Al vanaf jongs af aan heb ik me anders gevoeld dan andere kinderen. Ik kon met sommigen best wel overweg, dat was het probleem niet, maar ik was gewoon anders. Die grapjes en geintjes waar anderen zo om konden lachen vond ik soms eigenlijk helemaal niet zo grappig. Veel kinderen vonden mij maar serieus en dat zorgde ervoor dat ik geen aansluiting kon vinden en me steeds eenzamer ging voelen.

Gek genoeg gebeurde het maken van échte vrienden vanzelf toen ik in de bovenbouw kwam. Ik werd al een aantal jaren niet meer gepest en vanaf een zeker moment begon ik ook echt met plezier naar school te gaan. Met een vast groepje zaten we in de kantine, tijdens de lessen zat ik naast mijn vrienden en vriendinnen en met hen kon ik altijd lachen. Toch leek het me niet te lukken om me echt met hen te verbinden, zo durfde ik ze op de meeste momenten niet te vragen om wat leuks ná school te gaan doen. Ik voelde mezelf niet leuk genoeg, mensen vonden me toch maar saai en serieus. Dus maakte ik het thuis maar fijn voor mezelf. Wanneer ik alleen thuis kwam uit school liep ik al gauw naar de voorraadkast voor een zak chips, chocolade, koekjes en ijs. Dan klom ik achter mijn computer, bezocht een forum en begon ik met online chatten en eten. Ik zat in mijn eigen wereldje. Op dat soort momenten kon ik me ook echt heel gelukkig voelen, ik vulde zo mijn eenzaamheid op.

Langzaam maar zeker zag ik mijn lichaam veranderen. Van vroeger uit ben ik altijd erg slank en atletisch gebouwd geweest, maar door het vele eten begon ik aan te komen. Ik werd steeds onzekerder over mijn lichaam, wilde weer terug naar het slanke lichaam dat ik vroeger had. Met vriendinnen besloot ik regelmatig gezonder te gaan eten. Gewoon met simpele dingetjes zoals je eigen brood meenemen naar school en geen broodjes meer kopen uit de kantine of snoepen. Maar het lukte me niet. Elke keer weer mislukte de pogingen om gezonder te gaan eten, ik bleef maar snoepen en wist niet wat er met me aan de hand was. Mijn ouders confronteerden me er regelmatig mee dat er veel snoep en snacks verdwenen uit de voorraadkast, ik schaamde me kapot.

Toen kwam er voor mij een grote klap in mijn gezicht: ik zakte voor mijn eindexamens en kon niet beginnen met de studie waar ik al jaren van droomde. In tegenstelling tot veel anderen wist ik al jaren wat ik wilde gaan studeren: psychologie. Als één van de weinigen zakte ik, voelde me mislukt. Het ergste vond ik misschien nog wel dat ik steeds meer begon te beseffen dat ik afscheid moest gaan nemen van mijn veilige en fijne klas, met mijn vrienden.

Ik heb er eventjes om gehuild, maar uiteindelijk heb ik naar mijn omgeving wijsgemaakt dat het allemaal wel oké ging met me. Het geeft niks, het is goed zo, zei ik altijd maar tegen anderen. Achteraf gezien waarschijnlijk vooral om mezelf te beschermen.

Het nieuwe schooljaar naderde. Ik besloot weer opnieuw te beginnen, ook met lijnen. Na het zien van een programma op televisie bezocht ik een pro-ana site. In eerste instantie schrok ik van alles wat ik daar las, maar langzaam maar zeker begon ik tips over te nemen. Ik begon af te vallen, voelde me sterk. ‘Zie je wel, die meiden op die site hebben toch wel gelijk, je valt toch af?' dus ging ik er mee door. Mijn omgeving zag dat ik afviel, ze vonden het mooi, waren trots op me en ik dus ook op mezelf.

Ik sloeg door, de trots van mijn omgeving begon over te slaan in bezorgdheid. Na een tijdje besloot ik mijn ouders te vertellen dat ik pro-ana sites bezocht, ik wilde niet meer in de ban zijn van die site en continu bezig zijn met eten. Ik wilde weer genieten, weer leven. Met heel mijn hart hoopte ik dat ik nadat ik dit had verteld, mijn oude leven weer op kon pakken. Niets wat minder waar. Pas toen ik wilde herstellen, besefte ik hoe diep ik was gezonken en hoe vast ik zat.

Momenteel vecht ik nog steeds tegen de eetstoornis. Nooit had ik gedacht dat ik in deze situatie verwikkeld zou kunnen raken. Ondanks alle waarschuwingen die ik las van mensen bleef ik denken: ‘Mij overkomt dit niet, ik verlies niet de controle' en toch is het mij gebeurd.

Ondanks dat het hebben van een eetstoornis verschrikkelijk is, heeft het me toch ook een hoop gebracht. Na zoeken van verschillende vormen van hulp, heb ik eindelijk een hulpverlener gevonden die ervoor heeft gezorgd dat er écht verandering is gaan komen. Door haar weet ik dat ik hoog sensitief ben, door haar weet ik waarom ik de eetstoornis inzet. Door het continu bezig zijn met wel/niet eten, hoefde ik niet meer te voelen. Ik hoefde niet meer bezig te zijn met hoe eenzaam ik me voelde, op die manier kon ik (mezelf) voorhouden dat het allemaal wel goed ging.

Gelukkig weet ik nu wel anders. De periode toen ik nog diep in mijn eetstoornis zat heeft voor veel narigheid gezorgd, maar doordat dit nu is gebeurd kan ik echt aan mezelf werken. Voor mijn gevoel leer ik mezelf steeds beter kennen en daarnaast is de band met mijn familie nog sterker geworden dan die al was. Natuurlijk had ik het liever allemaal anders gezien, maar het heeft zo moeten zijn. Ik ben dit jaar gelukkig geslaagd voor mijn examens en ben decentraal geselecteerd voor de studie psychologie. Mijn gewicht stijgt, ik word weer gezonder, begin weer te voelen, te leven. Het leven kent nu eenmaal tegenslagen, maar weetje? Ik kom er wel.