar dat was niet mijn probleem. Ik wou door mijn anorexia juist lelijk zijn, niet meer mooi zijn, geen aandacht meer. Uiteindelijk kan ik maar 1 ding zeggen, genezen is heerlijk, ik huil niet meer om het verdriet, maar ik huil om het geluk.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Lotje - Donderdag 17 juli 2014 12:34
Herkenbaar... bij mij is de aanleiding ook misbruik... Ik geloofde nooit dat ik ooit nog zou kunnen een partner hebben, een 'normaal' leven zou krijgen, kinderen zou hebben... maar voor mij is jouw verhaal, een verhaal van hoop. Omdat het jou ook terug lukte om intimiteit toe te laten... misschien ooit, lukt het mij ook
nymouss - Donderdag 17 juli 2014 16:40
Knap mooi verhaal geeft hoop !!!
Anoniem - Donderdag 17 juli 2014 16:49
Wow! Dit verhaal is zo onwijs herkenbaar. Ook al ben ik niet verkracht, maar heb ik een andere vorm van misbruik meegemaakt toen ik heel klein was, denk ik dat dit toch een of andere vorm van littekens heeft achtergelaten. Ik heb nooit echt problemen gehad met mannelijke aandacht, maar sinds december vorig jaar in combinatie met wat angst die er aan gekoppeld zit, heel bang ben voor mannelijke aandacht, zit ik in een terugval en daar kom ik niet uit. Waarschijnlijk komt het hierdoor.

Dit verhaal doet mij veel herkenning toe, maar ook opent het een beetje mijn ogen. Misschien is dit de oorzaak van mijn terugval?
Vlindertje - Donderdag 17 juli 2014 17:00
Knap geschreven! Erg dapper!

Beste redactie..,
Wellicht een idee om de verhalen even na te lezen op spelfouten..
Me dagen? Come on.
Emma - Donderdag 17 juli 2014 17:28
Wauw wat een heftig verhaal zeg! Maar ook fijn dat je er weer bovenop bent gekomen.

Bij mij zijn ze misschien ook van plan EMDR therapie te doen alleen ik weet niet zo goed of ik dit wil aangezien ze ook zeggen dat er een nare kant aan kan zitten. En ik moet nog een boekje krijgen met info over EMDR.
Maanmeisje - Donderdag 17 juli 2014 17:32
Heftig verhaal! Wat fijn dat het nu beter met je gaat.
J. - Donderdag 17 juli 2014 18:57
Super heftig! Wat ben jij een krachtige meid! Heel veel sterkte
Rianne - Donderdag 17 juli 2014 19:12
Wat heb je veel meegemaakt zeg, knap dat je zo hard aan jezelf gewerkt hebt en je nu op dit punt gekomen bent!
Mar - Donderdag 17 juli 2014 19:33
Wauw! Respect voor jou. Mooi geschreven ook!
Muts. - Donderdag 17 juli 2014 20:38
Heel dapper dat je dit zo open durft te delen. Afschuwelijk dat je zo misbruikt bent maar geweldig (!!!) dat je er weer helemaal bovenop bent gekomen, super!
Angie - Donderdag 17 juli 2014 21:46
"Ik wou door mijn anorexia juist lelijk zijn, niet meer mooi zijn, geen aandacht meer." raar om dit te lezen en mezelf er in te herkennen. Ben zo blij voor je dat je je weer zo goed voelt en er over heen gekomen bent. Heel dapper om er zo open over te spreken. Wat mag je trots op jezelf zijn!
Sh - Donderdag 17 juli 2014 23:30
Wat mooi en herkenbaar, Ik zelf wil mooi gevonden worden maar voel me zo ongemakkelijk als mannen naar me kijken of aanspreken... Daarom vond ik de anorexia makkelijker.
Gelukkig weet ik nu beter je moet durven zijn wie je wil zijn.
Haremaje - Vrijdag 18 juli 2014 09:48
Wauw mooi verhaal! Wat een kracht spreekt hier uit, je mag echt trots zijn!
*Roos* - Vrijdag 18 juli 2014 10:31
Vreselijk wat je overkomen is, geweldig dat je er zo overheen gekomen bent en fijn dat je schrijft dat het niet altijd met slank/mooi zin te maken heeft. Bij mij heeft het niks met mooi zijn te maken. Maar mezelf niet willen voelen, onzichtbaar willen zijn, wel willen leven maar in mijn eigen wereldje (als toeschouwer van de wereld) in mijn geval voortkomend uit een grote faalangst/verlatingsangst.
*Roos* - Vrijdag 18 juli 2014 10:31
Vreselijk wat je overkomen is, geweldig dat je er zo overheen gekomen bent en fijn dat je schrijft dat het niet altijd met slank/mooi zin te maken heeft. Bij mij heeft het niks met mooi zijn te maken. Maar mezelf niet willen voelen, onzichtbaar willen zijn, wel willen leven maar in mijn eigen wereldje (als toeschouwer van de wereld) in mijn geval voortkomend uit een grote faalangst/verlatingsangst.
- - Vrijdag 18 juli 2014 15:13
Heel mooi, en vooral heel knap dat het nu zoveel beter met je gaat. Ik wens jou heel veel succes en liefde voor de toekomst!
Dol_fijntje - Maandag 21 juli 2014 15:42
Zo mooi verwoord, zo herkenbaar,... zo stil ervan...
Des - Zondag 31 augustus 2014 17:54
Wat een mooi blog!!