Op een zonnige dag loop ik met korte mouwen door de stad. Angstvallig houd ik mijn arm tegen mijn lichaam aan. Bang dat mensen anders de littekens zouden zien die mijn leven tekenen. Een oud leven dat ik al drie jaar afgesloten heb, maar waar ik nog elke dag aan herinnerd wordt. Een van de vele voorbeelden waarom ik bij die drie jaar besluit om iets aan die littekens te doen: ik ga onderzoeken of ik er wat aan kan doen.

De weg tot mijn besluit.
Inmiddels ben ik 1,5 jaar verder dan dat moment in de stad. Ook ben ik twee operaties verder. Het is echter niet zomaar een beslissing die je neemt. Voor ik dit traject inging heb ik heel veel nagedacht en getwijfeld. Ik was op dat moment drie jaar van de zelfbeschadiging af, nu ruim 4 jaar, maar de littekens draag je nog altijd met mij mee. Voor mezelf kan ik het nu redelijk accepteren, maar toch niet helemaal omdat ik toch tegen bepaalde situaties aanloop. Vooral vreemden kunnen soms vervelende blikken geven. Ook in mijn toekomstige werk zal het tegen mij kunnen werken...

Ik studeer namelijk SPH en dan zou ik in de toekomst niet altijd gewoon korte mouwen aan kunnen naar mijn werk. Momenteel werk ik bij Ixta Noa, een organisatie die draait op ervaringsdeskundigheid. Daar maakt het niet uit als ik korte mouwen draag. Afgelopen zomer heb ik echter bijvoorbeeld stage gelopen in een normale GGZ-instelling als SPH-er en daar kon ik geen korte mouwen dragen. Dat vind ik gewoon ontzettend vervelend, omdat je op de eerste plaats niet jezelf kan zijn. Op de tweede plaats is het gewoon niet comfortabel om lange mouwen in de zomer te moeten dragen. Bovendien moet je ook nog eens verklaren waarom je met 30 graden lange mouwen draagt.

De beslissing
Anderhalf jaar geleden kwam ik tot de beslissing de mogelijkheden tot littekencorrectie te gaan onderzoeken. Eerst struinde ik internet af op zoek naar ervaringsverhalen, maar dit werd een grote teleurstelling. Ik vond namelijk helemaal niks! Uiteindelijk besloot ik toch maar naar de huisarts te stappen. Met knikkende knieën stond ik daar, maar gelukkig heb ik wel een fijne huisarts. Hij weet van mijn problematiek en heeft daar nooit heel vervelend over gedaan. Ik kreeg geen vervelende opmerkingen, maar wel het eerlijke antwoord dat hij eigenlijk niet veel wist van de mogelijkheden. Hij heeft me toen gelijk verwezen naar de afdeling plastische chirurgie in een ziekenhuis bij mij in de buurt.

De eerste gesprekken 
Na het verwijsbriefje heb ik gelijk maar een afspraak gemaakt en kwam terecht bij dokter David. Daar heb ik het wel mee getroffen! Ik was hartstikke zenuwachtig de eerste keer. Je weet toch niet hoe zo'n arts reageert. Hij stelde me echter gerust dat er meer mensen met een dergelijk verzoek bij hem terecht zijn gekomen. Ik heb meerdere gesprekken met hem gehad waarin we verschillende mogelijkheden hebben besproken. Hij heeft volgens mij niet echt veel ervaring met mensen die het proces echt doorgezet hebben, dus waar ik uiteindelijk voor heb gekozen, was voor hem ook redelijk nieuw. Het eerste gesprek was ik trouwens alleen, maar de volgende gesprekken heb ik toch mijn ouders meegenomen. Dat vond ik wel prettig, omdat het wel een hele grote beslissing is die je moet nemen. Bovendien werd dit door de arts ook geadviseerd.

Verschillende opties
Er kwamen verschillende mogelijkheden voorbij. In eerste instantie hebben we ook nog gekeken naar maskerende crèmes, omdat mijn vader vooral een operatie wel heel eng vond. Zo'n crème paste echter niet echt bij mijn huid en ik zag het eigenlijk ook niet zitten omdat je dan toch elke dag nog zo'n crème op moest smeren. We gingen dus toch naar operatiemogelijkheden kijken.

Eén van de opties was huidtransplantatie, maar daar bleken veel nadelen aan te zitten. Het grootste nadeel is dat de kans bestaat dat je je hand en arm wellicht niet meer zo goed kan bewegen na de operatie. Dat wilde ik niet op het spel zetten. De enige andere optie was een laserbehandeling. Hier had dokter David in deze situatie (automutilatielittekens) echter weinig ervaring mee en hij kon niet garanderen dat het werkelijk effect zou hebben. Hij zou met de laser echt diep moeten gaan om al het littekenweefsel te kunnen behandelen. Voordeel van laser zou wel zijn dat ik gewoon alles zou kunnen blijven bewegen etc. Na vele gesprekken en veel wikken en wegen heb ik besloten om hier toch voor te gaan. Ik wilde het risico wel nemen.

