Na zoveel twijfels heb ik toch besloten om mijn verhaal te delen. Ik weet niet wat mensen ervan gaan denken. Nu gaat iedereen weten wat er is. Iets waarvoor ik me altijd voor schaamde. Ik durfde er nooit over te praten en als iemand iets vroeg dan was mijn antwoord kort en krachtig. Waarom schaam ik me hiervoor? Waarschijnlijk omdat ik dacht dat ik me aanstelde of omdat mijn probleem niet zo erg is?

Nu heb ik besloten om toch naar buiten te komen met mijn verhaal. Hiermee wil ik anderen die hetzelfde meemaken of meegemaakt hebben, het gevoel geven dat ze niet alleen zijn. Ik wil mensen inspireren en motiveren. Tot slot deel ik mijn verhaal ook voor mezelf. Ik wil me niet meer schamen voor mijn problemen en ik wil kunnen accepteren dat ik met anorexia en een depressie kamp.

Bijna 7 jaar geleden is mijn eetstoornis ontstaan. Zoals bij vele begint het heel onschuldig en heb je het ook niet door dat je ‘slecht' bezig bent. Voor ik verder vertel over hoe het geëscaleerd is, wil ik terug gaan op de oorzaak van mijn eetprobleem. Ondanks dat er tegenwoordig veel gepraat wordt over eetstoornissen denken nog veel mensen dat het om het eten draait. Nogmaals, dit is niet zo! Het gaat om een onderliggend probleem, dit kan een traumatische gebeurtenis zijn. Een eetstoornis is een uitweg om die problemen te vermijden/vergeten.

Dit gaat om veel meer dan alleen het eten. Er is meestal ook niet één specifieke oorzaak. Het is vaak een opstapeling van zoveel dingen. Mijn eetstoornis is ontstaan door bepaalde traumatische gebeurtenissen. Dit is de eerste keer dat ik met mijn verhaal naar buiten kom. Ik weet ook niet echt hoe ik moet beginnen... Nou, ik zal maar eens bij het begin beginnen.

Ik heb op zich wel een goede jeugd gehad. Er waren hier en daar wel dingen gebeurd die ik waarschijnlijk probeer te minimaliseren. Na veel verhuizingen kreeg ik problemen met mensen vertrouwen. Ik bouwde een muurtje om me heen. Ik ben nooit echt open geweest als het ging over gevoelens of problemen. Als er iets gebeurde dan stopte ik vaak mijn hoofd in het zand. Dit was mijn manier om ermee om te gaan. Dit kon ik natuurlijk niet lang volhouden..

Mijn problemen begonnen eigenlijk al op een vrij jonge leeftijd (8-10 jaar). Het begon toen ik op vakantie ging. Ik ben hier veelvuldig mishandeld.

Op mijn 14de (2010) toen mijn puberteit begon, is er iets verschrikkelijks gebeurd. Ik begon toen al problemen te krijgen met mijn lichaam en voelde me vrij onzeker. Maar toen de zomer er aan kwam is die onzekerheid erger geworden en begon ik mijn lichaam te haten. Dit kwam allemaal door die verschrikkelijke nacht op vakantie. De nacht dat ik werd aangerand. Sinds die nacht is mijn hele leven verpest. Ik heb mezelf jaren lang de schuld gegeven. Ik was zo boos op mezelf dat ik mezelf begon te haten. Waarom heb ik dit toegelaten? Waarom hield ik hem niet tegen? Ik heb dit ook voor mezelf gehouden want het was mijn eigen domme fout. Maar die avond vergeten dat lukte me niet. Zoveel nachtmerries en slapeloze nachten. Ik deed er alles aan om er niet aan te denken maar alles kwam steeds naar boven. Ik voelde me zo vies en waardeloos...

