Op de basisschool was er niks aan de hand. Ik had nergens last van en had veel vrienden en vriendinnen. Het begon op de middelbare school. Op mijn 12e wilde ik graag afvallen, omdat ik mijzelf te dik vond. Een aantal oudere meiden op school hebben mij erg onzeker gemaakt. Een half jaar later waren we op vakantie in Turkije. Een stel uit België waarschuwde mijn ouders. Ze zagen veel van hun dochter in mij terug, hun dochter had een eetstoornis gehad en was bezig met het herstel. Op mijn 13e ben ik in de Ursula gekomen, omdat ik erg veel was afgevallen en niet goed meer kon functioneren.

Hierdoor ben ik 2x blijven zitten in het tweede schooljaar. Ik ben naar een andere school gegaan voor een nieuw begin. Helaas heb ik daar maar een paar maanden op school gezeten, omdat ik aan de 3-daagse therapie ging beginnen met daarnaast nog een 4e dag in de week voor een gesprek. Ik heb het daar heel moeilijk gehad. Ik dacht dat ik de enige was die met deze problemen zat. Opeens zit je in een groep van ongeveer 7 meiden die precies hetzelfde doormaken en/of hebben meegemaakt. Ik heb heel veel steun gehad aan 3 meiden.

Ze noemden ons ook wel de 4 musketiers! We waren altijd met z'n vieren en deelde alles met elkaar. PMT vond ik misschien nog wel het moeilijkste, dat je zo met je lichaam bezig moest zijn. Er was na een paar maanden een opdracht dat je gefilmd werd, het was heel erg confronterend om dit te zien. Alles wat je ziet is opeens realiteit. Ik ben hier erg van overstuur geweest, maar het heeft mij zeker wel geholpen! Ik heb een jaar op de 3-daagse therapie gezeten.

En zoals de traditie was ben ik mijn laatste dag door het raam naar buiten gegaan! Mijn moeder kreeg op m'n 16e verjaardag te horen dat zij borstkanker had, waardoor ik weer een terugval kreeg. Ik heb toen weer gesprekken gekregen bij de Ursula. Het lag dit keer alleen een stuk dieper, ik ben hierdoor bij een psycholoog in Leiden terecht gekomen die mij heel goed heeft geholpen. Ik heb altijd contact gehouden met mijn behandelende therapeut van de Ursula.

Op mijn 20ste kwam ik in een depressie, waarbij ik medicijnen moest slikken, waar ik veel van aankwam. Ik had hier heel veel moeite mee, mijn lichaam veranderde opeens in een paar maanden zo snel. Ik heb hier voor een aantal gesprekken gehad. Dit heeft een jaar geduurd. Tot opeens de knop omging en ik erachter kwam dat ik me helemaal niet hoefde te schamen voor mijzelf. Dat ik trots mag zijn om wie ik ben en wat ik allemaal heb bereikt! Ik ben nu al 3/4 maanden gestopt met de medicijnen en het gaat heel goed! Nu op mijn 21ste zit ik weer in de bloei van mijn leven!

Ik geniet overal weer volop overal van en ben iedereen die mij hierbij heeft geholpen heel dankbaar! Wat ik met mijn verhaal wil laten zien is dat er altijd licht is aan het einde van de tunnel, als je er maar voor vecht!

Bij mij heeft het 7 jaar geduurd in totaal, maar ik heb nu wel bereikt waar ik altijd van heb gedroomd! Ik heb een geweldige vriend die mij heel goed heeft gesteund, een schat van een hond en een leuke baan! Om nieuwe dingen in je leven toe te laten, zul je soms eerst oude dingen los moeten laten.