De verzekering
Na de beslissing kwam de volgende horde, namelijk de verzekering. Vanuit het ziekenhuis werd het aangevraagd bij de verzekeraar. Ik ben zelf verzekerd bij een kleine zorgverzekeraar. Het ziekenhuis heeft maar alles aangevraagd, ook voor mijn benen. Terwijl dat niet eens mijn eerste vraag was. Na ongeveer een maand kreeg ik bericht van de zorgverzekeraar dat mijn benen sowieso niet vergoed worden, maar dat mijn arm eventueel wel voor vergoeding in aanmerking kwam. Daarvoor was echter wel een verklaring van een arts nodig dat er geen risico was op herhaling. Vrij logisch dat ze dat wel willen weten. Ik ben daarvoor naar mijn psychiater gegaan en die heeft die brief geschreven. Eenmaal opgestuurd kreeg ik al snel de bevestiging dat de operatie vergoed wordt! Al met al heb ik dus weinig problemen gehad met de verzekering.

De eerste operatie
Na de toekenning van de vergoeding, kreeg ik weer een afspraak bij het ziekenhuis. We hebben de laatste dingen voor de operatie doorgesproken en ik werd naar anesthesie verwezen om daar verschillende dingen door te spreken voor de operatie. Medicatie, bloeddruk, of je onder narcose wil of alleen dat de arm wordt verdoofd en vervolgens werd er een datum gepland voor de operatie (in november). De dag van te voren word je dan gebeld voor de tijd.

Ik was om 7:00 uur al gelijk aan de beurt. Ze zouden eerst mijn hele onderarm doen, maar toen ik 3,5/4 uur later wakker werd, bleek dat ze maar aan de helft waren toegekomen. Ze hadden niet meer de tijd gehad om heel mijn onderarm te doen. Ze hadden gedacht dat ik veel pijn zou hebben. Dat viel erg mee. Ook hadden ze gezegd dat ik een week rustig aan zou moeten doen en zou moeten herstellen, maar eigenlijk kon ik de maandag (donderdag was de operatie) gewoon weer naar school. Ik was alleen de donderdag en vrijdag een beetje duizelig, waarschijnlijk doordat ik wat heftig reageerde op de narcose en morfine. Ik heb het verder met een paar paracetamolletjes goed door kunnen komen.

Genezing
Ik had geloof ik na ongeveer twee weken een wondcontrole bij het ziekenhuis. Het verband werd eraf gehaald en vervolgens moest ik het thuis zelf behandelen. Dit ging allemaal prima. Na verloop van tijd was de wond geheeld. Ik had regelmatig controle bij de plastisch chirurg. Toen de wond eenmaal geheeld was, schreef dokter David een siliconenpleister voor en daar heb ik nog een halfjaar mee rondgelopen. Door die pleister heelde de huid mooi egaal en trokken de rode vlekken steeds meer weg. Ongeveer begin juni mocht de pleister eraf en mocht het aan de lucht bijkleuren. Ik ben heel erg tevreden met het resultaat! Je zult altijd een litteken blijven zien, maar het zijn niet meer duidelijke krassen. Het is mooi egaal!

Tweede operatie
Nadat de siliconenpleister eraf mocht, kon de tweede operatie aangevraagd worden! Dit keer ging de procedure van aanvraag bij de verzekering tot datum prikken wat sneller. Ik had nu in oktober een datum voor de operatie. Weer viel de operatie op zich erg mee. Wel duurde het weer lang (2,5 uur), maar ook nu hebben ze niet het gehele gebied kunnen behandelen. Dit keer niet alleen vanwege tijdgebrek, maar ook omdat mijn huid dikker was en heftiger op de laser reageerde. Ze hadden voor een klein stuk oppervlak veel meer tijd nodig dan bij de eerste operatie.

Een teleurstelling, omdat ik gehoopt had klaar te zijn. Nu is er nog een derde en misschien zelfs vierde operatie nodig. In tegenstelling tot de eerste operatie reageerde ik dit keer niet heftig op de narcose en morfine. Ik was eigenlijk dezelfde dag alweer op de been en niet nog twee dagen dizzy. Verder gaat het herstel goed en ben ik inmiddels net als na de eerste operatie pas begonnen met de siliconenpleister. Ik verwacht dat het net zo goed geneest als na de eerste keer...