Ik deed vroeger (t/m 2008) aan topsport, wedstrijdzwemmen. Ik zat op een speciale LOOT school om school te kunnen combineren met het zwemmen. Zwemmen was mijn droom en mijn leven. Alles stond in het teken van zwemmen. In de ochtend trainen, hele dag naar school, daar huiswerk maken om vervolgens weer te gaan trainen en daarna snel naar huis naar bed te gaan om de volgende dag hetzelfde ritueel weer te herhalen. Ik deed VWO en eigenlijk liep alles super goed. Totdat ik last kreeg van mijn schouder, overbelasting.

Toch zwom ik door, want ik had niks anders, ik kon niet tijdelijk stoppen want dan zou ik die ene Nederlandse (Junioren) Kampioenschap of een Internationale Swim Cup niet kunnen zwemmen en dat waren nou eenmaal belangrijke wedstrijden. Ik zwom door met ontzettend veel pijn. Zelfs toen ik alleen nog maar kon zwemmen met een hoge dosis pijnstillers, was mijn doel de Nederlandse Kampioenschappen van 2008 zwemmen en daar mijn records verbreken, en natuurlijk hopelijk een aantal keer bij de top 3 eindigen. Ik was een ontzettende perfectionist en ik moest en zal deze wedstrijd zwemmen, daarna zou ik wel rust houden.

Tot 1 dag van te voren mijn schouder het dusdanig begaf dat zowel de fysio als arts zei dat ik echt niet kon zwemmen, en zelfs al wilde ik toen nog doorgaan, ik kon mijn schouder niet meer bewegen dus lag eruit. Geen Nederlandse Kampioenschappen dat jaar voor mij (dacht ik). Revalideren zat er door mijn wilskracht en perfectionisme niet meer in, ik wilde te veel en te snel, wat keer op keer mislukte. Ik belandde in een zwart gat. Ik ging naar een speciale school voor het zwemmen, en mijn zwemmaatjes waren ongeveer de enige vrienden die ik had. Naar school durfde ik niet meer, en het zwemmen kon niet meer. Dit beangstigde mij zo erg. Zwemmen was mijn uitlaatklep voor alle emoties. Wat moest ik nu ineens met al mijn tijd?

Mijn structuur was weg. Mijn ‘veilige’ haven was weg. Mijn toekomst was weg. Ik belandde direct in een flinke depressie, en werd daarna ook vrij snel opgenomen op een crisis afdeling van de psychiatrie omdat mijn leven zo uitzichtloos was geworden. Deze opnamen was bedoeld voor 3 weken. Die 3 weken werd uiteindelijk 4,5 jaar. 4,5 jaar waar ik niet meer op terug wil kijken, zeker niet in deze blog. In deze tijd ontwikkelde ik mijn eetstoornis. Een van mijn toenmalige behandelaren zei tegen mij dat ik een eetstoornis aan het ontwikkelen was. Maar no way dat ik dat geloofde. Ik kende die meisjes, die waren écht dun, die aten écht weinig. Ik wist toentertijd niet eens mijn precieze gewicht. Ik had geen eetstoornis bleef ik zeggen, zelfs mijn familie moest lachen toen ze het hoorde.

Toch was het daar ineens. De eetstoornis die het overnam. Ik wist verdomd goed dat deze stoornis al langer speelde maar doordat iedereen er zo sarcastisch over deed was het voor mij makkelijk te ontkennen en dus de stoornis de overhand te laten nemen. Door het zwemmen zat het altijd al in me om bezig te zijn met mijn figuur en gewicht, vet in eten, calorieën en ga maar door. Dit kwam voor mijn eetstoornis heel goed van pas. Ik wist alles al.

Hoeveel ik moest eten om af te vallen, hoeveel ik moest bewegen. Onbewust viel ik af op het begin, ik merkte toen dat dit ook een manier was van controle hebben over je gevoelens. Ik voelde me minder depressief, de drang naar automutileren veranderde want ik had een soort van nieuw ‘reddingsmiddel’ in mijn leven.

Ik blijf vechten, ik zal deze stoornissen overwinnen, hoe dan ook. Maar het is zo ontzettend lastig steeds tussen wal en schip te vallen vanwege je ‘complexheid’. Maar dankzij mijn zwem ervaringen, is opgeven voor mij nooit een optie geweest.