Vaak is mij gevraagd, waarom ben je begonnen met lijnen? ''Je bent absoluut nooit dik geweest.'' Ergens weet ik het heel stiekem ook wel maar toch ben ik er aan begonnen. Een keuze waar ik vanaf de dag van vandaag nog redelijk veel spijt van heb. Maar ergens door de eetstoornis heb ik mezelf wel beter leren kennen en ben ik een stuk sterker in mijn schoenen gaan staan.

Laten we even beginnen bij het begin: 3 juni 1993 om 10:32u werd ik ‘Debby' geboren in het ziekenhuis. Verder heb ik een goede jeugd gehad, maar 1 ding is me altijd bijgebleven ‘de scheiding van mijn ouders' in groep 3 gingen ze uit elkaar en heb daar mezelf altijd de schuld van gegeven. Ja, ik weet ik was nog klein en kon er niks aan doen. Maar toen was dit mijn gevoel en mijn schuld in mijn idee.

Op de basisschool heb ik een redelijke goede tijd gehad, was altijd een vrolijk kind die wel met iedereen kon opschieten. In groep 6 ging ik achteruit en kreeg ik last van enorme faalangst, werd ik somber en stiller. Van dat gezellige en leuke meisje was niet veel meer over en veranderde in een klein stil vogeltje, die overal bang voor was. Bang voor het leven, bang om fouten te maken, bang voor alles eigenlijk. Dit alles kwam door erge onzekerheid en de scheiding van mijn ouders, wat ik niet los kon laten denk ik.

Na de basisschool ging ik naar speciaal onderwijs. Dit omdat ik zo een enorme last van faalangst had en durfde en kon daardoor niet goed presteren. Eerste twee jaar veranderde niks. Ik werd enorm gepest en liet alles maar gebeuren. In de tweede begon ik steeds sterker te worden en heb ik mezelf uit een diepe dal gehaald. Dit was geen leven, het vrolijke leuke meisje kwam terug. Hierna mocht ik afscheid nemen van het speciaal onderwijs en ging ik naar het MBO zorg en welzijn, wat ik in 1 jaar gehaald hebt en dit verliep prima.

Het leven vond ik prima toen en genoot er ook echt van. Na de zorg ging ik beginnen aan een sportopleiding, hier had ik altijd al van gedroomd. Hier ben ik 2 jaar lang met veel plezier heen gegaan en uiteindelijk mijn diploma gehaald. In januari van 2012 begon ik een beetje met lijnen om goed in bikini te komen voor de zomer. Niks heftigs hoor maar gewoon wat minder snoepen en viel wat af. Hier kreeg ik veel complimenten over wat erg goed voelde. Zelf hield ik het lijnen alleen niet zo lang vol, want was een lekkere eter en hield te veel van eten om het te laten staan. 

Eind juni 2012 is het allemaal een beetje begonnen en is denk me eetstoornis ook echt ontstaan. Ik kreeg van mijn opleiding te horen dat ik niet naar de vervolgopleiding mocht omdat ik te onzeker was. Mijn wereld storten in! Die opleiding was alles voor mij en dat pakte ze mij nu af. Wel mocht ik een tussenjaar doen om werkervaring op te doen en therapie te volgen zodat ik van mijn faalangst afkwam. Dit nam ik maar voor lief en ging op zoek naar een baan. Helaas vond ik niks en werd er alleen nog maar onzekerder van en zakte weer langzaam af qua stemming.

Ik begon met afvallen, want daar was ik tenminste wel goed in. Het begon met minder snoepen, naar maaltijden overslaan, naar braken, extreem bewegen, laxeren tot dat ik amper nog wat at op en dag. Mijn kat was mijn beste vriend die alles op at. Werkelijk deed ik alles om maar af te kunnen vallen. Wat ook aardig lukte, viel ongeveer de helft van mijn oude gewicht af en was er onwijs trots op. Tot het moment dat ik niks meer kon, alles wat ik deed was te vermoeiend en ging maar door tot ik opgenomen werd in het ziekenhuis. Hier had ik de keus of eten of sondevoeding. Ik koos voor het eten, wat redelijk lukte. Het was lang niet veel maar at weer wat. Na het ziekenhuis werd ik opgenomen bij novarum in de kliniek. Na 5 maanden knokken wat met vallen en opstaan ging ik helaas al niet goed met ontslag. 

