Voor een uitgebreid en perfectionistisch iemand als ik is het een uitdaging om mijn verhaal hier te vertellen zonder dat het een heel boekwerk wordt. Een uitdaging ga ik niet graag uit de weg! Anders had ik mijn eetstoornis nooit kunnen overwinnen. Mijn wilskracht, doorzettings vermogen, het geloof dat het goed kon komen heeft mij er altijd doorheen gesleept. Met de juiste hulp en steun van alle lieve mensen om mij heen, heeft het ervoor gezorgd dat ik sta waar ik nu sta!

Ik wil mijn verhaal graag vertellen, puur omdat ik hoop dat ik er iets mee kan betekenen voor anderen. Ik werk inmiddels ook bijna twee jaar als vrijwilliger bij Ixta Noa. Ik begeleid daar mensen met een eetstoornis op de zelfhulp online. Het geeft gewoon een heel fijn gevoel om met mijn ervaringen iets te kunnen betekenen voor een ander. Ik heb heel erg diep gezeten, maar ben er ontzettend goed uitgekomen. Juist daarom wil ik laten zien dat iets wat soms onmogelijk lijkt, niet onmogelijk is!

Anorexia was toch iets met eten? Dat is wat ik op de basisschool wel eens gehoord had. Ik had toen nooit gedacht dat ik nu op mijn 25e zou kunnen vertellen, dat het wel meer is dan dat! Bij anorexia gaat het in mijn ogen niet om het eten zelf. Het gaat om de achterliggende gedachten en gevoelens die een probleem vormen. Iemand met anorexia kan niet goed met deze gevoelens omgaan. Je hebt het gevoel geen controle te hebben over alles wat er zich in je leven afspeelt.

Door bezig te zijn met het eten of eigenlijk niet eten, heb je het gevoel dat je ergens controle over hebt en hoef je niet met al die andere gevoelens bezig te zijn. Het geeft een sterk en veilig gevoel om de eetstoornis te hebben, maar veilig is het uiteindelijk verre van. Onzeker, perfectionistisch en gevoelig. Dit ben ik mijn hele leven al geweest. Ik heb dit toen ik jong was vaak als een last ervaren. Ik snapte mijzelf daarin niet en voelde mij vaak anders als anderen. Over mijn gevoelens praten deed ik daarom ook niet veel. Het zorgde ervoor dat ik mij sociaal ook niet sterk voelde en mij snel terug trok.

Eigenlijk werd dit alleen maar erger op het moment dat ik naar de middelbare school ging. Een hele nieuwe wereld, allemaal nieuwe mensen en nieuwe verwachtingen. Ik deed keihard mijn best op school en haalde ook erg goede cijfers, maar gelukkig was ik niet. Ik was ook altijd bezig met wat andere mensen van mij vonden en ik wilde graag alles goed doen voor iedereen. Ik kon niet goed omgaan met al deze gevoelens en in de tweede klas kreeg ik een zware depressie. Het heeft een halfjaar geduurd voor ik hulp zocht, want ik wist zelf ook niet goed wat er met mij aan de hand was. Bij mijn eerste psycholoog werd ik voor mijn gevoel niet serieus genomen en daarom was ik daar ook heel snel weg. Vervolgens kwam ik bij een psychiater terecht. Hier zat ik gelukkig beter op mijn plek. Met medicatie en gesprekken, voelde ik mij toen een tijdje ietsje beter.

Tijdens mijn depressie verloor ik ook mijn eetlust, waardoor ik wat was afgevallen. Stiekem voelde dat eigenlijk best goed, waardoor ik er ook mee ben doorgegaan. Het gaf mij rust, veiligheid en kracht. Eindelijk iets waar ik wel controle over had! Ik zag op dat moment ook niet de gevaren van de eetstoornis. Het is er gewoon ingeslopen..

