Mijn gelukspil: een medicijn voor je hoofd

 

Ik merk dat er veel weerstand is tegen het gebruik van psychiatrische medicatie. En ergens snap ik dat wel. Er zitten risico’s aan en het zijn vaak heftige medicijnen met veel bijwerkingen. Ondanks mijn psychische problemen heb ik jarenlang geweigerd medicijnen te slikken. Mijn standpunt: medicijnen voor je hoofd konden in mijn ogen niet goed zijn. Toch denk ik daar nu heel anders over. Ik wil jullie meenemen in mijn verhaal en laten zien dat het gebruik van psychiatrische medicijnen niet altijd negatief is, en zelfs heel positief kan uitwerken.

Ik was een jaar of 19 toen mijn problemen heftiger werden. Ik had sombere gedachten en hoorde stemmen in mijn hoofd. Toch probeerde ik alle ballen in de lucht te houden. Ik was actief in de kerk, korfbalde en studeerde. Maar eigenlijk hield ik dit niet vol. Ik vertelde aan vrienden hoe ongelukkig ik was. Een vriend van toen raadde mij aan om eens te denken aan medicijnen. Ik, medicijnen? Echt niet! Dat was voor de ‘echte gekken’, zo dacht ik toen. Ik deed bovendien toch nog alles?

woman vrouw
bron foto

Maar ik hield het niet vol en belandde op 20-jarige leeftijd in een kliniek. De gedachten werden steeds somberder en de stemmen steeds heftiger. In de kliniek voelde ik me niet gehoord en onbegrepen. Het was een erg kille bedoening daar, wat me ook geen goed deed. Opnieuw werd mij aangeraden om medicijnen te gebruiken, maar er zat zoveel weerstand bij mij. Ik wilde echt geen medicijnen. Het was rotzooi, dat was wat ik hoorde. En eerlijk gezegd was mijn grootste angst dat ik het een doodeng idee vond, een medicijn voor je hoofd. In de kliniek zag ik soms mensen die volgestopt werden met medicijnen, en dat er geen sprankje leven meer in zat. Dat wilde ik niet.

Ik was ook bang voor wat er in mijn hoofd zou gebeuren. Wat zou er van me overblijven en wie zou ik zijn? Dat de pillen mij zouden overnemen. Die angst was zo groot dat ik medicijnen bleef weigeren. Inmiddels waren de gedachten zo somber dat ik hieraan toegaf, en ik deed een zelfmoordpoging. En van de eerste ging het naar de tweede, enzovoort. De kliniek maakte zich groote zorgen om mij (en terecht) en ze dwongen mij om medicijnen te gebruiken. Maar deze medicijnen deden niets, behalve dat ze bijwerkingen gaven. Het hielp totaal niet, behalve dat ik er wel goed door sliep. Uiteindelijk mocht ik stoppen met de medicijnen. Voor mij het bewijs dat medicijnen dus niet werkten.

Zo ging het verder en verder bergafwaarts. Ik leefde van zelfmoordpoging tot zelfmoordpoging, tot die ene ernstige poging, die ik overleefde. Na die poging besefte ik dat dit absoluut geen leven was en dat ik de medicijnen opnieuw een kans moest geven. Wat had ik immers te verliezen? Ik kreeg twee soorten medicatie. In het begin werd ik lekker rustig, maar de stemmen in mijn hoofd en de sombere gedachten bleven. Uiteindelijk was ik uitbehandeld, zelfs de artsen wisten niet meer wat ze met me aanmoesten. En zo kwam ik in een instelling voor begeleid wonen. Dit was een enorm fijne plek, maar mijn gedachten en stemmen bleven. Ik was zo wanhopig! Een aantal jaren ging voorbij. En hoewel ik op de woonvorm woonde, kreeg ik regelmatig een BOR (bed op recept) om naar de kliniek te gaan.

Op een dag zou mijn behandelaar mij opzoeken, maar ze kon niet. Daarom stuurde ze een stagaire. Ik had weinig verwachtingen, maar wat een lieve stagaire! Ik vertelde hoe diep ik zat, hoe wanhopig ik was en dat ik het ook zo moeilijk vond dat mijn gewicht steeg. Ze stelde me gerust en zei dat het door de medicijnen kwam. Ze zou een ander medicijn voorschrijven. Prima, dacht ik. Ik geloofde niet dat het zou werken, maar als ik zou afvallen (ik had overgewicht), dan was dat mooi meegenomen en wellicht voelde ik me dan iets beter. Ik kreeg een ander medicijn, een bijzonder medicijn dat ze niet vaak voorschrijven. Het is een buitenlands middel.

Ik begon het te slikken en zou na zes weken iets aan mijn stemming moet voelen. ‘Tuurlijk’, dacht ik sarcastisch. Maar het gekke was dat ik het middel nog maar anderhalve week slikte, toen ik ineens besefte dat ik al drie betere dagen had. Ik snapte er niets van. Zou dit echt een werkend medicijn zijn? Ik bleef het slikken en het ging steeds beter met me. Ondertussen bleef ik aankomen (wat een ander probleem was) waardoor mensen in mijn omgeving zeiden dat ik door de medicijnen aankwam. Daardoor stopte ik met alle medicijnen.

Binnen een aantal weken waren alle klachten weer terug. Maanden gingen voorbij terwijl ik weer in zo’n diep gat zat. Toen besefte ik dat het beter met was gegaan toen ik dat ene medicijn slikte. En zo besloot ik het medicijn weer te proberen. In korte tijd verbeterde mijn stemming en langzaam verdwenen mijn doodswens, mijn sombere gedachten en mijn stemmen. Ik had weer levenlust. En in die jonge vrouw waar geen leven in zat, kwam weer leven. Werkelijk na jaren kon ik zelfs weer genieten, maakte ik toekomstplannen en het belangrijkste: ik was voor het eerst in mijn leven gelukkig.

pillen
bron foto

Nu gebruik ik dit medicijn al twee jaar en het blijft maar opwaarts gaan. Ik zet steeds meer stappen. Stappen die ik niet kon zetten toen het zo slecht met me ging. Ik doe vrijwilligerswerk, met veel plezier, en onderneem van alles. Maar ook de kleine dingen als gewoon een muziekje opzetten en een theetje drinken.

Ik heb geleerd om goed voor mezelf te zorgen en mijn medicatie trouw te blijven slikken. En als het soms teveel is, rust te nemen en niet door te gaan. Gewoon geen doodswens meer hebben en geen stemmen, dat is zo’n verademing. Dat betekent niet dat mijn leven gemakkelijk is. Ik struggle nog steeds met veel dingen. De mensen in mijn omgeving kunnen dat beamen. Maar kunnen genieten van het leven en gelukkig zijn, ja, daarmee lijk ik de wereld aan te kunnen. En natuurlijk heb ik mindere dagen, ben ik verdrietig, moe of sjaggie. Maar niet zo diep als toen. Weet je, ik voel me gewoon weer mens! En niet alleen ik voel en zie dat maar ook mijn omgeving: van dat sombere, labiele meisje dat inzichzelf was gekeerd naar een sterke vrolijke vrouw die nu ook interesse en belangstelling voor de ander heeft.

Dit is mijn (toch wel lange) verhaal. Weet je, ik snap je twijfel om aan de medicijnen te gaan. Maar wat zou het zonde zijn als jij ze niet wilt proberen terwijl het je leven zo kan veranderen. Het is ook wetenschappelijk bewezen dat je soms gewoon een stofje in je hoofd mist. Net zoals je een lichamelijke ziekte kunt hebben.

Ik wil niet overkomen als een positiviteitsgoeroe, maar ik hoop dat je na mijn verhaal ook durft na te denken over medicijnen, die ook positief kunnen uitpakken.


Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Kiki - Zondag 12 november 2017 13:13
Er zijn ook onderzoeken en feiten dat je juist nog gekker wordt van medicijnen dat het averechts werkt sommige depressiemedicatie hebben dat
Anne-Maria - Zondag 12 november 2017 13:50
Dat kan inderdaad. In heel veel gevallen is dat een bijwerking. Bijwerkingen verdwijnen na verloop van tijd, wat maakt dat je dan pas kunt gaan beoordelen of het medicijn werkt of niet. Vanwege soms toch best wel heftige bijwerkingen is het aan te raden medicatie te gaan gebruiken onder goede begeleiding van een deskundige arts (bv. een psychiater). Het gebeurt zelf regelmatig dat men hiervoor in opname gaat, zodat men je goed kan volgen en het samen met de cliënt in de gaten houdt.
AnaMan - Zondag 12 november 2017 16:25
Nou dat is zeker niet mijn ervaring en ook niet wat ik van veel anderen hoor.
Misschien dat dit heel zelden voorkomt, maar zolang je een goede psychiater hebt die met jou meekijkt en meedenkt dan is het vrijwel altijd een verbetering om medicatie te nemen als dat nodig is.

Er zijn talloze mensen die na een hoop zoekwerk jaar in jaar uit baat hebben bij hun medicatie. En dat begin is meestal niet makkelijk; daarom is het goed zoeken en in de gaten houden als je start zo belangrijk. Ook ik heb veel middelen moeten proberen die niet veel voor mij deden of een vervelende bijwerking hadden.

