Ik was 18 jaar toen het allemaal begon. Bij mijn familie draait alles om presteren. Na school moest ik naar bijles, na bijles naar tennisles, na tennisles naar pianoles. Goed was niet goed genoeg. Alles moest perfect. Als ik thuiskwam met een acht, zei mijn moeder: Waarom is het geen 10?

In het laatste jaar van de middelbare school is het de bedoeling dat je gaat kijken naar studies. In mijn geval was er niet veel keus. Ik kon namelijk kiezen uit 3 dingen: tandheelkunde, geneeskunde of trouwen met een rijke man (ik had echt voor optie 3 moeten gaan: haha). Braaf koos ik voor optie 1.

Tandheelkunde was toendertijd nog een lotingstudie. Mijn nummertje werd niet getrokken en ik kon niet aan de studie deelnemen. Dit is het moment waar mijn ex-vriendin, Boulimia, in mijn leven kwam. Op een dag had ik zo veel gegeten dat ik er misselijk van werd en over moest geven. Het gevoel, nadat ik over had gegeven, was zo fijn dat ik dit blijkbaar onbewust had onthouden. Boulimia zei altijd: “Als je gelukkig wilt zijn, moet je overgeven”.

Na een tijdje kreeg ik een nieuwe vriendin erbij: Anorexia. Anorexia zei altijd: “Je moet alles wat je gaat eten wegen, je moet op de calorieën letten.. als je gelukkig wilt zijn, moet je nog iets langer op de loopband.” Ik begon alles wat ik ging eten te wegen. Ik lette op de calorieën en ik begon overmatig te sporten. IK besloot wat ik ging eten. IK besloot wat er in mijn lichaam kwam. IK was de baas.

Na een tijdje kreeg ik nog een vriendin erbij: OCD (goh, wat was ik populair met al die vrienden...) OCD zei altijd: “Als je dat niet doet, zal je ongelukkig zijn”. Mijn kamer moest altijd perfect zijn. Urenlang was ik mijn kleding aan het opvouwen. Als het niet perfect was, deed ik het opnieuw. Ik kreeg ook last van rituelen: alles moest op een bepaalde manier gedaan worden of op een bepaalde volgorde. Als dit niet lukte, begon ik weer opnieuw. School, werk, vrienden.. daar had ik geen tijd meer voor. Mijn kleding op kleur sorteren en vouwen totdat het perfect is, dat was mijn enigste prioriteit.

Het begon met opruimen en rituelen, maar de dwang werd zo erg dat ik niet meer kon lezen en schrijven. Ik kon eindelijk de studie doen die ik wilde, maar ik kon ineens niet meer lezen en schrijven. Jarenlang luisterde ik naar mijn vriendinnen: Boulimia, Anorexia en OCD. Achteraf gezien, waren zij helemaal geen vrienden voor mij.

Na jaren verschillende therapieën gehad te hebben, kon ik eindelijk afscheid nemen van Boulimia en Anorexia. Nu, bijna 10 jaar later, is de OCD nog wel een vriendin van mij, maar (gelukkig) geen BFF meer...

Wanneer neem jij afscheid van je vrienden?