De eerste keer dat ik een brief schreef naar mijn eetstoornis toe, voelde dit heel raar. Een soort schaamtegevoel. Maar hoe vaker ik nu een brief schrijf, hoe fijner ik me na het schrijven van die brief voel. Het geeft mij weer kracht om het gevecht te blijven aangaan. Ik schreef pasgeleden een brief naar mijn eetstoornis waar ik naar het schrijven veel kracht door kreeg. Die kracht wilde ik met jullie delen. Mijn brief aan mijn eetstoornis.

Beste eetstoornis, Ik zou graag willen dat er een pil tegen jou bestond. Dan had ik nu geen hel moeten doorstaan. Maar ik weet ook dat ik door tegen jou te vechten mezelf steeds meer mezelf word en leer kennen. Dat levert ook alleen maar meer strijd op. Jij wilt mij namelijk weg hebben en daar doe je ook alles voor. Je maakt het voor mij niet bepaald makkelijk om een gevecht te kunnen winnen. Maar ik wil mezelf worden en daar doe ik ook alles voor.

Altijd heb ik mezelf lopen vergelijken met andere mensen om mij heen. Die waren dan ook altijd beter dan ik. Al zou er een zwerver voorbij lopen. Ik was nog steeds lelijker en stommer. Door jou voelde ik mezelf minder dan andere mensen. Om er maar bij te horen, deed ik overal aan mee en moest ik overal bij zijn. Ik durfde geen nee te zeggen. Ik was bang wat dat ik er niet meer bij zou horen en de volgende keer niet meegevraagd zou worden.

Ook was ik bang voor wat andere mensen van mij vonden. Jij vulde vaak die gedachtes al in. Zo zei jij tegen mij dat andere mensen mij lelijk, stom en geen leuke meid vonden. Ik zag door jouw emoties ook als zwakte. Ik moest sterk blijven. Tijd om verdrietig te zijn was er dus niet. Ik moest net zoals mijn vriendinnen zijn. Dan pas zou ik erbij horen en dan zou ik niet afgewezen worden. Maar langzaam wilde ik mezelf worden en was ik het beu om telkens een maskertje op te zetten. Daar was jij helemaal niet mee eens.

Jij werd strenger en zocht iets om mij mee terug te pakken. Om mij te straffen en weg te krijgen. Je vond een wondermiddel. Door zo min mogelijk te eten zou ik dun worden. Net zo mooi als de mensen om mij heen. Dan zou ik er eindelijk echt bij horen. Uiteindelijk zou er steeds minder van mij overblijven en dat idee vond jij fijn. Ik zou verdwijnen en dat is wat jij wilde. Ook mijn emoties werden erdoor uitgeschakeld en dat was helemaal perfect. Ik had geen zwakte meer. Ik was nu sterk.

Ik mocht steeds minder van jou. Je strafte mij steeds meer voor wie ik ben. Het was nooit goed genoeg. Ik zou nooit zo goed en mooi als andere worden. Ik heb onder ogen gezien dat ik zo niet wil leven. Met de kracht die ik zelf nog in mij had ben ik het gevecht met jou aan gegaan. Die keuze is de beste keuze geweest in mij leven. Ik ben nog niet van je af, maar je bent al wel je armen en benen kwijt. Jij wordt al steeds kleiner. Mijn leven kan alleen maar beter worden, want met jou is het een hel.

Ik ben op de wereld gekomen als mezelf. En daar moet ik het meedoen heel mijn leven. Ik kan niet iemand anders worden. Hoe graag jij dat ook zou willen. Ik word pas gelukkig als ik mezelf word. Daar heb ik dus helemaal geen eetstoornis bij nodig. Ik vecht tot jij helemaal opgeflikkerd bent en ik mezelf gevonden heb. Ik vecht voor mezelf.

Liefs, Evi

Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl