Het begon met dat ik mijn problemen aan haar vertelde. Ze zei dat ze dezelfde problemen had. We werden niet alleen vriendinnen, maar ook bondgenoten. Toen ze mij alles had verteld schrok ik niet echt. Ik had het eigenlijk wel verwacht van haar, maar het doet toch pijn om je vriendin zo te zien. Ondanks dat je die problemen zelf ook hebt. Bij mij is de diagnose anorexia nervosa nooit gesteld, maar ik herken wel veel dingen bij mijzelf.

We hadden afgesproken dat we samen gingen strijden en samen zouden winnen. Als het niet goed ging appten we elkaar en hielpen we elkaar. Vaak was alleen praten al genoeg.

We spraken ook veel meer samen af. Soms gewoon als vriendinnen, maar soms ook om er voor elkaar te zijn als praten niet genoeg was. Of als afleiding, dan hoefden we soms even niet aan alle nare dingen te denken. Dat was erg fijn. Soms stuurde je me een berichtje met dat het niet goed ging. Ik stuurde dan wel eens een appje terug met “ik kom er nu aan”. Je hebt namelijk niet voor niks gezegd dat jou deur altijd open is en ik altijd langs mag komen. Ook al is het midden in de nacht.

Ik zie je nu steeds meer achteruit gaan en jij mij ook. Ik bedenk soms hele plannen om jou aan het eten te krijgen, maar meestal om je te laten zien dat je sterker bent dan je eetstoornis. Want dat ben je ook al zie je dat nu misschien nog niet.

Ik kijk heel vaak op internet over hoe je het best met iemand om moet gaan die anorexia heeft, zodat ik dan beter ben voorbereid op verschillende situaties en ik je zo verder kan helpen voordat je dingen gaat doen waar je later spijt van krijgt. Ik bedenk heel veel maaltijden waar minder calorieën in zitten, waar je niet ‘dik’ van wordt en wat gezond is. Alleen maar zodat het mij een fijn gevoel geeft dat je in ieder geval iets gaat eten en je geen spijt hebt door wat je hebt gedaan. Jou verliezen wil ik namelijk echt niet.

Je zegt steeds wel dat je niks gaat gebeuren en dat je het wel overleeft, maar je hebt geen idee waar je op dit moment mee bezig bent. Dat is nou juist het probleem. Als je nou eens zag waar je mee bezig bent zou alles veel makkelijker zijn, maar dat gaat nou eenmaal niet. Je eetstoornis maakt jou wijs dat je te ‘dik’ bent en dat je moet afvallen. Dat snap ik heel goed, want ik heb dat zelf ook.

Ik weet hoe erg het je dag kan verpesten als je bent aangekomen. Ook al is het maar een gram. Ik weet hoe moeilijk de strijd kan zijn bij iedere hap. Ik heb zelfs een keer bijna gehuild toen ze me dwongen om te eten, omdat ik het gewoon echt niet kon. Ik weet hoeveel spijt je kan hebben na het eten van een maaltijd. Ik weet hoe erg je jezelf kan haten. Ik weet hoe het voelt om het gevoel te hebben er niet te mogen zijn. Ik weet hoe moeilijk het soms kan zijn om die stem in je hoofd te negeren. Ik weet hoe je jezelf ziet als je in de spiegel kijkt. Ik wil aan je laten zien dat het niet zo is en dat is soms een hele uitdaging. Ook al begrijp ik jou of eerder gezegd jouw eetstoornis heel goed, omdat ik mijzelf heel erg herken in de kenmerken van een eetstoornis.

Zeggen dat je te dun bent heeft geen zin. Dat zie je namelijk toch niet. Ik probeer nog steeds elke dag om het moeilijk te maken voor je eetstoornis en soms ook voor jezelf. Ik probeer dat je niet meer weet wat je moet zeggen zodat je wel MOET toegeven dat ik gelijk heb. Zo laat je zien dat je toch sterker bent dan je eetstoornis en heb je de strijd tegen anorexia weer een beetje gewonnen. Ik hou echt zoveel van je meer dan je denkt. Ik ga echt kapot als ik zie hoe je nu jezelf dood maakt. Beetje bij beetje door jezelf uit te hongeren. Het doet mij heel veel pijn dat jij dat niet ziet.

Ga zo verder of pak mijn hand. Pak mijn hand en ik zal je helpen. Ga zo verder en het wordt je dood. Echt ik wil je zo graag helpen, alleen ik weet soms niet hoe. Ik blijf voor je strijden en geef de hoop niet op. We gaan samen strijden en gaan deze strijd samen winnen. Ik kan dit niet alleen.

Ik droom 's nachts over je. Dat je bent flauwgevallen in de gymzaal en het niet overleeft. Ik word dan helemaal in paniek wakker. Soms zelfs huilend. Win deze strijd alsjeblieft. Ik kan het niet meer langer aanzien wat je jezelf aandoet.

Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl

Foto 2. Pexels