Toen is mijn eetstoornis ontstaan. Dit was een afleiding maar tegelijkertijd gaf dit mij ook een soort van controle. Controle over mijn lichaam/gewicht. Dat was niet het enige, ik had eindelijk het gevoel dat ik iets kon! Afvallen! In het begin ging het niet zo makkelijk. Ik zocht hulp via internet. Ik kwam bij bepaalde pro-ana sites terecht. Toen is het alleen maar uit de hand gelopen. In het begin wist ik niet dat ik met iets ‘slechts' bezig was. Ik zag niet in dat het ongezond was. Het enige wat ik wilde was die avond vergeten en dat lukte. Nadat ze er op school achter kwamen door een vriendin heeft het niet zo lang geduurd voor ik mijn eerste opname kreeg.

In 2011 kreeg ik mijn eerste opname, dit was in een kliniek in België. Als Nederlander voelde ik me al niet thuis en daarnaast had ik geen probleem en vond niet dat ik een opname nodig had. Onder dwang van mijn huisarts en ouders heb ik het daar toch 3,5 maand uitgehouden. Ik deed alsof alles goed ging want ik wilde mijn schooljaar zo graag halen.

Na mijn opname duurde het niet lang voor het flink uit de hand liep. Mijn gewicht en het eten waren niet alleen het probleem maar ik kreeg ook een depressie. Op een bepaald moment kon ik fysiek niks meer. Ik kreeg ook steeds vaker donkere gedachten. Ik lag alleen maar in bed en zag hoe machteloos iedereen thuis naar me keek. Ik hoorde ze van alles zeggen. Ik wist op dat moment geen andere uitweg dan mijn leven te beëindigen. Ik belandde in het ziekenhuis en toen ging alles redelijk snel. ‘Je hebt geluk' bleven de artsen tegen me zeggen. Op dat moment voelde het niet als geluk aan. Maar goed, het duurde niet lang voor ik in een gedwongen statuut belandden.

Net wanneer ik dacht dat het niet erger kon, moest ik weer naar een kliniek. Dit werd mijn 4de opname in 2 jaar tijd. Dit keer was het wel anders want ik besefte dat ik een probleem had. In de loop van mijn opname realiseerde ik dat ik door mijn eetstoornis ongelukkig werd en er echt van af wilde. Toen begon ik ertegen te vechten. Ondertussen was het al 2013 en mijn ontslagdatum kwam steeds dichterbij net zoals de zomervakantie. Dit keer dacht ik dat alles goed zou lopen en dat ik geen opnames meer nodig zou hebben. Ik kon weer naar school gaan, voetballen en werken. Ik voelde me beter dan ooit.

Jammer genoeg duurde het niet lang voordat het weer bergaf ging. Tijdens de examenperiode ging het thuis ook slechter. De druppel was toen ik een ongeluk kreeg (aanrijding) moest ook een operatie ondergaan aan mijn pols. Dit had invloed op mijn eten en depressie. In januari 2014 belandden ik weer in het ziekenhuis. Daar werd me aangeraden om opnieuw voor een opname te kiezen maar dit zag ik niet zitten. Omdat ik ondertussen meerderjarig ben kon ik mezelf ontslaan.

Ik wilde niet opgeven maar wilde het zelf proberen. Dit was me min of meer gelukt onder begeleiding van een crisisteam die wekelijks langskwamen. Ik bleef vechten en met ups en downs heb ik mezelf kunnen herpakken. Zoals ik al gewend was duurde het niet lang voor het weer slechter ging.

Na de zomer besliste ik om geen hulp meer te aanvaarden. Hier stond niemand natuurlijk achter. Mijn omgeving, artsen en psychologen bleven maar zeuren dat ik een opname nodig had en dat ik niet moest opgeven. Maar ik voelde me een hulpeloos en waardeloos geval. Ik vond dat ik het niet verdiende. Na zoveel opnames moest het toch wel beter gaan, dacht ik. Dus gaf ik op.

