Vier jaar geleden heb ik geld ingezameld voor de stichting Jeevan Jyot. Deze stichting ondersteunt een school in Dhanduka, een plaats in het westen van India. Dit deed ik door mijn eigen kleding te verkopen. In december 2017 vernam ik dat de stichting iemand zocht om daar een paar maanden mee te helpen. Ik was gelijk enthousiast, en heb toen meteen de knop omgezet. Ik moest en zou beter worden en de eetstoornis achter mij laten om naar India te kunnen gaan. In februari 2018 werd ik opgenomen waarmee de periode van mijn herstel begon.

Reizen met een eetstoornis is niet makkelijk, integendeel zelfs: het is ontzettend hard vechten, want de eetstoornis trekt enorm hard aan je, van alle kanten. Het begon al maanden voorafgaand aan de reis. Ik heb nachten lang gepiekerd. Hoe zou ik het eten gaan aanpakken in het vliegtuig? Hoe zou ik moeten omgaan met het tijdsverschil? Hoe moest ik überhaupt omgaan met het niet echt bekende Indiase eten? In september ben ik dan naar India vertrokken. Eerst heb ik twee weken door het noorden van India gereisd om het land te leren kennen. Dat leek mij een goed idee, vooral om zo de cultuurshock te minimaliseren.

In het vliegtuig

Bij mijn laatste therapiesessie had ik met mijn therapeute afgesproken dat ik alles zou eten wat er in het vliegtuig geserveerd zou worden en ook op de tijden dat het werd rondgedeeld. In het vliegtuig houden ze namelijk tijden aan die je helpen te wennen aan het tijdsverschil. Maar het was zo moeilijk, ik moest al om vijf uur s’ avonds gaan avondeten, normaal eet ik rond pas zeven uur.

Het eten zelf was ook niet makkelijk. De eetstoornis probeerde me gelijk aan te praten dat ik het absoluut niet zou kunnen eten omdat het te vet zou zijn. Na een lang gevecht begon ik dan toch maar te eten, want meegaan met de eetstoornis werkt alleen maar tegen mij en mijn plannen. Het viel mij op dat een aantal medepassagiers hun eten niet op aten. Wat moest ik nu? Ik moet van mijn eetstoornis namelijk altijd minder eten dan andere mensen. Weer ging ik de strijd aan in mijn hoofd: “Bert, jij hebt een eetstoornis, en je bent nog in herstel! Jij hebt alles nodig, wat de rest in dit vliegtuig doet, staat helemaal los van wat jij moet doen!’’

Wederom na lang wikken en wegen, had ik dan toch mijn maaltijd opgegeten. Ook het lange stilzitten viel mij zwaar. Ik heb toen ik erg diep in mijn eetstoornis zat, veel last van bewegingsdrang gehad. Alle gedachtes omtrent bewegingsdrang kwamen weer naar boven. Maar ik moest van MIJZELF blijven zitten.

Rondreis in India

Voor mijn bezoek aan de school in Dhandhuka heb ik eerst een rondreis gemaakt van twee weken door het noorden van India. De reis was geweldig mooi, maar toch had ik het soms moeilijk. Ik ging van hotel naar hotel, zelf koken zat er dus niet in. Ik moest dus ook iedere avond uit eten. Indiaas eten is ook nog eens heel anders dan de Hollandse pot, namelijk: veel olie.

Olie is in de ogen van mijn eetstoornis een verboden goedje, dat maakte het dus enorm lastig. Ook het vele naanbrood viel me zwaar. Hoewel ik het eten lastig vond, vond ik het aan de andere kant best lekker, maar toegeven dat ik iets lekker vind en ervan geniet is nog erg moeilijk voor mij. Daarom probeer ik nu actief vaker te zeggen dat ik iets lekker vind, want ik mag toch ook iets lekker vinden en ervan genieten?

Een ander probleem waar ik tegenaan liep waren de welkomstdrankjes die werden aangeboden bij de hotels. “Nee” zeggen zou super onbeleefd zijn, ik moest ze dus wel aannemen. Drankjes die energie bevatten vind ik nog erg moeilijk, maar al met al was dit een goede oefening, vooral omdat ik energie bevattende drankjes al lange tijd weer wilde gaan uitdagen. Dus zogezegd zo gedaan.

In mijn rugzak had ik natuurlijk ook geen weegschaal, dit veroorzaakte een enorm onrustig gevoel. Doordat ik mijzelf voor vertrek elke week woog, had ik ergens toch nog een gevoel van controle. Ik had mijn gewicht zelf in de hand. In India ben ik alle controle kwijt, of eerder gezegd: schijncontrole. Ik heb nu geen idee meer van wat ik precies weeg. Dit voelt nog steeds erg onwennig, maar ik hoop dat dit gevoel langzaamaan minder wordt. Al met al heb ik de rondreis redelijk doorstaan en probeer ik me vooral te focussen op de prachtige dingen die ik er nu al heb gezien en meegemaakt.

Anorexia, het einde van mijn rondreis

Na de rondreis ben ik naar Ahmedabad in de staat Gujarat gevlogen. Daar wachtte zuster Isabel mij op en zijn we met de auto naar de school in Dhandhuka gereden. Het was de bedoeling dat ik hier tot half december zou blijven om Engelse les te geven. Omdat ik geen nieuw visum toegewezen kreeg, werd dit vervroegd naar eind oktober. Tijdens mijn verblijf in Dhandhuka had ik het niet gemakkelijk. Ik heb enorm hard gevochten tegen de eetstoornis, maar op een bepaald moment ging het toch mis. Het eten ging steeds moeizamer, met alle gevolgen van dien. Na een paar weken vechten heb ik besloten om terug huis te gaan. Langer in Dhandhuka blijven zou een negatief effect hebben op mijn verdere herstel.

Het brak mijn hart om deze beslissing te moeten nemen. Ik heb een onvergetelijke maand op de school in Dhandhuka gehad, en met enorm veel plezier lesgegeven. De kinderen vonden het heel fijn dat ik daar voor hun was. Ik moest echter kiezen tussen wat ik wilde en wat beter was voor mijn gezondheid. Ik wil herstellen, ik wil van mijn eetstoornis af. Herstel gaat met vallen en opstaan. Ik mag dan misschien gevallen zijn, maar ik sta zeker weer op. Thuis ga ik weer terug in therapie en ik ga de eetstoornis niet laten winnen! Als ik beter ben kan ik nog genoeg mooie reizen maken. Ook kan ik altijd nog terug naar Dhandhuka, maar dan met een gezonde mind-set.

Reizen met een eetstoornis is mogelijk, maar onderschat het niet. Wees streng voor jezelf en laat de eetstoornis niet zijn kansen pakken! Als je op reis bent met een eetstoornis of als je herstellende bent, realiseer je dat er meer dingen dan eten zijn. Kijk om je heen, en laat de eetstoornis deze dingen niet van je afpakken. Maar wees eerlijk naar jezelf, stel grenzen. Als het niet gaat dan gaat het niet. Neem dan je verantwoordelijkheid en ga terug. Raap jezelf thuis weer bij elkaar. Als je beter bent kun je altijd weer gaan reizen, en dan kun je er pas echt van genieten! Je verdient het om te herstellen. Ga ervoor!

♥