''Ga ik dit echt doen? Hoe moet ik beginnen? Is het niet raar? Wat moet ik eigenlijk schrijven? Straks vinden mensen me een aansteller of een aandachtstrekker?'' Dat zijn de vragen die nu door mijn hoofd spoken, maar toch ga ik dit delen. Niet mijn hele verhaal natuurlijk, maar een deel daarvan. Laat ik beginnen bij waar ik nu sta, middenin mijn herstelproces. Ik ben al flink wat aangekomen, moet nog een paar kilo aankomen totdat ik echt gezond ben. Want mijn ongesteldheid is nog niet terug.

Ik ben bang, bang dat het aankomen niet stopt en dat ik terug ga naar hoe ik vroeger was. Ik was namelijk altijd wat voller, mijn bouw was nou eenmaal zo. Tegen het randje van overgewicht, dat wil ik niet terug. Rond de xx kilo was mijn hoogste gewicht, misschien wel een paar kilo meer.

Op dit moment, dat ik dit schrijf, wil ik ook niet terug naar mijn laagste gewicht, want nu heb ik eindelijk de wekelijkse ziekenhuis bezoekjes gehad, net zoals de tijd dat ik altijd koud en moe was, en de tijd dat ik maar heel weinig op een dag at ook voorbij is. Ondergewicht en 0 energie, geen emoties, niet kunnen lachen en geen leuke dingen kunnen doen, dat wil ik niet terug. Soms wel, maar dan alleen het gewicht, maar ik weet dat ik dan de rest er ook bij krijg.

Voor de mensen die mij niet goed kenden zag ik er misschien normaal uit, wie zou nou denken dat ik anorexia heb. Ook bij mijn laagste gewicht zal ik er voor andere waarschijnlijk nog normaal uit hebben gezien, maar mijn lichaam was op. De trap oplopen was al te veel. Als je kijkt naar hoe ik was voor mijn eetstoornis en erna, zie je duidelijk veel verschil, maar mensen op school zullen het niet door hebben gehad denk ik. De kinderarts vertelde me wel toen ik daar voor het eerst kwam, dat als ik nog een paar weken zo door ging, ik een opname zou kunnen krijgen.

Die opname heb ik gelukkig nooit gehad, maar soms zit me dat ook in de weg. Ik denk dan 'ik ben nooit opgenomen geweest, dat betekent dat ik nooit echt te dun was' en dat ik een aansteller was, dat ik niet ver genoeg ben gegaan met mijn anorexia. Dat ik alweer had gefaald, dat ik eerst meer moest afvallen voordat ik echt geholpen mocht worden. Ik mag toch niet herstellen terwijl ik nog niet zo vreselijk dun ben?

Op dit moment denk ik, die gedachtes zijn onzin, ik was dan misschien niet super dun, maar ik was er wel slecht aan toe. Ik begrijp mijzelf wel dat ik dat soms denk, want als je mij zag op mijn laagste gewicht zou je niet meteen denken dat ik anorexia heb. Toch ben ik door die gedachtes heen gegaan en toch begonnen met herstellen. Ik ben er blij mee, ik wil niet terug. Af en toe zou ik het willen, maar als ik echt diep na denk, wil ik veel liever gelukkig zijn.

Soms vind ik het nog lastig, mensen zullen al snel denken dat wanneer je weer beter eet, dat alles veel beter gaat. Maar het word eigenlijk pas echt moeilijk als je richting je gezonde gewicht gaat. Ik kan mijn lichaam niet accepteren, ik hoop dat ik dat ooit wel kan. Vaak heb ik 's avonds nog last van erge paniek aanvallen, de echte oorzaak daarvan weet ik niet, waarschijnlijk is het gewoon de angst om nog dikker te worden, want ik weet dat ik nog aan moet komen. Sinds ik open ben over dat ik anorexia heb, vind ik het makkelijker. Ik weet niet waarom, ik ben niet iemand die graag aandacht wil ofzo, maar het is meer omdat ik me nu niet meer hoef te verbergen of te schamen.

Ik hoop dat ik door dit te delen ook andere meiden kan bereiken, die er ook nooit super dun uitzagen, maar toch anorexia hebben. Want ookal is dat het geval, twijfel niet of je hulp moet zoeken! Hoe eerder je ingrijpt en hulp accepteert, hoe groter de kans om te herstellen. Schaam je dus niet, want je probleem word wel serieus genomen! Ik heb nog een eind te gaan, en het gaat met ups en down, een kilo eraf, een kilo erbij, 5 ons eraf, 1 ons erbij. En ga zo maar door. Maar uiteindelijk hoop ik weer te kunnen genieten, niet constant over mijn lichaam denken.

Ik hoop dat ik later niet meer zo onzeker ben. Ik wil gewoon dingen kunnen doen zonder dat ik bang ben wat anderen van me denken. Ik heb er vertrouwen in dat het gaat lukken, misschien niet zo snel, maar ik ga er komen. Ik kom van deze ziekte af. Ik wil leven zonder anorexia.