Ik had genoeg van ziekenhuizen en klinieken. Van artsen en psychologen. Van telkens te blijven vechten zonder resultaat. Waarom lukt het me niet? Het leven had geen zin meer. Mijn leven stond stil terwijl iedereen om mij heen verder ging. Mijn depressie en eetstoornis namen mijn leven over. Er was geen ik meer... Mijn leven bestond meer uit overleven dan leven. Thuis durfde niemand iets te zeggen. Iedereen voelde zich machteloos, zelfs ik. School? Dat bestond niet meer voor mij. Mijn bed was de enige plaats waar je me kon vinden.

Iedereen maakte zich zorgen want ik was een heel ander persoon geworden. Ik was altijd zo vrolijk en sociaal. Ik maakte mensen aan het lachen en hielp anderen. Ik herkende mezelf niet meer. Ik vroeg mezelf iedere dag af, ‘wat is er met mij gebeurd?'. Waar is dat gelukkig meisje naartoe? Wat is met haar gebeurd? Ik wist gewoon niet hoe het voelde om te leven zonder problemen. Ik had zoveel vragen maar geen antwoorden...

Ik had me voorgenomen dat ik er na nieuwjaar niet meer zou zijn. Maar iets hield me tegen. Ergens had ik een klein beetje hoop. Dat klein beetje hoop heeft me toch uiteindelijk geholpen. Natuurlijk ook door de mensen om me heen die me bleven steunen en achter me stonden al die tijd. Maar ik voelde me zo ongelukkig en wilde zo echt niet verder. Ik besefte en realiseerde dat er iets moest veranderen. Voor de eerste keer stond ik achter de keuze van de dokter en besloot me te laten opnemen.

Hier sta ik dan trots op de weg die ik heb afgelegd. Ik heb eindelijk na 7 jaar en 6 opnames het gevoel dat ik vooruit ga. Ik ben er nog niet en het zal iedere dag nog knokken zijn maar ik weet dat het de moeite waard is. Met ups en downs kom ik er wel. Ik ben zo blij dat ik nooit volledig heb opgegeven en dat ik er nog ben.

Heb nooit gedacht dat ook ik het licht zou zien. Nu kan ik eindelijk de dingen doen die me gelukkig maken. Ik leef weer. Uiteindelijk ben ik wel blij dat ik mijn problemen heb gehad. Die hebben me gemaakt tot de persoon die ik nu ben. Ik kan eindelijk zeggen dat ik blij ben met mezelf. De dingen die ik heb geleerd de afgelopen jaren, zou ik in geen enkel school geleerd hebben. Dus ik ben dankbaar voor de weg die ik moest afleggen. Ik ben hier niet alleen sterker van geworden maar ook veel wijzer. Ik ben nu bezig met mijn leven op te bouwen. Mijn doelen te bereiken. Dit gaat me lukken als ik tegen die stomme eetstoornis blijf vechten. Ik heb al een fulltime baantje, kan weer voetballen en ga ook de komende maanden reizen en vrijwilligerswerk doen in het buitenland. Volgend jaar ben ik van plan om verder te studeren en op mezelf wonen.

Tot slot wil ik tegen iedereen zeggen, dat wat voor strijd je ook aan het voeren bent. Dat ook jij hieruit kunt komen. Je moet alleen beseffen dat je zo niet wilt verder leven. Want alleen jij kunt iets aan je leven veranderen, niemand kan het voor jou doen. Daarom is het belangrijk dat je dit inziet zodat je die klik kunt maken. Jij bent degene die beslist of jouw problemen de baas zijn en je leven overnemen. Iedereen kan gelukkig zijn dus laat jouw problemen je geluk niet in de weg staan. De keuze ligt in je eigen handen. Ik had altijd gedacht ‘why me?' nu zeg ik ‘try me'.

Ik probeer positief te denken en me vast te houden aan de dingen die wel goed gaan. Je gaat merken dat je leven er anders uit gaat zien als je uit dat negatieve spiraal komt. Kijk niet naar hoe ver je nog moet gaan maar naar hoe ver je bent gekomen.  ~Remember that difficult roads often lead to beautiful destinations.

If we ‘fail' at anorexia, we win at life!