Juni 2012, geheel onverwachts, besloten mijn ouders te gaan scheiden. Door het verdriet van mijn ouders en mijn broertje ben ik het hele huishouden over gaan nemen en voor het gezin gaan zorgen. Dit werd niet van me gevraagd, maar het voelde dat ik dit moest doen. Ook omdat mijn vader door zijn verdriet dingen zei die mij erg beangstigde en ik bang was hem te verliezen, voelde ik me verantwoordelijk voor hem. Ik wilde precies weten waar hij was, wat hij deed, en hoe het ging. Maar daarnaast wilde ik ook zorgen dat ik mijn moeder (en broertje) genoeg aandacht gaf.

Ik ben altijd al onzeker geweest over mijzelf. Ik was voor mijn gevoel nooit "leuk" genoeg in alle opzichten. De gehele basisschool periode had ik darmklachten. Een aantal jaar mocht ik geen gluten, wat mij anders maakte. Ik was een gemakkelijk doelwit en dit zorgde voor veel pesterijen. Eenmaal naar de middelbare school ging het beter, al voelde ik me toch altijd wel de minste.

Zover ik me kan herinneren vond ik mezelf nooit echt dik, alleen mocht het allemaal wel iets strakker. Maar afvallen was aan mij niet besteed, dacht ik, ik hield te veel van lekker eten. Tot de scheiding van mijn ouders... In die tijd zat ik op een dansopleiding, wat ook erg veel om het lichaam draait. Kritisch naar jezelf moeten kijken en optreden in strakke of half blote kleren. Hier werd mijn onzekerheid sterker doordat ik veel aan het vergelijken was met anderen. Ik stond in die periode niet stil bij mijn eigen verdriet van de scheiding omdat ik te veel met mijn ouders bezig was, ook had ik geen gevoel controle te hebben over hoe het met hen, maar voornamelijk mijn vader, af zou lopen. Toen begon ik wat te klungelen met eten. Dit begon heel onschuldig met gewoon "de ongezonde dingen" weglaten.

Wat later merkte ik dat ik niet anders meer kon/durfde en eten echt een probleem ging worden. Dit besprak ik gelijk met mijn ouders en de psycholoog waar ik die tijd voor mijn angststoornis zat (dit had ik inmiddels onder controle met behulp van medicijnen). Hij zei mij hier niet verder in te kunnen helpen en verwees mij door naar Amarum, centrum voor eetstoornissen in Zutphen. Hier ben ik een jaar ambulant in behandeling geweest. Het leek niet ernstig, omdat mijn gewicht heel langzaam daalde. Dus leek ambulant genoeg te zijn. In maart 2013 ging de relatie met mijn toenmalige vriend uit, waardoor het met eten ook steeds slechter ging. Ik voelde me nog minder "leuk" genoeg en had het gevoel alleen door anderen gewaardeerd te worden als ik mooi en dun was. Het eten werd hierdoor nog meer een obsessie en ik mocht steeds minder dingen van mezelf. Tegelijkertijd baalde ik er van dat dit zo lastig voor me was, omdat ik gewoon met vriendinnen mee wilde doen. Deze strijd was continu bezig in mijn hoofd, maar eigenlijk won altijd de eetstoornis..

Ik nam mijzelf ook niet serieus genoeg, omdat het op de dansopleiding voor mijn gevoel ook niet serieus genomen werd. Af en toe zei een docent dat ik meer moest eten, omdat ik niet goed mee kon doen in de danslessen, maar hulp werd er niet geboden. En klasgenoten lieten mij het gevoel geven dat het mijn eigen schuld was dat ik zo weinig energie had en het slecht met mij ging. Ze zeiden me dat ik "gewoon" moest eten en met de lessen mee moest doen. Daardoor ging ik dit ook van mijzelf eisen. Elke dag stond ik te dansen, maar genoeg eten om dit vol te houden gaf ik mezelf niet.

De laatste maanden op mijn opleiding (maart-juni 2014) ging het eigenlijk echt niet meer. Ik had inmiddels flink ondergewicht en hield het niet goed meer vol, maar ik wilde persé mijn diploma halen. Dit is met veel moeite wel gelukt. Hierna ben ik gestart ben met de pré-groep bij Amarum (een voorbereidende groep op intensieve behandeling). Uiteindelijk ben ik in augustus in de kliniek opgenomen en heb ik daar 14 weken gezeten. Ik ben erg blij met de keuze die ik toen gemaakt hebt. Het was zwaar, maar ik wist waarvoor ik het deed. En om dit samen te doen met anderen die hetzelfde meemaken, geeft een hoop steun. Na deze behandeling ben ik doorgestroomd naar de 5-daagse deeltijdbehandeling. Hier werd het erg moeilijk voor me. Ik moest nog een paar kilo tot mijn gezonde gewicht en was ervan overtuigd dat het allemaal wel goed ging.

Ik had voor mijn gevoel genoeg behandeling gehad en al zoveel bereikt en wilde het "normale" leven weer in. Ik had geen zin meer om elke dag "te zeuren" over eten en wilde vervroegd met de behandeling stoppen. De therapeuten zagen in dat dit een keuze vanuit de eetstoornis zou zijn, omdat ik eigenlijk ook niet meer aan wilde komen, en te snel weer oude dingen op wilde pakken. Ze hebben mij geprobeerd dit duidelijk te maken en ik ben blij dat ze hierin hebben doorgezet en ik dit later zelf ook in ben gaan zien. Het kost veel tijd, maar deze tijd is het waard! Want uiteindelijk, na nog 20 weken in de 5-daagse (en inmiddels op mijn gezonde gewicht), voelde ik mij sterk genoeg weer op eigen benen verder te gaan. Deze behandeling is nu sinds 3 weken klaar. Ik heb nu nog individueel PMT en ben gestart in een Terugval Preventie groep.

Het is wennen om weer zoveel zelf te moeten doen, en dit is ook zeker niet altijd makkelijk. De eetstoornis en mijn gezonde kant zijn regelmatig met elkaar in strijd, maar door de behandeling heb ik veel geleerd om deze goed te kunnen onderscheiden en heb ik genoeg handvaten gekregen om mijzelf weer te kunnen herpakken. Nu is het mijn beurt om van jou te winnen, ES! Met mijn ouders gaat het inmiddels goed. Zij, en mijn nieuwe vriend, zijn een grote steun voor mij.

No matter how slowly you go, as long as you do not stop!