Je zou denken dat ik er als klein kind mee opgegroeid zou zijn, zo gek ben ik er nu op, maar niets is minder waar. Pas rond mijn 16e ontdekte ik mijn passie voor musical en theater. Toen ging ik voor de eerste keer samen met mijn moeder naar The Lion King, ik was meteen verkocht. De combinatie van zang, dans en het acteerwerk spreekt me erg aan en ik kan me even helemaal ontspannen zodra de lampen uitgaan en de ouverture begint te spelen. Ik werd in die tijd erg gepest op school en vond in musical echt een uitlaatklep. Ik ging steeds vaker en had eindelijk iets gevonden waar ik echt plezier aan beleefde.

Omdat ik geen vrienden had en mijn moeder geen zin had om zo vaak mee te gaan ging ik regelmatig alleen, iets wat ik helemaal niet erg vond. Eenmaal in de zaal genoot ik toch in mijn eentje zo van de voorstelling dat ik daar niet echt iemand bij nodig had. In de loop van de jaren dat ik nu naar musicals ga heb ik onwijs veel hele goede vrienden en vriendinnen gemaakt. Wat veel mensen niet begrijpen is dat wij vaker naar dezelfde musical gaan. Musical geeft mij rust, ruimte in mijn hoofd en af en toe ook herkenning. Door vaker naar dezelfde show te gaan zie je ook weer andere dingen, dingen die je een eerste keer niet zag, een andere acteur die in een andere rol opgaat of een foutje op het toneel wat dan alleen jullie opvalt waar je dan extra om kunt lachen juist ómdat je hem al vaker hebt gezien en dus weet hoe het eigenlijk moet gaan...

Ik vind het zelf ook heerlijk om op het toneel te staan, alleen op dat moment komt mijn eetstoornis om de hoek kijken. Dan is het allemaal wel heel spannend en eng en hebben natuurlijk alle mensen een oordeel over je, iedereen heeft een mening over je en kijkt op een bepaalde manier naar je. Laatst heb ik in een prachtig stuk #Vechtersbazen mee mogen spelen waar ik geweldige herinneringen aan heb, maar waar ik gelijk op de eerste avond na de eerste show een opmerking over mijn eetstoornis naar mijn hoofd geslingerd kreeg. Toen moest ik nog een voorstelling spelen...

Tussen de shows door dacht ik echt dat die tweede show nóóit meer zou lukken, in mijn hoofd had ik al een heel scenario voorbereid over wat iedereen wel niet van me zou denken. Gelukkig had ik een geweldig lieve regisseuse en productieassistent en zij hebben me er doorheen gesleept! Door hen heb ik de volgende voorstellingen wel kunnen spelen, door hun woorden voelde ik me zekerder en heb ik me beter over mezelf gevoeld. Daar ben ik ze nog steeds dankbaar voor.

Mijn passie voor het kijken en spelen komen elkaar zeker tegen, mijn eetstoornis komt ook om de hoek kijken als ik met vriendinnen naar een musical ga kijken. Ik vind het heel moeilijk om met ze over straat te lopen, puur omdat ik me schaam voor mezelf. Dat zij met mij over straat moeten, dat vind ik zo erg voor ze. Een belemmering voor mezelf vooral maar ik probeer zo goed als ik kan dat van me af te zetten en te genieten van het moment met mijn vriendinnen en natuurlijk van de musical.

Ook in de theaterwereld zelf heb ik een aantal hele lieve mensen leren kennen die een heel bijzonder plekje in mijn hart hebben veroverd. Zij spelen zelf in musicals en hen heb ik na shows ontmoet en ben ik vaker tegengekomen en we zijn zo bevriend geraakt en met hen heb ik nu regelmatig contact. Voor een aantal hou ik hun Facebookpagina bij en met een aantal heb ik nog wat intensiever contact.

Zij geven mij zonder dat ze het zelf in de gaten hebben zoveel steun en steken me een hart onder de riem door alleen maar op het toneel te staan en te doen wat ze het allerliefste doen, dat maakt mij op het moment dat ik naar een musical ga eventjes helemaal gelukkig. Onder een aantal van die mensen zijn een aantal kinderen met hun ouders waarmee ik heel warm contact heb wat zo'n bijzondere vriendschappen zijn geworden dat hield ik niet voor mogelijk. Zij nemen je zoals je bent, accepteren je met je problemen en nemen je bagage erbij! Dat is zo mooi aan de musicalwereld. Alles is prima, niks is raar, iedereen hoort erbij. Ik ben zó blij dat ik hen heb leren kennen, ik zou ze voor geen goud meer willen missen!!

Zo kom ik ook al een aantal jaar kijken bij "Musicalcamp" van Marc Ramaekers, een prachtig kamp wat georganiseerd wordt voor kinderen die alles willen leren op gebied van musical, theater en alles wat daarmee te maken heeft. Als ik daar ben voel ik me ook zo welkom en ook al ben ik er maar heel even je voelt je meteen "thuis". Daar heb ik nooit last van mijn eetstoornis. Ik hoef daar niet bang te zijn voor oordelen, ik hoef daar niet bang te zijn dat zij dingen van me denken want ik wéét dat het niet zo is. En dat is zo ontzettend fijn. En ook al is het maar voor zo heel eventjes, ik kijk ieder jaar weer uit naar dat moment dat ik daar naartoe kan. Want daar, in dat moment, kan ik echt even mezelf zijn. Net als bij een musical.

En nu, na 13 jaar, ga ik 9 februari weer met mijn moeder naar The Lion King, het voelt alsof het kringetje dan weer rond is. Hopelijk kan ik er net zo hard van genieten als die allereerste keer maar ik denk dat dat vast helemaal goed gaat komen! Mijn grote droom is om een musical te mogen zien op West End in London. Ik ben op dit moment opgenomen in een kliniek en als ik daar straks uit ben hoop ik die droom waar te mogen gaan maken. Wat zou het dan fantastisch zijn als ik mijn eetstoornis even helemaal aan de kant kan zetten.