Ik deed me beter voor dan het eigenlijk was en maakte nog eens een verkeerde keus qua na behandeling. Wat misschien de stomste fout was van mijn leven, maar ja kan er nu niks meer aan veranderen. Na mijn ontslag ging ik weer werken bij de supermarkt en fietste ik weer om en skipte al snel dingen en het ging al snel weer de foute kant op. Ik loog tegen me ouders dat ik wel at en bewoog weer abnormaal veel. Altijd omfietsen van hier tot aan Tokyo en maar doen alsof het goed ging. Ik viel weer razend snel af en kwam dit keer lager in gewicht uit als de eerste keer. Dit keer ging het afvallen nog sneller en kwam al snel weer in het ziekenhuis terecht, me bloed was niet goed en me nieren gingen snel achteruit, was dit nou echt me leven? Ziekenhuis in naar ziekenhuis uit en kliniek in en kliniek uit.

Voor even was dit me leven en heb ik het zo gelaten. Na het ziekenhuis kwam ik al gauw weer in de kliniek in Novarum en heb weer daar 5 maanden gezeten. Het eten ging beter en het voelde weer als bevrijding dat ik weer mocht eten van mezelf. Wel ging het weer met vallen en opstaan en ging ik weer niet zo goed weg uit de kliniek. Ik wou niet van me eetstoornis af. Betty, mijn eetstoornis was mijn grote vriendin. Als ik haar niet had was ik nergens dacht ik maar. Ik deed het maar voor mijn ouders, zodat ze trots konden zijn. Maar zelf vond ik het niks. Dat aankomen kon me niks schelen, want ben nooit echt dik geweest. Alhoewel ik me wel vreselijk dik voelde toen ik dunner was dan nu. Maar Betty was mijn alles, dus die wilde ik echt niet kwijt.

De laatste maanden na de kliniek zijn veel bewogen geweest. Het begon al dat ik niet echt helemaal goed ging uit de kliniek, werd doorverwezen naar een andere kliniek waar ze me misschien beter konden behandeling. Hier stond nog een behoorlijke wachtlijst en duurde nog een tijdje zeiden ze. Ondertussen heb ik mezelf wakker geschut en bedacht dat het zo niet langer kon en dat dit ook geen leven was. Betty moest de deur maar uit, vond ik. Was er nu echt klaar mee en dan ook echt klaar mee. Ben begonnen met de minnie maud methode en dat heeft me leven erg veranderd. Durf alles weer te eten, gedachtes zijn bijna tot helemaal weg, fiets niet meer om en loop geen trappen meer af. Verder ben ik minder in paniek en ben ik weer een veel gezelliger persoon al zeg ik het zelf.

Ik geniet weer van het leven en vooral van het eten. Sinds zondag heb ik gezond gewicht bereikt en ben nog nooit zo trots op mezelf geweest. Dit alles heb ik de laatste maanden in me eentje helemaal gedaan(zonder professionele hulp, maar wel met veel hulp van me mijn moeder, zusje, oma en veel steun van vrienden, familie en van proud. Zonder hun had ik het nooit zover geschopt. Mijn bloedwaardes zijn weer goed en kan alles weer doen en voel me beter dan ooit. Naar de andere kliniek hoef ik niet meer, want daar ben ik te goed voor. Dit is het echte leven en ben blij dat ik tegen Betty tegenin ben gegaan. WANT DIT IS LEVEN!

Een eetstoornis hoeft dus niet te ontstaan uit je te dik voelen. Maar vooral de controle en het ergens goed in willen zijn. Zo is me eetstoornis ontstaan. Hoe dunner ik werd hoe dikker ik me ging voelen. Nu ik op gezond gewicht zit voel ik beter dan ooit en ga nu opzoek naar mijn setpoint. Hoe ik me nu voel, gun ik iedereen het zo. Want mijn leven is nu zoveel leuker dan toen ik Betty nog had. Ik zeg ga ervoor! Zelf ben ik er ook nog niet helemaal maar ik ga door en hoop dat jullie ook er tegen in gaan vechten! Want het leven zonder eetstoornis is zoveel mooier. Geef niet op en ga het gevecht aan. Want ja, dat doe ik ook!