Ik praat en beweeg langzaam, mijn ademhalingen zijn diep en traag. Ik heb weinig energie en ik ben snel geïrriteerd. Mijn gevoelens zijn afgevlakt, alle energie lijkt te gaan naar het fysieke overleven. Ik zit bijna dagelijks om 5 uur 's ochtends op mijn racefiets om mezelf voor het werk af te beulen, zo hard afzien dat het zwart voor mijn ogen wordt. De rest van de dag eet ik minimaal, leef van minuut tot minuut, van uur tot uur, totdat de dag weer voorbij is. Ik kan soms nauwelijks meer op mijn benen staan. Ik heb alles waar ik ooit van droomde, een leuke vriendin, 2 prachtige kinderen, leuk werk en leuke vrienden, toch ben ik momenteel niet gelukkig. Ik ben Hans, 30 jaar en zit middenin de eetstoornis anorexia.

De laatste jaren is het patroon van extreem veel sporten en later ook te weinig eten er langzaam in geslopen. Waar het sporten steeds vaker, langer en intensiever werd, ging ik langzaam ook steeds minder eten. De in mijn ogen 'gezonde' manier van leven en eten dreef ik door tot in extreme. Ik vermeed alles waar calorieën in zaten. Mijn gewicht was mede bepalend voor mijn stemming van die dag. Het vreemde aan alles is dat ik bang was om aan te komen, maar zeker niet omdat ik mezelf te dik vond. Het was zeker geen onwil, maar het moest gewoon, er was geen keuze. Niets of niemand die me kon tegenhouden. Het bleek dat de eetstoornis me langzaam aan het overnemen was.

Ik was alles op het spel aan het zetten, zeker ook omdat mijn humeur slechter en slechter werd. Ik moest er iets mee doen, zo ging het echt niet meer. Anorexia nervosa werd bij me geconstateerd. Hoe kan dat nu? Dat is toch een meisjesziekte was mijn eerste gedachte. Inmiddels weet ik gelukkig wel beter. Voorgesteld werd om een 5 daagse dagbehandeling te volgen om aan mijn ziekte te gaan werken. Overdag in een kliniek, in de avonden en weekenden gewoon thuis. Ik wil er vol voor gaan. Mijn vriendin en kinderen verdienen weer de partner en vader zoals ik die ooit was. Genoeg dus om voor te strijden.

Ik had op het begin van mijn behandeling het gevoel dat ik enorm had gefaald; hoe heb ik het zo ver kunnen laten komen? Ik kon ook moeilijk inzien dat het een ziekte is, zeker bij een man. Ik heb immers toch zelf alle keuzes gemaakt, was mijn gedachte...

De eerste weken tijdens de behandeling ben ik op de automatische piloot doorgekomen. Oogkleppen op en zonder nadenken er het beste van proberen te maken. Ik dacht er binnen een paar weken wel weer weg te kunnen, zo erg kan het toch niet zijn? Waar ik het eerst vooral voor anderen deed, kan ik langzaam maar zeker zeggen dat ik het ook steeds meer voor mezelf doe! Ik neem nu ook de tijd die nodig is voor mijn herstel.

Mijn herstel gaat met ups and downs, maar er is zeker een stijgende lijn te herkennen. Zo gaat het de ene dag beter dan een andere, maar toch heb ik al veel bereikt. Dat het nog niet altijd even goed gaat, is logisch en misschien zelfs onvermijdelijk. Zo 'mag' ik inmiddels het sporten weer op gaan pakken. Dit blijft een heel gevoelig punt. Als ik eenmaal weer ga beginnen, moet het zo hard en intensief mogelijk. Afgesproken was om in het begin 1x per week te gaan fietsen. Een dag nadat ik al was geweest, werd de drang om te bewegen weer te hoog...

Mijn vriendin was een dagje weg en onze kinderen waren een paar uur bij mijn ouders. Ik had alle ruimte om mezelf weer ouderwets te laten afzien op de racefiets, dat terwijl het buiten tegen het vriespunt was. Ik weet dat het niet verstandig is om te gaan. Ik heb er eigenlijk ook geen zin in. Maar toch, iets in me zegt dat ik het moet doen. Dat is typisch de eetstoornis. Hij neemt je gedachten en keuzes over. Alleen door je er steeds tegen te verzetten, worden deze gedachten minder en vind je jezelf langzaam maar zeker terug. Uiteindelijk had ik mijn fietspak al aan, stond ik bij de deur om te gaan. Dit was het punt waarop ik dacht: "Mooi niet, ik wil mijn leven terug, ik ga me hier tegen verzetten". Alleen dan ga ik er van af komen!

Dat er achter de opgebouwde structuur van sporten en eten iets schuilt, is me duidelijk geworden. Onbewust heb ik een wereld voor mezelf gecreëerd, waarin ik alle vorm van emoties heb uitgeschakeld. Letterlijk (fietsen) en figuurlijk vlucht ik weg van al mijn spanningen en emoties. Ik heb moeite om mijn gevoelens en emoties te uiten. Ik heb extreme angst om fouten te maken en ben erg streberig. Ik wil mezelf continu laten zien, of beter gezegd, ik wil dat anderen me zien! Mijn eigen eisen zijn extreem hoog en ik neem niet snel genoegen met iets. Het kan altijd beter. Dus haal ik het uiterste in mezelf naar boven. Ergens heb ik het gevoel dat ik word afgerekend op de dingen die ik doe, niet op wie ik ben. Zelfvertrouwen en onzekerheid staan aan de basis van dit alles. Ik moet weer van mezelf gaan houden.

Bij de behandeling ben ik nu hard bezig om hier aan te werken, dit is helaas niet in 1 dag zomaar om te draaien. Het heeft zijn tijd nodig. Wel ben ik er van overtuigd dat wanneer ik mijn gevoelens beter kan uiten, mijn grenzen durf aan te geven en een positiever zelfbeeld krijg, ik de gecreëerde wereld van het vluchten in het sporten en eten helemaal niet meer nodig zal hebben.

Inmiddels ben ik al ruim 3 maanden in behandeling en merk een wereld van verschil. Ik kan weer genieten van mijn gezin en van de leuke dingen in het leven. Waar eerst alle ruimte in mijn hoofd ingenomen werd door sporten en eten, voel ik nu weer rust en ruimte voor de leuke dingen in het leven. Ik weet dat ik nog aan een hoop dingen kan werken, het gaat nog niet altijd goed, maar gelukkig kan ik nu zeggen: Ik ben Hans, ik ben 30 jaar en ik leef!