Ik weet niet hoe ik moet beginnen en heb heel lang getwijfeld of ik dit wel moest doen omdat niet iedereen hier van af weet. Wat moeten mensen wel niet van me denken of straks gaan ze heel anders naar me kijken en dat is iets wat ik niet wil. Toch wil ik mijn verhaal delen, ook om anderen te motiveren. Het begon ongeveer toen ik 12 jaar was. Ik zat in groep 8 en was best onzeker over mezelf. Thuis ging het ook niet altijd even goed omdat de vriendin van mijn vader echt alles behalve aardig was tegen mij en mijn familie. Ik was super bang voor haar maar toch kwam ik daar om het weekend om zo toch bij papa te zijn.

Het begon gewoon met wat meer rommelen met eten, het nare gevoel niet meer hoeven te voelen. Als ik niet at dan voelde ik me sterk en voelde ik me niet meer verdrietig, boos of bang. Het niet eten was echt een manier om m'n gevoelens te verbergen. Na een tijdje ging het niet meer eten niet meer zo goed. De ene keer at ik gewoon met de rest mee, de andere keer at ik niet en weer de andere keer moest het er allemaal weer uit. Het was 1 grote cirkel van wel eten- niet eten en normaal eten en weer compenseren. Alles wat ik at voelde als te veel, ookal wist ik goed dat dat niet '''te veel'' was. Ik stond soms wel meerdere keren per dag op de weegschaal, elke keer een andere plek waardoor ik me alleen nog maar gefrustreerder voelde omdat de weegschaal elke keer iets anders aangaf.

Hoe meer er vanaf ging hoe beter. Dus was ik maar 1 gram aangekomen dan was m'n hele dag al verpest. De eetstoornis begon mijn leven te beïnvloeden en op een gegeven moment werd ik geleefd. Ik voelde me zo somber en zo leeg waardoor ik me nog meer de eetstoornis ging focussen om dat sombere en lege gevoel maar niet te hoeven voelen, ik durfde de confrontatie niet aan dat het slecht met me ging. Alles ging stiekem. Afslank pillen, compenseren en heel veel sporten want niemand mocht erachter komen want de eetstoornis was op dat moment mijn beste vriendin en mijn geheim. In de tweede klas van de middelbare trok ik het niet meer en kreeg ik hulp op school.

Via school ben ik bij de GGZ in Veghel terecht gekomen waar ik eerst gewone gesprekjes kreeg, 1 keer in de week 1 op 1 en 1 keer in de week samen met mijn ouders. Die gesprekken met mijn ouders vond ik verschrikkelijk omdat ik nooit met ze praat over dat soort dingen. In de zomervakantie ging het ook heel slecht toen, maar ik was gelukkig wel over naar de derde klas. Het ging allemaal gewoon verder, de eetstoornis werd ook steeds heftiger en in m'n hoofd was het continu een 2 strijd. Niks was meer leuk. Ook kreeg ik last van lichamelijke klachten zoals altijd moe zijn, koud hebben, slap voelen en m'n haren vielen uit en werden dof.

Mijn lichaam wist totaal niet waar het aan toe was. Op een gegeven moment besloten ze toch dat ik beter in een groepsbehandeling kon gaan voor eetstoornissen omdat alleen gesprekken niet hielpen. Ik kwam terecht in de deeltijd behandeling en kreeg de diagnose NAO het was een combinatie van Boulimia nervosa en Anorexia nervosa. De dagbehandelingen waren elke dinsdag en vrijdag en kreeg er ook soms nog wat gesprekken bij met mijn ouders. Beetje bij beetje ging het beter, het eten bleef moeilijk, maar toch heb ik doorgezet omdat ik er echt vanaf wou. Helaas heb ik wel wat terugvallen gehad en gedacht dat herstel niet mogelijk was voor mij, maar m'n groepsgenootjes hielpen me er echt doorheen in de moeilijkste tijden.

Ik heb heel veel geleerd in deze behandeling. Na ongeveer langer als een jaar in behandeling te hebben gezeten mocht ik na de nazorg. Hier heb ik de laatste dingen geleerd en laatste gesprekken gehad. Ik was nog zeker niet eetstoornis vrij, maar was ver genoeg om het alleen te kunnen doen. Op dit moment gaat het redelijk met me, heb nog veel last van terugvallen maar het lukt me wel om er beetje bij beetje bovenop te komen. En op een dag hoop ik om echt eetstoornis vrij te zijn en dat gaat me zeker lukken.

Tegen alle andere mensen wil ik zeggen dat je veel meer waard bent dat de eetstoornis en dat je echt moet vechten voor een beter leven, want dat is het zeker waard!