Lieve zus, een paar dagen geleden heb ik besloten om deze brief voor jou te schrijven. Het is lastig om te bedenken wat ik allemaal wil zeggen, want er zweven zoveel dingen rond in mijn hoofd. Al 15 jaar ben jij mijn zus. Natuurlijk weet ik niets meer van mijn eerste jaren hier op aarde, maar op oude foto's kan ik zien dat ik gelukkig naast jou in mama's bed lag. Je was me druk aan het bestuderen en aan het wennen aan het feit dat er nu een tweede kind in huis was. Ik begrijp dat dat soms lastig was. Sorry nog daarvoor...

Ik groeide op met jou en dat was heel leuk en fijn om te doen. Toen ik naar de basisschool ging was ik erg onzeker en stond ik niet stevig in mijn schoenen. Ik had hulp nodig, een zus die me uit de branding zou helpen. En daar stond je, iedere keer weer. Ik weet pas sinds een paar jaar dat jij het toen ook moeilijk had. Je was en bent erg goed in het verbergen van je gevoelens. We gingen samen naar kies training, om beter om te kunnen gaan met de scheiding van mama en papa en jij volgde zelfs nog sova-training.

De ziekte van papa is een lastig punt geweest voor ons beiden. Al helemaal omdat het jou veel energie heeft gekost om er altijd voor papa en mij te zijn. We hadden veel lol met z'n drieën, maar met de jaren nam de zorg ook steeds meer toe. Gelukkig werden wij ook groter en konden we voor onszelf gaan zorgen. Ondertussen was ook Hennie in ons leven gekomen, de nieuwe vriend van mama. Het bracht wat instabiliteit in ons leven, maar al gauw waren we aan hem en zijn leuke kinderen Peter en Tessa gewend. We hebben met name veel met Tessa gespeeld, die jou en mij naar buiten bracht en tikkertje in de speeltuin liet spelen.

Hoe zeer ik ook genoot van school, er waren ook de minder mooie momenten, waarin ik voelde dat ik niet mezelf kon zijn. Ook jij had van die momenten waar je je niet goed voelde en achteraf kan ik hier echt verdrietig van worden. Maar toen ging jij naar de middelbare school. Ik was zo trots op mijn grote zus die een nieuwe wereld zou gaan ontdekken! De angst om niet geaccepteerd te worden was er natuurlijk ook nog bij. Middelbare school betekent behalve nieuwe kansen, ook het ontmoeten van grotere kinderen met grotere monden. Jij had alle elementen om volgens internet en cartoons gepest te worden: (prachtig) rood haar, een leuke bril op je neus en een beugel om het ongeluk van toen je jong was te herstellen. Over dat ongeluk gesproken, ik weet nog precies wat er toen gebeurde. Ik daagde je uit om de glijbaan op te rennen. ‘Kom op Suus, je kan het wel! Niet zo bang zijn.' En je rende. Helaas klapte je ook voorover en schoof je tand een stuk opzij. De beugel die je toen kreeg heeft er gelukkig voor gezorgd dat je nu weer een prachtig gebit hebt. Natuurlijk zag ik geen enkele reden waarom mijn zus gepest zou worden. Jij was en bent te slotte The big sis die alles op rolletjes had. Op de middelbare school werd je echter meteen opgenomen. Deze school paste bij je. Je kon er jezelf zijn.

Rond die tijd kan ik me ook onze vakanties samen herinneren in Frankrijk, waar we heerlijk ontspannen in de rivier zwommen of in onze topmodel boeken tekenden. We ontdekten met z'n vijven leuke stadjes, gingen 's avonds naar een mooi strand en gingen op onze verjaardagen lekker uit eten. Toen Tessa niet meer meeging - peter ging al een paar jaar niet meer mee- waren we nog hechter. Eigenlijk maakten we niet echt vrienden op de campings, al moet ik hierbij zeggen dat we met name naar natuur kampeer terreinen gingen, waar vooral bejaarden of jonge gezinnen waren. We hadden het leuk genoeg met elkaar. We hadden geen anderen nodig om het leuker of grappiger te maken. Weet je nog, toen we 's avonds in onze tent gingen liggen en de slappe lach kregen om wat dan ook?

Toen was mijn tijd aangebroken: ik ging ook naar de middelbare school. Helaas nam ik naast mijn nieuwsgierigheid en enthousiasme ook mijn onzekerheden mee. Zonder dat mensen om mij heen en dan met name ik het doorhadden, ontwikkelde ik een eetstoornis. Het was een ontzettend lastige tijd, voor ons allemaal. Maar jij was degene die mij tegensprak wanneer ik slechte keuzes maakte. Jij was degene die mij een knuffel gaf wanneer ik die nodig had.