In die tijd kreeg ik ook mijn eerste vriendje. In die relatie zijn dingen gebeurd die mij zoveel pijn hebben gedaan. Ik wilde nog niet verder gaan als zoenen, maar de aanwijzingen die ik daartoe gaf, waren blijkbaar niet genoeg. Ik was 15, onzeker en zat al niet goed in mijn vel. Ik durfde er toen ook niet meer tegen in te gaan en voelde mij toen min of meer gedwongen om er toch maar aan toe te geven. Ik vond dat ik me dan maar niet zo moest aanstellen. Achteraf werd ik boos op mezelf, voelde me schuldig en slap. Ik gaf mezelf overal de schuld van, terwijl ik in feite nergens schuld aan had. Dit is voor mij eigenlijk wel een nekslag geweest, waardoor ik helemaal in de eetstoornis ben weggezakt.

Op een gegeven moment zat ik echt op mij dieptepunt. Naast mijn eetstoornis kreeg ik ook last van dwanghandelingen en ging ik automultileren. Ik vond dat ik het verdiende en daarnaast voelde ik alle emotionele pijn niet meer.

Ik was echt te ver heen en kon er zelf niet meer uit komen. De psychiater waar ik op dat moment liep, heeft mij doorverwezen naar het ziekenhuis en een kliniek in Drenthe. Ik was er op dat moment ook echt klaar mee en wilde geholpen worden, want ik kon uiteindelijk inzien dat het echt niet meer ging. In de kliniek heb ik een aantal maanden gewoond. De kliniek heeft mij vooral geleerd om weer een gestructureerd eetpatroon te krijgen en weer wat ritme in mijn dag aan te brengen. In de kliniek vonden ze mij een ‘apart' geval. Ik ontkende totaal niet dat ik een probleem had en praatte er ook gewoon over. Ik was erg gemotiveerd om beter te worden, ik wist alleen niet hoe.

Na mijn opname heb ik nog verschillende therapieën gevolgd en na twee jaar ben ik nog een keer opgenomen geweest, vanwege een terugval. De meergezinsdagbehandeling is mijn laatste therapie geweest. Aan deze therapie heb ik veel gehad. Deze therapie volgde ik samen met mijn ouders en andere meiden met hun ouders. Het voordeel van deze therapie vond ik dat mijn ouders ook beter leerden wat mijn eetstoornis inhield en hoe ze mij konden helpen. Ik had ook erg veel steun aan de andere mensen met wie ik de therapie volgde. Er werd veel op een creatieve manier gewerkt bij deze therapie en dat heeft mij goed geholpen om inzicht te krijgen in mijn eetstoornis. Daarnaast zijn mijn ouders mijn allergrootste steunen. Zonder hun had ik lang niet zover geweest als ik nu ben! Daar mag ik mijzelf ontzettend gelukkig mee prijzen!

Ik ben ook altijd een fanatieke voetballer geweest. Vlak voordat ik stopte met mijn therapieën ben ik overgestapt naar een nieuw team. Ik vond het erg spannend, weer allemaal mensen die ik eigenlijk niet kende. Ik wist niet wat me overkwam. Ik werd daar met open armen ontvangen. Ze vonden het leuk dat ik bij hun kwam keepen en nodigde mij ook meteen uit voor feestjes. Ik voelde me echt gewaardeerd en geaccepteerd om wie ik ben. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik mijn sociale angsten kon overwinnen, die ook een belangrijke rol hebben gespeeld in het ontstaan van mijn eetstoornis. Uiteindelijk is deze overstap een van de belangrijkste stappen geweest in mijn genezingsproces. Ik werd steeds zekerder en meer en meer mezelf. Bijna 7 jaar later zijn deze meiden nog steeds mijn vriendinnen en voetbal ik er ook nog met veel plezier.

Na een aantal negatieve ervaringen met vriendjes, heb ik op mijn 23e ook een relatie gehad die heel positief was. Het heeft mij laten zien dat ik goed ben zoals ik ben en dat een relatie ook goed en leuk kan zijn. Ik ben heel erg gegroeid in dat jaar en een stuk zekerder geworden van mezelf. Het is inmiddels uit, maar het heeft mij in positieve zin gevormd. Daar ben ik heel erg blij mee!

Ik heb in de tijd dat ik ziek was 3x een schooljaar over moeten doen. Op het vmbo 2 jaar en op mijn vervolgopleiding spw kinderopvang ook een jaar. Uiteindelijk heb ik beide diploma's wel gehaald. Helaas heb ik in de kinderopvang nooit werk kunnen vinden. Na een avontuurtje op de sph wat ik helaas niet redde, ben ik vorig jaar een nieuwe mbo opleiding begonnen. Ik doe nu verpleegkunde en ik weet dat dit is wat ik wil! Ik ga met plezier naar school en naar mijn stages en dat geeft mij een ontzettende boost!

In 2015 ben ik erachter gekomen dat ik hoogsensitief ben. Ik wist eerder niet dat dat bestond. Op de een of andere manier hoorde ik ervan en ben ik er over gaan lezen. Eindelijk vond ik een hoop herkenning en ook erkenning. Het verklaart voor mij een hele hoop! Ik leer mezelf nu veel beter kennen en ik kan heel veel dingen van mezelf in een ander daglicht gaan zien. Ik leer nu ook veel beter hoe ik de juiste balans in mijn leven kan houden. Ik durf mezelf steeds meer te laten zien, zoals ik ben.

2016 zie ik voor mezelf als een nieuwe start. Om te beginnen ben ik daarom toch weer in therapie gegaan.
Ik had al geruimere tijd weer last van depressieve klachten, ik wist niet goed waarom en het lukte mij niet goed om er zelf uit te komen. Ik ben blij dat ik deze stap genomen heb! Bij mijn therapie ben ik er achter gekomen dat bepaalde onderliggende problemen die mede veroorzaker waren in mijn eetstoornis, toch niet goed behandeld zijn. In mijn geval is dat toch een stukje ontwikkeling van een positief zelfbeeld en het altijd maar hoge eisen willen stellen aan mezelf. Een negatief cirkeltje waarvan ik nu merk hoe erg ik daar altijd nog in ben blijven hangen.

Gelukkig helpt de therapie mij enorm goed om inzicht te krijgen in dat gedeelte. Ik ben heel hard bezig om dat negatieve cirkeltje te doorbreken en om steeds meer op een positieve manier naar mezelf te leren kijken en die positiviteit ook te voelen. Gelukkig gaat het eten wel gewoon goed. Ik heb tijdens vorige therapieën genoeg geleerd om niet terug te vallen op de eetstoornis.

Dit keer doe ik het gelukkig wel zonder medicatie. Ik ben in 2015 na bijna 10 jaar verschillende soorten geslikt te hebben, volledig gestopt. Ik heb dit wel in periodes afgebouwd. Ik merk dat het mij veel meer helpt om het op eigen kracht te doen, zonder al die pillen. Iets waar ik ook wel erg trots op ben!

Ik heb er alle vertrouwen in dat het straks alleen maar nog beter wordt dan het al was. Waar een wil is, is een weg! Ik wil gelukkig en gezond zijn, genieten en mijn eigen leven leven, dus daar zal ik voor gaan ook! Ik heb niet voor niets de bijnaam Tijger gekregen. Ik heb hier ook een tatoeage van. Daarnaast heb ik nog drie andere tatoeages, die allemaal zijn gezet om bepaalde periodes in mijn eetstoornisverleden af te sluiten. Ze geven mij kracht.

‘Liefde is de sleutel naar genezing'

Een zin die gebruikt werd door een van de personen waar ik ontzettend veel aan gehad heb. Een bijzondere zin die voor mij absoluut geldt! Met liefde kun je voor mijn gevoel zoveel verder komen. Liefde van alles en iedereen om je heen. Liefde van anderen waardoor je uiteindelijk weer liefde voor jezelf gaat voelen. In het begin voel je helemaal geen liefde voor jezelf. Er zijn mensen om je heen die je onvoorwaardelijke steun en liefde geven, ook al komt dat eerst niet binnen.

Gaandeweg kun je de haat voor jezelf steeds een beetje meer loslaten en krijg je er steeds weer een stukje liefde voor jezelf voor terug. Die liefde voor jezelf maakt je steeds weer een stukje sterker en zelfverzekerder. Tot de liefde voor jezelf zo sterk is dat je niet meer anders wilt. Dit gevoel is bij mij vele malen krachtiger dan de kracht die de eetstoornis mij gaf en dit zal ik nooit meer kwijtraken!