Maar ik kan 100% zeggen dat ik de laatste tien jaar alleen maar in leven ben gebleven dankzij de medicatie die bij mij past! En die zal ik misschien wel altijd blijven slikken; helemaal prima!
Miku - Zondag 12 november 2017 14:10
Wat goed om dit te lezen. Ik heb zelf hele nare ervaringen met medicatie. Ik slikte het zo'n 10 jaar terug voor een paar maanden, maar heb nog steeds last van wat die bijwerkingen toen in gang hebben gezet (ik kreeg er epileptische insulten van en daardoor een paniekstoornis uit angst dat het weer zou gebeuren), maar dat kwam vermoedelijk ook door de combinatie met ondergewicht. Maar wel fijn dat het ook echt goed kan uitpakken. Wellicht heb ik me door die ene ervaring destijds laten tegenhouden het nog eens te proberen. Dapper dat jij dat wel hebt gedaan en dat het nu zo goed is uitgepakt. Heel veel respect daarvoor en wat heerlijk dat je weer kunt genieten van dingen.
Maria - Zondag 12 november 2017 15:27
Ik kan het me wel een beetje voorstellen maar ik vind het jammer dat artsen niks anders in huis hebben. Bij teveel hooi op je vork kan een medicijn dat niet oplossen. Dan kan het schelen om ook wat te doen aan de oorzaken.
Het kan kloppen dat je soms een stofje mist. Ben zelf meer een voorstander van de voeding aanpassen en wat voedingssupplementen die de aanmaak van die stofjes bevorderen. Zeker bij een eetstoornis heb je algauw tekorten. Gebruik zelf een natuurlijk middel voor de aanmaak van serotonine en melatonine.
Zelf in het verleden allerlei medicijncocktails gehad. Wat ze vooral deden was wat minder voelen van de naargeestige sfeer in de kliniek. Wel deed ik onder invloed van de hulpverlening en medicijnen, die me beide een wanhopig gevoel, gaven een aantal zelfmoordpogingen. Voel me tegenwoordig beter dan destijds met medicatie.
Iep - Zondag 12 november 2017 16:38
Ik heb ook jaren lang gewisseld tussen allerlei middelen om het juiste middel te vinden. Inmiddels slik ik de medicatie die me helpt en dat heeft er voor gezorgd dat ik in staat ben om de oorzaken van het probleem aan te kunnen pakken. Ik zou niet meer zonder deze medicatie willen, net zoals een diabeet niet zonder insuline kan kan ik niet zonder de psychofarmica die ik slik. Het was een enorme zoektocht maar het is het helemaal waard voor mij. Mijn ervaring is ook dat de middelen die helpen vrijwel geen bijwerkingen hebben bij mij, terwijl de middelen die niet helpen me juist wel heel heftige bijwerkingen geven. Maar dat kan natuurlijk per persoon verschillen. Maar mijn advies is zeker om medicatie een kans te geven, het heeft mijn leven gered en enorme toename van kwaliteit van leven gegeven. Al blijft het zwaar en moet ik hard werken in therapie om de oorzaken aan te pakken.
Chantal - Zondag 12 november 2017 16:42
Ik was ook altijd anti medicatie. Maar clomipramine heeft me gered.
Odette - Zondag 12 november 2017 17:01
Ik ben trots op je!
Ingrid - Zondag 12 november 2017 17:34
Mijn Efexor en Refusal hebben letterlijk mijn leven gered. Dank je wel voor het delen van jouw ervaringen en je verhaal. Je hebt duidelijk een hele zwarte zware tijd gehad, mooi om te lezen hoe je steeds sterker en positiever bent geworden. Dat je kunt genieten!
Lianne - Zondag 12 november 2017 23:08
Egt goed verhaal. Maar bij mij komt het meer zo over van dat als je deperesief ben neem je een pilletje en je bent er van af maar het is toch beter om er over te praten. Dit is de reden sat ik geen medicijnen gebruik dan ben je blij omdat je medicijnen gebruikt dan ben je toch niet jezelf?
manuela - Dinsdag 14 november 2017 16:15
hoi lianne
praten is altijd goed maar soms is praten niet genoeg soms mis je letterlijk een stofje netzoals je bij suikerziekte stofjes uit balans zijn. zo kan het ook met medicijnen voor je hoofd zijn.

