Mij zou dit nooit overkomen
Als ik denk aan vroeger toen mama en ik keken naar een serie over meisjes met Anorexia, hoor ik het haar nog zeggen “Dat overkomt jou nooit, liever een beetje te zwaar dan dat, toch?”. Ik hoor het haar nog vragen en ik zei “Ja, ik zou dat echt niet kunnen, mij overkomt dat nooit”. Ik dacht dat meisjes met Anorexia gewoon heel erg dun willen zijn, dat het gewoon een soort periode was in je leven dat je je afzette tegen je ouders. Ik wist 100% zeker dat dit mij nooit zou overkomen. Ik was daar toch veel te dik voor?
Alles begon onschuldig. Langzaam een beetje gewicht verliezen met behulp van een diëtiste, het was ook echt nodig. Zovaak had ik al mislukte pogingen tot afvallen gedaan. Ik was al vanaf heel jong aan het afvallen maar het was nooit gelukt. Na een jaar op de middelbare school gezeten te hebben en een jaar lang ‘walrus’ en ‘varken’ genoemd te zijn geworden, vond ik echt dat het nu wel hoog tijd was om ECHT wat kilo’s eraf te krijgen. Ik was er KLAAR mee.
Het ging goed en het ging snel. De kilo’s vlogen eraf, elke kilo minder gaf me meer zelfvertrouwen en een heleboel doorzettingsvermogen. Wat gaf het toch een goed gevoel om mensen te horen zeggen “je ziet er echt goed uit”, “wow wat knap van je dat je zo bent afgevallen” “ga zo door!!!”. Het voelde alsof ik eindelijk gezien werd, alsof ik ergens goed in was en mensen mij er complimenten om gaven.
Het was een gewoonte (obsessie) geworden om elke ochtend, elke avond en als het kon in de middag op de weegschaal te staan. Ik baseerde hoe ik mij zou voelen die dag op het gewicht wat die ochtend op de weegschaal zou staan. Was ik wat lichter dan was ik blij, was ik stabiel gebleven dan was ik niet ontevreden maar zeker niet tevreden. Was er werk aan de winkel en was ik aangekomen dan was ik de hele dag niet te genieten en was ik alleen maar bezig om er voor te zorgen dat ik de volgende dag zeker weten wat gewicht was verloren.
Ik was altijd al een perfectionistisch meisje geweest. Ik was niet snel tevreden en de lat legde ik erg hoog voor mezelf. Ik had mijn hele kindertijd overgewicht gehad maar was inmiddels veel afgevallen en was zelfs dichtbij “ondergewicht”. Ik had nog helemaal niet door dat ik al lang helemaal verkeerd bezig was. Niemand had dit door omdat ik van overgewicht naar een gezond gewicht ben gegaan en niet van een gezond gewicht naar ondergewicht. En zelfs ik dacht dat een eetstoornis om het fysieke ging en niet om het mentale. Ik at inmiddels bijna niks meer en had vaak eetbuien in de avond en gaf dan over. Ik was helemaal niet gelukkiger dan toen ik zoveel zwaarder woog, maar hoe kon dit? Ik was niet meer sociaal en gezellig, ik had haast geen energie, school ging slecht en niks interesseerde mij meer. Ik zat in 4 vwo, maar ik kon het gewoon niet volhouden. Mijn lichaam was op. Mijn vriendinnen hadden dit door en hebben mij hier mee geconfronteerd.
Ze gaven mij een keuze: of ik ging zelf naar mijn ouders toe en vertelde waar ik mee bezig was of zij zouden het aan mijn ouders gaan vertellen. Ik was doodsbang, ik was helemaal niet verkeerd bezig en ik was nog helemaal niet klaar met afvallen. Dit was mijn enige houvast en ik ging dat zeker niet laten afpakken. Ik was zo boos op ze! Hoe konden ze mij dit aandoen, dacht ik, dat doen echte vrienden toch niet? Ik had echter geen keus en heb ervoor gekozen om mijn ouders een brief te schrijven. Ik had dit liever dan dat mijn vrienden mijn ouders dit zouden vertellen. Ik heb alles erin geschreven en heb het na de kerstvakantie voorgelezen. Het was een opluchting maar het begin van een zware periode.
De volgende dag waren wij meteen naar de huisarts gegaan en werden wij doorverwezen naar de GGZ. Er was een lange wachttijd maar gelukkig kon ik met spoed hulp krijgen omdat het ook met de depressie erg slecht ging. Ik heb daar veel hulp gekregen en zeker heel veel geleerd. Ook in mijn mini opname in de kliniek in Ermelo heb ik erg veel geleerd en weet ik tot op de dag van vandaag zeker dat ik dit gevecht ga winnen. Natuurlijk weet ik ook nu dat echte vrienden juist ervoor zorgen dat er hulp zou komen. Ik had zelf niet door dat mijn haar was uitgevallen en dat ik snel moe was.
Het is nu inmiddels twee jaar verder en mijn tijd bij de GGZ zit er bijna op… Ik moet zeggen dat ik dit heel eng vind. Dit betekent dat ik er straks alleen voor sta en dat ik geen instantie heb om op terug te vallen. Het gaat nog niet altijd even goed maar wat ik heb geleerd is dat ik altijd positief moet blijven en dat alles goed komt. Ook spannende situaties zijn te overleven en van een stukje taart kom ik geen 10 kilo aan. Ik hoop, nu ik bijna 18 ben, er ook klaar voor te zijn om echt volwassen te worden en dat ik verantwoordelijkheden kan gaan dragen. Ik hoop dat ik mijn eetstoornis voor altijd en eeuwig los kan laten.
Stay Strong, -J