Als klein meisje was ik altijd al aan de stevige kant, zeker in vergelijking met mijn tweelingzusje, die echt het tegenovergestelde lichaam had als ik. Zij, dun, en ik, al vroeg in de puberteit, heupen en een stukje steviger. De basisschool herinner ik me als een hele leuk en vrolijke tijd. Toch zat ik toen ook al in over mijn lichaam en gewicht. Ik weet nog dat toen ik in groep 5 of 6 me voor een onderzoek van de GGZ moest wegen, in de klas, dat ik me echt ontzettend schaamde voor mijn gewicht. Ik wilde het liefst dat niemand het zag.

Ook zijn er dagen geweest dat ik huilend op bed lag en vroeg aan mijn moeder waarom ik zo dik en lelijk was. Wat ook wel opmerkelijk was, was dat ik tot ik 13 was ongeveer, geen bikini aandurfde omdat ik mezelf daarvoor te dik vond. Maar goed, buiten deze dingen om was ik oprecht erg gelukkig volgens mij. Ik had veel vriendinnen en vond het leuk om dingen te leren.

Toen ik naar de middelbare school ging, veranderde er in eerste instantie niet zoveel met mijn lichaamsbeeld. De eerste klas vond ik een super leuk jaar, en ik voelde me heel erg op m'n gemak in mijn nieuwe klas, ik had veel nieuwe vrienden en vriendinnen gemaakt, zat in de organisatie van een jeugdfeest, in de feestcommissie van school, op zangles, en nog meer. Volgens mij was het in het begin van de tweede klas, dat ik besefte dat ik ook iets kon doen aan mijn slechte lichaamsbeeld, een keuze die eigenlijk best wel gezond was in het begin, want ik was immers best stevig. Ik ging afvallen, samen met een vriendin.

In het begin van mijn ‘afvalperiode', at ik zoals de meeste meiden die afvallen geen koekjes en snoep en ‘ongezonde dingen' meer, en omdat ik dus stevig was verloor ik vrij snel veel kilo's. Daar kreeg ik heel erg veel complimentjes over. Ik hoorde van veel mensen, onder andere mijn familie, dat ik er echt goed uitzag, slanker, gezonder. Ik was blij om dat te horen, maar ik was nog niet dun genoeg.

Ik viel steeds meer af, en toen ik in de zomervakantie van de tweede naar de derde klas naar Texel ging met een van mijn beste vriendinnen, zag ik dat als een kans om zo weinig mogelijk te eten. Niemand had überhaupt door dat ik toen al een tijd een eetstoornis had, omdat ik natuurlijk nog geen ondergewicht had, vanwege het hoge gewicht waar ik vandaan kwam. Ik was wel heel veel afgevallen, maar ik wist toch altijd iedereen ervan te overtuigen dat er ‘echt niks aan de hand was'. Die week at ik echt heel erg weinig, en ik viel ook weer af.

Toen ik thuis kwam, rende ik meteen naar de weegschaal om het ‘resultaat' te checken. Ik kon haast niet geloven was ik toen zag: Ik had het getal bereikt waar ik al zo lang naar toe wilde. Toch was ook dat getal weer niet laag genoeg. Vanaf die zomer tot aan de winter viel ik minder af, of nou ja, het ging gewoon veel minder snel. Hoe weinig ik ook at, er ging bijna niks meer van af. Dat frustreerde me enorm.

Ondertussen deed ik gewoon nog alles, en niemand had nog iets door van de ernst van de anorexia. Die winter besefte ik me dat het echt niet gezond was waar ik mee bezig was, en ik besloot zelf naar de huisarts te gaan. Deze verwees mij door naar het Jeugd Riagg. Ik had mijn ouders nog niks verteld, want ik schaamde me dood. Toen ik mijn eerste gesprek bij het Riagg had gehad, moest ik het toch echt gaan vertellen. Ik was werkelijk doods- en doodsbang voor hun reactie. Wat bleek: Mijn ouders hadden al veel langer dan ik dacht door dat er iets helemaal mis was, maar ze durfden het niet tegen me te zeggen.

Hier begon een lange periode van ongeveer twee jaar dat ik bij het Riagg in behandeling was. Ik had toen ernstig ondergewicht, maar mijn psycholoog vond niet dat het echt erg was, al zat ik met dit gewicht al onder mijn rustgrens, bleek later bij de Ursula kliniek.

Twee jaar later kreeg ik een grote terugval. Ik viel nog meer af en werd steeds somberder. Ik had me in mijn hele ‘eetstoornis periode' nog nooit zo ziek gevoeld. Maar mijn psycholoog bij het Riagg vond nog steeds niet dat het ‘slecht genoeg' ging om me door te verwijzen naar een gespecialiseerde eetstoornis kliniek. Wel had mijn diëtiste me toen al nutri's gegeven, omdat ik anders toch niks meer at. M'n ouders waren radeloos, ze wisten niet meer wat ze moesten doen. Ik had totaal geen motivatie om tegen de anorexia te vechten, ik was toch niet ernstig genoeg volgens het Riagg.