Op een gegeven moment in de vakantie in Limburg sloot ik me voor iedereen buiten, en kwamen zelfs jouw liefdevolle woorden niet meer binnen. De vakantie was een nare tijd, voor mij, maar al helemaal voor jou, mama en Hennie. Een week erna werd besloten dat ik opgenomen moest worden in het ziekenhuis. Ik kwam thuis om mijn spullen op te halen en liep jouw kamer binnen. Ik vertelde wat er was gebeurd en ik zag dat je je groot hield. Volgens mij was je opgelucht.

Opgelucht dat iemand anders nu de zorg voor mij over zou nemen. Vaak kwam je uit school langs in het ziekenhuis om mij op te vrolijken. Het was nu eenmaal eenzaam in die ziekenhuiskamer. In die drie maanden tijd heb ik ontzettend veel steun aan je gehad. We raceten door het ziekenhuis en zaten in het café beneden. Je bracht iedere week strips mee en maakte mijn ogen mooi op. Kortom: je hebt me door deze lastige periode gesleept. En wat was ik blij toen ik weer thuis in de kamer naast jou kon slapen.

De tijd hierna is een beetje vaag. Ik weet alleen dat het nog steeds ingewikkeld was thuis en dat mijn herstel met pieken en dalen ging. Ik besef me nu pas dat jij er al die tijd bent geweest. Bij ieder moeilijk moment en ieder mooi moment. Stapje voor stapje gaan ‘we' vooruit. Weetje Suus, we komen er wel met z'n allen. En Oh My God je gaat al examens doen! Je toekomstplan is uitgestippeld. Kunstgeschiedenis in Groningen gaat het worden. Gelukkig ga je nog niet meteen het huis uit: het is veel te gezellig met jou in huis.

Echt zus, je wilt niet weten hoe trots ik op jou ben! Zo sterk, slim, grappig, lief, zorgzaam en bovenal mooi. Als ik naast je voor de spiegel sta, kan ik alleen maar denken: wauw... wat is mijn zus toch een prachtmens.

Zussen zijn bijzondere mensen. Het zijn geen vriendinnen waarmee je hebt vaak over wat vlakkere onderwerpen hebt, maar het zijn ook geen moeders die je vertellen wat je wel en niet moet doen. Zussen zijn speciale mensen met wie je over alles kunt praten. Ze vertellen je niet hoe het leven werkt, want dat weten ze natuurlijk zelf ook nog niet, maar ze laten je weten dat je moet genieten van iedere dag die volgt, hoe fijn of vervelend die ook is. Haal het beste eruit en laat die nare momenten voor wat het zijn. Die nare dingen laten je geloven dat je er niet toe doet, dat jij niet een plekje op deze aarde verdient, maar wanneer een zus je een knuffel geeft en je troost, vervagen die momenten. Het zijn alleen nog maar betekenisloze herinneringen.

Schaamte bestaat niet in een zussenrelatie. Je kan het overal met hen over hebben, zonder dat je je ongemakkelijk hoeft te voelen. Zussen zorgen er op een of andere manier zelfs voor dat je er om begint te lachen. Het lijkt wel of ze magie gebruiken, die je in een veilige trans brengt. Voor het herstel van een ziekte zijn broers of zussen erg belangrijk. Ik heb het idee dat zij het beste aanvoelen hoe jij je voelt. Ook al denk je misschien geen goede band te hebben met hen, zij zijn degene die voor altijd naast je blijven en verbonden met je zijn. Het grote deel ligt natuurlijk ook bij jou zelf. Jij moet open en eerlijk zijn naar hen, want ik geloof echt dat broers en zussen het beste advies kunnen geven wat er in jou wereld bestaat.

Ik wilde jou deze keer in het zonnetje zetten. Ik richt de spotlight nu op jou. Hij maakt een halve draai en in de cirkel van licht verschijnt een roodharige jonge vrouw, niet gewend om op deze plek te staan. Ik wil graag zeggen dat ik niet weet wat ik zonder je zou moeten. Jij staat altijd voor me klaar. Jij weet altijd het goede te zeggen. Natuurlijk hebben we wel eens ruzie, maar dat hoort nou eenmaal bij het zus zijn en die leggen we trouwens ook weer na vijf minuten bij.

Ik zou je nooit in de steek laten wanneer je me nodig hebt. Hoe oud je ook bent en met wie je ook thuiskomt, ik ben er voor je. Jou steunen is wat ik veel meer zou willen doen. Ik ben ervan overtuigd dat ons samen opgroeien niet zal stoppen bij ons achttiende jaar. Nee, het zal doorgaan totdat wij als bejaarden uiteindelijk overlijden. Ondertussen zijn wij allang tien keer naar Curaçao en waar dan ook geweest. We hebben allang uit kokosnoten gedronken en een tropisch feestje gevierd. Wij, twee kleine mensen in een klein landje, zullen de wereld ontdekken en het leven vieren.

Liefs,
Je zusje, Rosa ♥

Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl