Was ik maar weer een klein meisje. Met mijn ogen dicht door het leven, aan papa's en mama's hand. Ik zag de nare dingen niet, en vertrouwde op hun. Ik zag alleen MIJN wereld, MIJN fantasie. Toen was er de dag dat mijn ogen open moesten. Ik werd te oud....

Al mijn hele leven ben ik eigenlijk bang. Bang voor wat andere van mij vinden. Op de basisschool was ik dan ook niet gelukkig. Ik was gewoon anders. Toen ik naar de middelbare school ging, geloofde ik gewoon dat het beter zou worden. Nee dus.

In de 1ste dacht ik mijn vriendinnen gevonden te hebben, maar ze lieten me opeens vallen. Ik weet nog steeds niet waarom. Dat deed echt heel veel pijn. Daarna heb ik lang overal tussen gezweefd. Ik verweet het mezelf en wilde het liefst veranderen.

Ik ging mezelf toen pas echt weer waarderen toen ik een vriendje kreeg. Ik was goed zoals ik was! Alleen zijn er altijd meiden die het je niet gunnen. Ze probeerde van alles om me te kwetsen, en kwamen zelf langs mijn huis om ruzie te maken. Eén daarvan heb ik het gelukkig wel weer vergeven.

Ik weet nog heel goed dat de vriend van mijn vriendje zei: ‘Ja, mijn vriendinnetje had anorexia, haha echt dom'. Achteraf voelt het alsof ik hem heb laten winnen door zelf een eetstoornis te ontwikkelen. Ik weet niet meer wanneer het precies is begonnen.... Ik denk 1,5 jaar geleden.

Ik begon als eerste te sporten en gezonder te eten. Voor mij das de Wii een uitweg. Ik realiseerde niet dat ik na elke maaltijd x minuten moest ‘trainen'. Ik sloeg nog niet eens zo veel eten over. Toen kwam er een dag dat we patat aten, en ik niet op de Wii mocht. Ik werd boos: ik was afhankelijk.

Steeds meer eten werd overgeslagen en het sporten bezat mijn leven. Overal, wanneer het maar kon. Als mijn ouders even om het hoekje waren, stond ik al te springen en oefeningen te doen. Ik viel erg af, en iedereen viel het op. Ik woog mezelf niet, en ik vond het allemaal maar overdreven. Er was niks aan de hand. Ik werd ook erg depressief. Ik wilde niet dood of zo, maar ik wilde dat de tijd stil stond. Ik deed niks meer, met niemand. Mijn kamer voelde niet meer van mij. Mijn spullen en knuffels waren niet van mij. Ik was niet van mij en ik was het niet waard om mezelf te zijn.

Toen ging ik met mijn ouders naar de huisarts voor mijn koude handen. Ze zag dat ik was afgevallen. Ik werd doorgestuurd naar een diëtiste en een SPV'er. Eerst wilde ik ze niet zien en verzette ik me er heftig tegen. Ik was niet gek! Op gegeven moment wilde ik er echt vanaf komen en accepteerde de hulp. Met kerst ging het goed. Ik at zelfs 2 oliebollen. Maar het bewegen stopte niet. Al snel bleek dat ik te heftig voor ze was en werd ik vrij gelaten.

Toen ging het snel. Ik zou nog 3 maanden moeten wachten voor een intake. Het ging heel slecht. Gelukkig kon het uiteindelijk 2 maanden vervroegd worden. Die week zagen mijn ouders me gewoon ‘dood' gaan. Samen hebben we hard gehuild. Toen ik na een week naar de kinderarts moest, werd ze heel "boos". Ze begon over de dood, en dat wilde ik niet. Ik moest blijven. Mijn wereld verging letterlijk. Het werd allemaal even zwart voor mijn ogen en ik kon het niet bevatten.

Na 3 weken verschrikking in het ziekenhuis mocht ik naar de dagbehandeling. Mijn lijst was heel laag, en ik zat in de rolstoel. Mijn hartslag was ook heel laag. Ik weet nog dat ik 2 uur huilde als mijn eetlijst met een appel werd opgehoogd.

Bij de dagbehandeling ging het wat beter, maar thuis pakte ik gewoon mijn oude gewoonten op. Bij de dagbehandeling bewoog ik overal. In de wc en in de rustkamer (daar lig je in een bed met warmte). Ik had wc controle, maar dat vergaten ze na een week.

Langzaam ging het beter, maar het was verschrikkelijk zwaar. Na de zomervakantie sloeg opeens de knop om. Ik moest op vakantie. Ik had er maanden om gezeurd en met succes. Ik kwam terug en werd spontaan depressief. Ik wilde naar school! Naar 3VWO en reizen en kinderarts worden! ik wilde kinderen kunnen krijgen en leven!

Nu besef ik dat toen pas mijn ogen open gingen. Na 2 maanden was ik weg. Het voelde zo raar. Ik had last van nare dromen over de dagbehandeling. Ze bleven maar komen. Nu nog steeds. Ik heb er ook heel veel meegemaakt. Zelfs een meisje die van het dak wilde springen.

Nu ben ik 2 maanden op de poli-afdeling (af en toe gesprekken) en het gaat goed. Ik heb het erg naar mijn zin op school en heb eindelijk vriendinnen! Daar ben ik het leven zo dankbaar voor. Want het is mooi!

Je bent niet afhankelijk van de eetstoornis. Kijk haar in de ogen en eis je leven terug. Het is eng, maar het zeker waard! Loop vooruit en kijk nooit meer terug.

Vlinder
Ergens in een donker woud,
Heeft een rups een cocon om zich heen gebouwd.
Het eeuwige kruipen maakte haar vreselijk moe.
Ze sleepte zich naar dit veilige plekje toe.

In haar cocon heeft ze kracht en warmte gekregen,
Maar ze voelde zich ook eenzaam, en kon zich niet bewegen.
Ik de cocon bleef ze klein,
Maar van binnen wilde ze graag een vlinder zijn

Ze is alleen bang voor alle veranderingen die ze zal ondergaan,
En wat haar straks te wachten zal staan.
Dapper dat ze was durfde ze zich aan de natuur over te geven,
En te vechten voor een beter leven

Ze voerde in haar cocon een zware strijd,
Raakte de controle over haar leven en lichaam kwijt.
Op een dag scheen er een zonnestraal door haar cocon,
Dat is de dag dat haar nieuwe leven begon!!

Ze ontpopte in de warmte van de zonnestralen,
Ze voelde dat dit de plek is waar ze echte liefde kon halen
Haar kleurrijke vleugels spreidde zich uit in het licht,
Ze genoot van haar vormen, een prachtig gezicht.

Ze vloog over bergen, zeeën en dalen,
Ze durfde zelfs nectar te halen.
Ook hield ze van sterren en vloog ze graag bij nacht.
De aangename stilte had haar bij dromen gebracht.

de wereld lag voor haar open
ze voelde zich vrij.
in jou zit deze vlinder,
Want deze vlinder, dat ben jij!