er zijn mensen die niet meer zichzelf zijn als ze medicijnen gebruiken maar ik moet eerlijk gezegd zeggen dat ik me juist meer mezelf voel sinds ik die medicijnen gebruik
groetjes
Bianca - Vrijdag 21 juni 2019 22:06
Welk medicijn heb je meid. Top dat je nu goed voelt
Marjan - Donderdag 3 oktober 2019 14:58
Zou ook graag de naam van het medicijn willen weten,loop ook apl jaren te sukkelen,groetjes
Robert - Maandag 6 januari 2020 06:28
Het is een hoopvol verhaal natuurlijk, ik snap dat mensen dan willen weten om welk medicijn het hier gaat. Mag dat niet genoemd worden?
Liesbeth - Zaterdag 11 januari 2020 07:21
Wat is de naam van dit medicijn
Tessa - Woensdag 23 september 2020 11:58
Ik zou heel graag willen weten welke psychiater je dan had od welk medicijn je hebt gehad.....Ikzelf worstel al 30 jaar met geen goeie ervaringen met hulp en heb al 30 jaar antidepressiva en 10 jaar anti psychotica wat totaal niet helpt maarvwel ik wel aan vast zit . Dus psychiatrie ben ik om heel veel redenen klaar mee!......Durf ook niet meer, maar heb heel veel storm en onrust in mijn hoofd waardoor hypnotherapie niet echt "binnenkomt" omdat er zoveel storm en onrust is steeds....Hij adviseert een osychiater om het een soort stiller te krijgen dmv tijdelijk medicatie.....Maar Ik met alle ervaringen ben bang echt bang dat t alleen maar averechts werkt...Vandaar welk medicijn......en welke psychiater? Anders laat me even weten ....Dan misschien prive contact?
Dirk - Woensdag 30 september 2020 19:28
Toch een vreemd verhaal achteraf. Er wordt de loftrompet geblazen over een bepaald medicijn wat zelfs levensreddend is geweest en dan begrijp ik goed dat mensen uit wanhoop vragen welk medicijn dit dan wel was? En dan blijft het antwoord uit. Natuurlijk is er niet één medicijn dat voor iedereen helpt, maar de vraagt blijft dan wel hangen: Is dit dan een verhaaltje voor de bühne, in elkaar gezet om het positieve van medicijnen te benadrukken of zit hier echt een persoon achter?
Katja - Woensdag 21 oktober 2020 08:24
Wat wil ik kwijt? Het werk beviel me niet meer, spaarde, ging op wereldreis, begreep tijdens de reis dat ik een burnout had, slapen, huilen, kwam terug, ging in therapie, vroeg om medicatie, maar dat was schijnbaar (nog) niet nodig, kreeg mijn eerste samenwoon relatie, het verergerde, mijn gedachten kwamen niet stil, ik hield het niet meer, en toen wederom om medicatie gevraagd en gekregen! 3 uur na het slikken had ik rust in mijn hoofd! Heb het +/-3 jaar geslikt. Ik dacht beter te zijn en ben toen in overleg met arts langzaam gestopt. Ik ben nu gelukkig al 12 jaar gezond!
catheriona - Vrijdag 12 maart 2021 08:57
Ha...ja ook graag de naam van het middel . Of de naam van het plantaardige middel dat werkte voor de andere persoon die reageerde.
Ik heb drie weken gelden mijn arm gebroken en vorige week mijn rug verkrampt. Niets hielp tegen de pijn behalve Tramadol. Het was een heerlijke week. Bijna geen angst of zorgen en veel minder eenzaamheidsgevoel, heerlijk geslapen. Geen eetbuien.
Gister gestopt uit angst voor verslaving en nu ben ik weer terug naar mijn oude rotte gevoel . Gister weer eetbui.


Bianca kaelen - Donderdag 29 april 2021 18:30
Ik zou ook graag willen weten welk medicijn
Ben zo wanhopig
Patricia - Zondag 16 mei 2021 08:53
Ik zou ook graag de naam van de medicatie willen weten. Mijn zoon van 19 is helemaal op. Hij wilt rust in zijn hoofd... en heeft van de week examen. Maar ben bang dat hij het zo niet gaat redden en nog dieper in de put komt.
Evert-jan - Woensdag 19 januari 2022 09:10
Graag zou ik ook willen weten welk middel je gebruikte?
Daniël - hoofdredacteur Proud2Bme - Woensdag 19 januari 2022 11:50
Lieve mensen, er bestaat helaas niet 1 wonderpil die voor iedereen werkt. Wat bij de een goed werkt, helpt de ander veel minder. Zit je met vragen over medicatie, stel die dan vooral aan je huisarts (of aan je behandelaar, als je al voor je problemen in behandeling bent).

Groetjes en veel sterkte! Daniël
Dirk - Maandag 30 januari 2023 17:16
Ik wil de naam ook wel weten. Ik leg dat dan wel voor aan mijn psychiater.