In de zomer van 2012 ging ik, ondanks dat het zo slecht ging, op vakantie. Ik zag deze weken weer als de ultieme uitdaging om te smokkelen en zoveel mogelijk af te vallen. Ik verzwakte aanzienlijk, en toen ik met mijn ouders en tweelingzusje naar het strand ging op die vakantie, moesten we ongeveer 150 meter lopen, maar ik hield het niet vol. De tranen stonden toen echt in mijn ogen, ik voelde me zo, zo slecht. Ik zei toen als grapje tegen mijn ouders (al meende ik het eigenlijk wel serieus), dat ik maar een rolstoel moest hebben. Ze vonden dat een rare opmerking, omdat ze niet inzagen dat ik écht niet meer kon. Ik at bijna niks meer en ik dronk heel erg veel cola light. Ik had constant ruzie over het eten, en ik ging zienderogen achteruit.

Toen ik thuiskwam, rende ik weer meteen naar de weegschaal, en ik was heel erg blij met het resultaat wat ik te zien kreeg. Of anders gezegd, de anorexia was heel erg blij. Mijn ouders daarentegen dachten dat ik in elkaar zou klappen, ik was heel erg mager en ook nog een heel erg somber. Uiteindelijk gingen m'n ouders zelf dan maar op zoek naar een andere kliniek, en we kwamen toen terecht bij de Ursula Kliniek. Ik bleek allang onder mijn rustgrens te zitten, en ik mocht niet meer naar school en ik mocht niet meer lopen, maar me in een rolstoel ‘voortbewegen'.

Het klinkt misschien raar, maar eindelijk voelde ik me, na al die jaren, serieus genomen. In de MFT (meergezinsdagbehandeling) kwam ik aan, en het leek steeds beter te gaan. Qua aankomen ging het ook daadwerkelijk goed, alleen mentaal ging het echt heel kut.

Ik sprak niemand meer, en het was een uitdaging als ik 1 keer in de 2 maanden een vriendin zag. Zo vreemd, want meestal was ik elke dag met vrienden, maar ik durfde het gewoon niet meer. Ik had veel sociale angst. Ook had ik hele erge woedeaanvallen, omdat ik zo somber was, en omdat ik heel veel angst voor eten had.

Eind Februari was ik zo somber dat ik zelfmoordgedachtes had gekregen. Ik had een plan gemaakt, en toen mijn ouders daarachter kwamen, werd ik opgenomen op de gesloten afdeling van de Bascule. Deze periode was denk ik mijn mentale dieptepunt. Ik was heel erg ongelukkig. Op 2 april startte ik in de deeltijdgroep van de Ursula, en vanaf die tijd is het echt heel erg snel in een stijgende lijn omhoog gegaan. Ik kwam aan, en ik ging uitdagingen aan op sociaal gebied, ik maakte veel g-schema's etc. Ik wilde echt heel graag beter worden, ik wilde mijn oude, super leuke leven heel erg graag terug. Die zomer was, mag ik wel zeggen, mijn echte omslagpunt. Ik mocht twee weken naar Frankrijk, en dat ging heel erg goed!

Daarna kwam het grootste hoogtepunt van het jaar: Lowlands! De Ursula en mijn ouders waren best wel bezorgd hierover, omdat ze echt niet konden inschatten of ik goed zou blijven eten. Echter ging het juist SUPER goed daar, en voor het eerst sinds lange tijd was ik héél erg gelukkig en blij, en was mijn lichaamsbeeld ook nog eens best goed!

En toen school weer begon, zat ik in een nieuwe klas, want ik had zoveel gemist dat ik moest blijven zitten. Daar had ik wel moeite mee, maar ik begreep het ook wel. Het voelde ook wel als een nieuwe start. Na ongeveer 7 maanden in de 3-daagse deeltijd stroomde ik door naar de vervolggroep, wat betekende dat ik nog maar 1 dag per week therapie had. Ik was zo blij, eindelijk kreeg ik wat meer mijn eigen leven terug.

Ik zit nu nog steeds in die vervolggroep, dus ik ben nog niet helemaal beter, maar ik ben al sinds deze zomer op een gezond gewicht, en ik ben weer mezelf geworden.

Ik voel me goed over wie ik ben, en ik ben weer net zo sociaal als vroeger. Ik doe dingen die ik leuk vind: - ik ben veel met mode en muziek bezig- en ik geniet echt met volle teugen van het leven. Ik heb nog wel eetgestoorde trekjes, maar ik ben ermee bezig.

Ik hoop dat ik snel 100% beter ben, want ik ben echt zoveel gelukkiger zonder een eetstoornis. En daarbij ben ik een eetstoornis hebben na meer dan vijf jaar wel echt zat.

Geniet van elke dag, ga met mensen om die je inspireren, en práát vooral met je ouders of met vrienden als je onzeker bent over jezelf, of iets dergelijks. Het leven kan echt zó geweldig zijn!