De dag dat ik mijn ouders onder ‘lichte' dwang van mijn zus moest vertellen over mijn eetproblemen staat nog in mijn geheugen gegrift. Ik zat huilend op de grond, tegen de beruchte wc-deur aan. Ik huilde omdat mijn geheim nu openbaar was, ze konden het methulpinstanties van me af gaan nemen, iets wat ik op dat moment absoluut niet wilde.

Lieten ze me maar met rust. Mijn eetstoornis was het enige wat me niet in de steek liet..
Dat mijn geheim nu bekend was, wilde niet zeggen dat ik vanaf dat punt ook echt geen vechten tegen mijn ‘probleem'. Eerlijk gezegd begon ik toen juist dieper in de eetstoornis te zitten. Ik was niet mezelf, ik deed dingen die ik anders nooit gedurfd of gewild had. Ik maakte keuzes die anderen niet van mij verwacht hadden, en ik evenmin.

Hoewel ik voldoende hulp om me heen had verzameld (systeemgesprekken, therapie met mijn ouders erbij, groepstherapieën en PMT) greep ik het niet met beide handen aan. Ik vond het te vroeg. De doelen die mijn eetstoornis voor ogen had waren binnen handbereik, maar iedereen greep me bij de hand en trok me er steeds weer verder vandaan. Ik werd kwaad op iedereen die het beste met me voorhad. Ik wilde dat ze mij mijn gang lieten gaan, mij lieten bereiken waar ik naar streefde, dan zou ik gelukkig zijn, en mezelf kunnen accepteren zoals ik dan zou zijn. 

De eerst volgende twee jaar beliep ik een lang traject waar naar mijn idee geen einde aan leek te komen. Ik dook overal onderuit met excuses en heimelijk gedrag. Ik zette een masker op, en zelfs twee flex-opnamen hebben niks bereikt. Ik heb me er letterlijk enorm snel uit weten te werken. Na anderhalf jaar met ontslag te zijn geweest kwam ik weer terug bij de zelfde instantie. Ik was er weg gegaan omdat alles zogenaamd beter ging, maar het was stiekem dé manier om het alleen maar slechter met me te laten gaan.

Twee studies heb ik proberen op te pakken in die tussentijd, en beide studies kon ik niet aan. Ik was geestelijk en lichamelijk niet toe aan het ‘harde leven'. Ik zat nog altijd opgesloten in mijn hoofd, in de eetstoornis. Pas toen merkte ik dat ik ontzettend verkeerd bezig was. Dat mijn doelen altijd door de eetstoornis werden aangepast, zodat ik nooit zou bereiken wat het wilde, maar ik zou mezelf op deze manier nooit gaan accepteren.

Ik heb me de tweede keer zelf aangemeld voor hulp bij de instantie, ik stond er ditmaal anders in, dit keer wilde ik wél vechten tegen de eetstoornis. Het was geen vriend meer maar een enorme last. Helaas bleek mijn eetstoornis complexer te zijn dan men vermoedde, de hulp die ik kreeg was niet voldoende en ik was eigenlijk ook al te oud geworden voor deze instantie.

Daarom ben ik uiteindelijk weer zelf hulp gaan zoeken elders. Ditmaal een stuk intensiever, vijf maanden klinisch. Ik heb tijdens mijn opname écht het gevoel gehad dat ik aan het vechten was, dat ik ophoog klom ondanks de vele tegenslagen en diepe dalen. Hoeveel moeite mij het allemaal ook heeft mogen kosten, hoeveel tranen, pijn en verdriet ik maar heb mogen kennen, ik heb die vijf maanden uitgezeten!

Ik heb bewezen dat ik sterker ben dan mijn eetstoornis, dat ik moeilijkheden niet uit de weg hoef te gaan, maar er dwars door heen kan!

Ik heb niet alleen anderen weer vertrouwen gegeven in mij, ik heb mezelf ook het vertrouwen gegeven dat het wel goed zal komen met mezelf. Ik ben er nog niet, en ik zal nog een zware weg moeten afleggen, maar ik weet dat ik het redden kan, dat ik de eetstoornis verslaan kan! Ik sta nu geheel achter mijn eigen ‘gezonde' keuzes, en ik streef nu vele mooiere en haalbaardere doelen na!

Door: Seeme