Ik kan niet zeggen dat ik het vroeger slecht heb gehad zoals ik vaak bij anderen lees. Ik had leuke vriendinnen, thuis was het altijd gezellig, ik werd niet gepest, mocht naar havo-vwo toe en was ook niet dik. Daar kwam verandering in toen ik naar de tweede klas ging. Ik was de enige van al mijn (echte) vriendinnen die naar Havo toe ging en kwam in een klas terecht waar ik niemand echt goed kende. Behalve één meisje, waardoor ik het toch niet zo heel erg vond. Helaas liet zij me rond de derde schoolweek vallen, zei nare dingen over me en stookte mensen tegen me op waardoor ik niemand meer had in mijn klas. Vanaf dat moment werd ik op school gepest en voelde ik me vaak alleen.

Ik wilde maar één ding en dat was dat mijn klasgenoten mij ook aardig vonden. Maar wat ik ook probeerde het gepest ging door. Ik voelde me verschrikkelijk en begon vaak te huilen als ik thuis kwam omdat ik het niet meer trok. Ik wist niet waaraan het lag en begon dat voor mezelf te bedenken. Ik bedacht dat ze misschien niet met me om wilden gaan omdat ik te dik was en ze zich voor mij schaamden, dus begon ik met heel voorzichtig lijnen. Gewoon wat minder snoepjes en koekjes.

Dat ging het hele jaar zo een beetje door, helaas loste het niets op. Ik was heel blij toen het schooljaar erop zat, want na de zomervakantie zou ik eindelijk in een nieuwe klas zitten. En dat was ook zo, na de zomervakantie kwam ik in een nieuwe (leuke) klas en dat deed me goed. Ik kreeg snel vriendinnen en zat bijna nooit meer alleen. Maar het lijnen stopte niet, ik dacht namelijk dat ik nu wel vriendinnen had omdat ik een paar kilo was afgevallen. Ook was ik nog steeds bang dat mensen rotte opmerkingen over me maakten en achter mijn rug om over me roddelden. Daarom bleef ik doorgaan met soepel lijnen. Gewoon om te voorkomen dat mensen weer rot tegen me gingen doen.

Op een dag maakte een jongen de opmerking: "Oh, marléne jij bent echt dik!" Ondanks dat de jongens dit soort dingen wel vaker tegen mensen riepen, trok ik het me heel erg aan en raakte het me hard. Op dat moment besloot ik dat soepel lijnen niet meer genoeg was, want ik moest sneller afvallen. Het enigste wat ik wilde was dunner worden en dat lukte.

Ik was vanaf dat moment veel bezig met mijn lichaam en vooral met het niet eten. Een paar weken later zag ik iets op tv over Pro-Ana en dit trok mij heel erg aan, ondanks de negatieve dingen die ze erover zeiden, het enige wat ik dacht was: ‘'ik hoor daar thuis.'' De volgende dag ging ik stiekem op zo'n site kijken, ik was namelijk hartstikke nieuwsgierig. Ik meldde me gelijk aan op het forum en vanaf dat moment was ik 24 uur per dag bezig met calorieën, wegen, (niet-) eten en compenseren. Vanaf dat moment ging ik snel achteruit maar ik voelde me super. Ik had een doel, een streven en dat gaf mij een goed gevoel.

In de zomervakantie van 2011 sloeg ik om, namelijk van anorexia naar boulimia. En toen
begon voor mij eigenlijk pas de ellende, want ik kreeg eetbuien. Door de eetbuien verloor ik mijn gevoel van controle en kreeg ik veel onrust in mijn hoofd. Het niet eten lukte niet meer en daardoor ontwikkelde ik een grotere zelfhaat. Dit had als gevolg dat ik begon met mezelf pijn doen. Het hielp mij voor heel even rust te krijgen in me hoofd, maar na een uur voelde ik me alweer vreselijk en werd de zelfhaat nog
groter. Ook had ik eerst het gevoel dat het mezelf pijn doen mij een stukje controle teruggaf, maar helaas kwam ik er na een tijd ook achter dat dit niet het geval was. Ik kon namelijk niet meer zelf bepalen wanneer ik het wel en niet wilde doen, het gebeurde gewoon.

Rond begin oktober kreeg ik suïcidale gedachtes en ook deze gedachtes werden steeds erger. In mijn ergste boulimia periode braakte ik meerdere keren per dag, slikte vele soorten pillen en voelde ik me alleen maar rot.

Gelukkig kon ik in de kerstvakantie beginnen met gesprekken bij Accare, dit luchtte mij op want nu kon ik eindelijk een keer echt mijn verhaal kwijt. Ik durfde en durf dat nog steeds niet goed bij "gewone" mensen omdat ik altijd heel bang ben voor de vooroordelen. Maar bij accare waren ze hiervoor opgeleid en wist ik dat ik alles kon vertellen wat me dwars zat.

Na 3 maanden werd ik doorverwezen naar Accare in Smilde, omdat ze me in mijn woonplaats niet genoeg konden helpen. Toen ik eenmaal bij Accare Smilde begon ging het een stuk beter met me, de eetbuien namen steeds verder af en het mezelf pijn doen werd minder. Wel kwam ik erachter dat alles verband met elkaar had, wat de behandeling soms moeilijk maakte. Wanneer het beter ging met het eten en ik dus minder eetbuien had, kreeg ik meer suïcidale gedachtes en meer drang om mezelf pijn te doen. En wanneer het dus weer goed ging met de suïcidale gedachtes kreeg ik weer meer moeite met het gezond eten. Op dit soort momenten had ik vaak het gevoel dat ik net zo goed kon stoppen met vechten want het leek in mijn ogen geen zin te hebben.  Het een ging beter, het ander weer slechter. Maar toch ben ik wel door gegaan en uiteindelijk werd het beter !

In december ben ik bij Accare ontslagen. Dit betekende niet dat ik van mijn eetstoornis en andere psychische problemen af was, maar wel dat ik nu wist hoe ik ermee om moest gaan.

Op dit moment ben ik er nog steeds niet helemaal van af en heb ik nog steeds soms de neiging om toch maar weer af te gaan vallen en op moeilijke momenten mezelf toch heel even pijn te doen. Maar diep van binnen weet ik dat dit niets oplost en dat dit niet de manier is om met problemen om te gaan. Ik heb geluk dat ik een hele lieve vriendin heb, Rosemarie, die er altijd voor mij is en die mij heel vaak door de moeilijke momenten heeft gesleept. Zonder haar had ik waarschijnlijk nog midden in de strijd gezeten en was het lang niet allemaal gegaan zoals het gegaan is.

Ik heb nog steeds af en toe een terugval en op dat moment zie ik het zelf niet meer helemaal helder. Maar als ik één ding heb geleerd de afgelopen tijd is het dat je op dat moment vooral moet gaan praten met iemand. Eerst hield ik altijd alles voor mezelf en niemand mocht ook maar iets van mijn gedachten weten, maar nu ik op die moeilijke momenten wel met iemand praat merk ik gewoon dat het mij enorm helpt. Het is als een soort van lichtje wat dan gaat branden aan het einde van een donkere tunnel. Op dat moment besef ik namelijk dat er wel mensen om me geven en dat ik er mag zijn en dat is voor mij genoeg motivatie om toch door te gaan met het goede en om de strijd niet op te geven.

Ik weet dat ik er nog niet ben maar ooit ben ik hier vanaf, dat weet ik zeker! De strijd ga ik winnen en daar ga ik voor vechten! Bedankt alle lieve mensen die mij ooit geholpen hebben, want jullie zijn dat lichtpuntje geweest en daar ben ik jullie dankbaar voor!