Dit is een ding dat ieder van jullie vast wel herkend. ‘Ik ben niet ziek genoeg’. Als je wordt opgenomen of hulp krijgt kom je vaak in contact met andere meiden en jongens die hetzelfde probleem hebben als jij. Dit klinkt en is aan het begin erg fijn en vertrouwd omdat iedereen elkaar zo goed begrijpt. Na een tijdje kan je helaas toch ook die onbewuste concurrentie strijd voelen. De een heeft al meerdere malen in het ziekenhuis gelegen en al vele klinieken gezien en jij niet.

Ik merk dat de concurrentie helaas ook vaak onbewust is, maar bewust vanuit je eetstoornis. Je wilt elkaar zo graag helpen, maar de eetstoornis wilt dat iedereen weet hoe ver je bent gezakt. Ik heb dit vaak mee gemaakt en betrap mezelf er ook nog steeds op. Aan het begin van m’n behandeling was het voor mij een groot doel om uit het ziekenhuis te blijven en een klinische opname te voorkomen. Maar hoe meer ik in de eetstoornis terecht kwam, hoe belangrijker een opname voor mij werd. Ik wilde laten zien hoe ziek ik was en hoe diep ik kon gaan.

Ik heb zelf nooit een ziekenhuis opname gehad. Ik voelde me daardoor erg nep. Het voelde alsof ik niet diep genoeg was gegaan en dat ik daarom een mislukkeling was voor de eetstoornis. Waarom is dit nou zo belangrijk voor ons?! Moeten we trots zijn op een klinische opname? Of überhaupt op een eetstoornis? Stel je voor je: krijgt elke keer een medaille voor iets dat je hebt bereikt in de wereld van je eetstoornis, dat je een kast vol hebt met trofeeën omdat je al zoveel hebt meegemaakt. Als ik erop deze manier over nadenk schaam ik me er eerder voor.

We moeten vooruit kijken, want welke hulp je ook hebt gehad, het zal nooit genoeg zijn. Vaak heb ik op het punt gestaan om te stoppen met vechten om nog dieper te zakken zodat ik tevreden zou zijn met het aantal opnames. Wat we dan vaak vergeten is wat voor schade je je lichaam toebrengt. Je lichaam krijgt elke dag door niet te eten of te compenseren, een keiharde klap die omkeerbaar kan zijn. Is dat het dan allemaal waard? Je weet dat je uiteindelijk naar een gezond gewicht toe moet, dus waarom zou je je gezondheid op het spel willen zetten voor iets wat jou op een zieke manier trots maakt.

Dit soort gedachtes zijn niet raar, natuurlijk zijn ze niet gezond, maar dat is een eetstoornis ook niet. Praat hierover, ik durfde dit nooit uit te spreken omdat ik bang was dat mensen me raar zouden vinden. Totdat ik erachter kwam dat ik lang niet de enige was met deze gedachtes. Ik wil hiermee zeggen dat wat voor hulp je ook hebt gehad of hebt, het niks te maken heeft met hoe erg je eetstoornis is. Elk lichaam is anders dus ook elk lichaam reageert op een andere manier.

Ik weet dat het echt heel erg moeilijk is, maar laat dit alsjeblieft tot je doordringen, schrijf het ergens op of maak er een mood bord van. Het is geen wedstrijd, het is een levensgevaarlijke ziekte die veel gevolgen kan hebben op je verdere leven. Stop met vergelijken! Ieder lichaam is anders. Richt je op jezelf want jij bent het belangrijkst.

Fotografie: M. Mathies