Het besef dat ik in een hel was beland en er tegen wilde vechten. Tussen het moment van besef en gevecht zit een enorm contrast. Mijn naam is Sandra Keijzer, 21 jaar en dit is mijn verhaal. Als kind was ik een heel rustig meisje wat zichzelf prima kon vermaken, ik was altijd vrolijk maar kon ook heel stil zijn. Op de basisschool ging het de eerste jaren heel goed, ik maakte vriendinnetjes en had het naar mijn zin. Ik was niet de beste van de klas en qua theoretische ontwikkeling was ik ook niet de snelste.

De precieze periode weet ik niet meer, maar klasgenoten begonnen mij te pesten en te plagen, misschien omdat ik toch wel iemand was die zich erg veel van dat soort dingen aantrok. Ze maakten mij wijs dat ik dik en dom was. Ik begon dat te geloven maar deed er verder niets mee. Ik keek naar andere meiden van mijn leeftijd en vond dat ik er wel degelijk dikker uitzag dan dat zij waren.

Eén ding scheelde, ik ging alweer bijna naar de middelbare school en daar kon ik een nieuw leven opbouwen zonder pesterijen. Ik had het onwijs naar mijn zin op mijn nieuwe school en haalde goede cijfers, alles leek te verlopen naar wat ik al die tijd gehoopt had. Mijn klasgenoten waren leuk, ik maakte vrienden en had zin om naar school te gaan.

Tot ik rond de wintertijd te maken kreeg met een depressie, op dat moment besefte ik zelf nog niet dat ik depressief was. Ik had nergens zin meer in, ik huilde stiekem onder de les en hield alles voor mijzelf. Niemand op school wist hoe ik mij voelde, ik deed net of alles goed ging. Maanden later leek het ineens weer goed te gaan, ik was van de depressie af dacht ik.

De zomervakantie brak aan, een lange vakantie volgde en ik had het beste plan ooit bedacht. Ik zou gaan veranderen en na de vakantie op school komen als een ander persoon. Mijn eigen methode zou hierbij gaan helpen, ik ging snoepjes laten liggen en eten tot mijn honger weg was, meer dan dat mocht ik niet. Hierdoor zou ik een mooier lichaam krijgen en de kilo's die ik te veel vond zouden verdwijnen. Dit werkte, en ik kreeg veel complimenten van mensen, ik zag er goed uit en ze konden goed zien dat ik wat kilo's verloren was. Wel vertelde ze mij dat ik niet te veel moest afvallen want dat is niet goed, ik stelde iedereen gerust en zei dat dat niet zou gebeuren.

Wat gaf mij dat een goed gevoel, tenminste dat dacht ik. Ik had een streefgewicht voor mijzelf bedacht, een gewicht waar ik niet boven of onder zou komen. Dit zou mijn leven verbeteren en ik zou lekkerder in mijn vel gaan zitten, want ik was inmiddels totaal niet meer tevreden met mijn lichaam en voelde mij afschuwelijk. Ik vond alles te dik en wilde nog meer kilo's verliezen. Ik liet steeds meer eten liggen en at te weinig voor een persoon van mijn leeftijd. Een lange tijd heb ik op het zelfde gewicht gestaan, maar ook dat was eigenlijk te laag voor mijn lichaam. Mijn handen waren bijna altijd paars, ik had het erg koud en ik voelde mij zwak, maar daar gaf ik niet aan toe. De buitenwereld dacht dat alles goed met mij ging, de meeste mensen dachten dat ik zo was afgevallen door het wielrennen.

Toen ik klaar was op de middelbare school ging ik naar een vervolgopleiding, een vakopleiding tot fotograaf. Fotografie was echt mijn ding, ik kon er al mijn creativiteit en ideeen in kwijt! Alles verliep vlekkeloos, ik scoorde goed en het beviel mij allemaal prima. Voor deze opleiding moest ik een aantal keer per week heen en weer reizen met de trein. Dit waren lange reizen maar op een gegeven moment raakte ik er aan gewend. Wel maakte de afstand van huis naar school mij meer zelfstandig en nam ik nog meer zelf de touwtjes in handen. Mijn eetstoornis nam nog meer de regie over mijn leven en alles draaide om wel of niet eten. Ik raakte gehecht aan de weegschaal en stond wanneer het kon er op om te checken of ik niet aangekomen was.

Ik raakte steeds meer afwezig en had niet veel contact met mijn klasgenoten, ik was in mijn eigen wereldje beland. Een eenzaam wereldje, ook al waren er mensen om mij heen, toch voelde ik mij altijd alleen. Ik wist niet meer wat ik met mijn leven en lichaam aan moest. Wat mankeerde mij, ik kon niet meer.

In 2013 ben ik mij samen met mijn ouders aan gaan melden bij Eetstoornis kliniek Ursula, hier werd ik vrijwel direct in behandeling genomen en kreeg ik te horen dat ik Anorexia had. Wat onvoorstelbaar, ik geloofde het niet, hoe kon ik nou Anorexia hebben, mensen met Anorexia zien er toch heel dun uit dacht ik. Bij de kliniek werd ik nagekeken door een kinderarts, ze keek mij ernstig aan en vertelde dat ik er slecht aan toe was en dat ik het lichaam van een 12 jarig kind had (ik was 19 jaar), ik had ernstig ondergewicht, ook had ik ondertemperatuur en mijn hartslag was niet zoals het moest zijn. Ik was verzwakt en mocht niets meer doen, per direct thuis op te bank, geen school, geen sport, niet naar buiten niets.

Het was een verschrikkelijke tijd, ik moest weer gaan eten maar tegelijkertijd mocht ik niet bewegen, uiteindelijk zat ik bijna een halfjaar verplicht thuis. Mijn nachtmerrie was waarheid geworden, ik moest aankomen. Het is onbeschrijfelijk, er kwam een monster in mij naar boven, mijn eetstoornis kwam in opstand. Ik werd agressief tegen mijn ouders en iedereen die mij wilde helpen om beter te worden. Ik begon mijzelf pijn te doen en zag het niet meer zitten, toch ben ik doorgegaan met mijn behandeling. Het was een enorm zware tijd, ik was totaal weg, ik wist niet eens meer wie ik was of wat ik wilde.

Uiteindelijk na veel vechten kwam ik stap voor stap dichter bij wie ik echt ben, met vallen en opstaan.
Nog steeds ben ik aan het vechten tegen anorexia, ik wil mijzelf helemaal terug vinden en ben hard op weg. Ik wil genezen en dat is het belangrijkste, want als je het zelf wilt dan gaat het ook lukken. Na bijna 7 jaar leven met een eetstoornis ben ik het goed zat. Iedereen die zich hier in herkend, zoek hulp en ga voor genezing, het maakt je kapot en kan zelfs blijvende schade aanrichten wat bij mij helaas is gebeurd.

Ik ben gelukkig aan het worden, en dat wordt alleen nog maar beter. Ik wil graag een aantal mensen bedanken voor de steun die ik hierbij heb gekregen en nog steeds heb, namelijk: Mijn lieve vriend Roy, mijn ouders, zusje, schoonouders en niet te vergeten de mensen van de Ursula kliniek.

Liefs, Sandra