Ik merkte al op de basisschool en in de brugklas dat ik dwanghandelingen uitvoerde. Dit deed ik als ik ergens bang voor was en dan vooral bang was dat het zou gebeuren als ik mijn handeling niet uitvoerde. Dingen die ik deed waren de kraan open-en-dicht doen en het licht aan-en-uit doen. Dit deed ik vooral voor het slapen gaan. Dit viel mijn ouders ook weleens op, maar we deden er nooit wat mee, omdat ik er in het dagelijks leven niet veel last van had. Ik ging alleen 's avonds soms later slapen door de handelingen.

De eetstoornis kwam er zo'n twee jaar geleden bij, in 2012. Ik zat in de vierde van de Havo en dit jaar werd ik 16. De tijd voor mijn 16e verjaardag had ik, als ik er op terugkijk, een heel gezellige schoolperiode. Ik had leuke vriendinnen, ik ging dat jaar naar Barcelona en ik had mijn eerste vriendje. Maar toen ik eenmaal 16 werd, veranderde dit. Ik weet nog dat mijn verjaardag helemaal niet gezellig was en dat er spanning ontstond tussen mijn ouders en broer toen we uit eten gingen. Ik weet niet meer wanneer het precies is begonnen, maar die zomervakantie van 2012 begon ik me steeds meer te interesseren in 'gezonde' voeding en beweging.

Ik begon onschuldig met het eten van meer fruit, brood, groente etc. Ook begon ik met vriendinnen te fitnessen voor de gezelligheid. Dit bleef allemaal vrij onschuldig, want ik ging zo nu en dan nog naar de Mcdonalds en op vakantie at ik ook gewoon pizza en ijsjes, waar ik van kon genieten. Na de zomervakantie besloten een vriendin en ik om gezond te blijven eten en alleen nog in het weekend te snoepen. Ook begon er steeds meer spanning thuis te ontstaan, vooral tussen mijn ouders. Om mij hiervan af te zonderen, ging ik mij focussen op 'gezonde' voeding. Dit lukte me aardig, sterker nog, ik was er echt goed in om het vol te houden. Ook zat ik nu in Havo 5, het examenjaar, wat voor nog meer stress zorgde.

Ik begon steeds strenger voor mezelf te worden door veel te sporten en steeds minder (in mijn ogen 'gezonder') te eten, want ja dat voelde goed. De angst voor de woorden 'vet' en 'suiker' werden steeds groter en met Oud & Nieuw ging het goed mis. Ik was er zo ver in doorgeschoten dat ik diep in paniek raakte bij het eten van een oliebol. Die avond had ik ook een conflict met m'n vader, want hij maakte zich grote zorgen om mijn gewicht. Ik was namelijk flink wat kilo's afgevallen en vond dit zelf ook heel eng. Het was namelijk nooit mijn bedoeling om af te vallen en gek genoeg, ik dacht nog steeds niet dat het kwam door wat ik (niet) at.

Op nieuwjaarsdag viel ik flauw. Dit was het moment dat er aan de bel werd getrokken en ging ik naar de huisarts. Deze stuurde me door naar een diëtiste en ik kreeg een eetlijst. Toch bleef ik nog afvallen, omdat ik de lijst niet goed volgde. Ik vond namelijk dat ik het zelf wel beter wist. Hierna kreeg ik een verwijzing naar de kinderarts. Dit was in maart 2013. De eerste keer dat ik naar het ziekenhuis ging, dacht ik dat het om een paar onschuldige onderzoekjes gingen, maar ik zat er helemaal naast. Eenmaal daar had ik ernstig ondergewicht en werd ik met de feiten op de neus gedrukt wat de lichamelijke gevolgen waren en dat ze me bijna zouden opnemen. Ik was ontzettend geschrokken en heb nog lang op een bankje met mijn moeder naast me zitten huilen. Ik ben diezelfde week doorverwezen naar een andere diëtist en ik kreeg eindelijk een therapeut bij het GGZ voor mijn dwang- en eetstoornis.

Gelukkig hoefde ik niet te worden opgenomen maar ik mocht niet naar school, niet meer naar yoga, had een beperkte beweging en kreeg nutridrink. Dit werd ook wel ziekenhuisje-thuis genoemd. Dit was het moment dat mijn lichaam zich overgaf, want opeens stortte ik in van vermoeidheid. Gek genoeg had ik dat daarvoor nooit aan mijn lichaam gevoeld. Dit gebeurde allemaal twee dagen voor mijn 17e verjaardag. Kun je nagaan wat er in een jaar kan gebeuren? Ik was enorm overweldigd door alles wat er gebeurde en deed hard mijn best om aan te komen en (nu écht) gezond te worden. Ik wilde zo graag weer naar school, naar yoga, mijn diploma halen en een studie beginnen. Dit waren mijn doelen.

Gelukkig ben ik vanaf dit moment elke week aangekomen en bereikte ik langzaam maar zeker mijn doelen. Ik mocht voor de laatste paar weken één of twee uurtjes twee keer in de week naar school én heb ik mijn Havo diploma zelfs gehaald! Dit was een enorm grote overwinning waar ik ook wat tranen om heb gelaten. In augustus was ik weer op gezond gewicht en in september begon ik aan een nieuwe opleiding. Nieuwe ronde, nieuwe kansen en niemand wist van mijn geschiedenis af. Ook yoga kon ik weer oppakken. Inmiddels is het vandaag de dag alweer juli 2014. Ik heb nog steeds een gezond gewicht en mijn therapie is bijna afgelopen.

Mijn eetstoornis is eigenlijk niet in een hokje te plaatsen. Volgens de één is het NAO, de ander zegt Orthorexia en nog een ander zegt dat het door de dwangstoornis komt. Dit maakt me verder niet zoveel uit. Ik heb een goede behandeling die bij mijn situatie past. Thuis gaat het verder redelijk en met de opleiding gaat het goed. Natuurlijk heb ik het nog moeilijk met de eetstoornis en de achterliggende problemen, maar ik ben mij nu veel meer bewust van mijn gedachtes, mijn gevoelens en mijn angsten. Hier kan ik nu ook beter mee omgaan. En het zal steeds beter gaan, daar ben ik van overtuigd. De dwangstoornis is trouwens ook flink naar de achtergrond verhuisd. Alleen als ik echt bang ben, heb ik af en toe handelingen, maar hier ben ik mij dan bewust van. Ik studeer trouwens om leraar Engels te worden en mijn grootste motivatie is mijn verleden. Ik haal mijn kracht nu uit de nare dingen en ben sterker geworden. Ik hoop een inspiratiebron te worden voor alle leerlingen in een nare situatie, al ben ik alleen een luisterend oor.

Ik hoop met mijn verhaal anderen te laten zien dat je met je doorzettingsvermogen enorm veel kan bereiken ook al lijkt de weg er naar toe nog zo lang. Soms moet je door een donkere periode heen om echt te gaan stralen. Laat je niet gek maken, je bent het waard om voor te vechten en hier zal je echt achter komen. Ook jij gaat stralen.