Ieders herstel mag trots verteld worden
Wanneer ik de Proud2Bme-site bekijk en weer een prachtig gastblog lees, kan ik me hierdoor een beetje down voelen. Dit gevoel heeft niks te maken met het heftige en moedige verhaal van de blogger, maar meer omdat ik dan het gevoel kan krijgen dat mijn eetstoornis helemaal niks voorgesteld heeft, vergeleken met zijn of haar ‘recovery verhaal'. Een gevoel dat te omschrijven is als: mijn verhaal is niet erg genoeg, dus verdien ik het niet om een blog te schrijven voor Proud.
Dat is dus precies wat ik nu wel ga doen. Ik ga wél een blog schrijven met de boodschap dat ieders individuele verhaal, er eentje is die gelezen mag worden, omdat het bijzonder en mooi is.
Iets meer dan een jaar geleden ben ik met een therapie begonnen bij de Ursula Kliniek in Leiden. Dat was één van de beangstigende weken van mijn leven. Vooral omdat ik er geen flauw benul van had, wat er met mij zou gebeuren en hoe het komende tijd er voor mij uit zou zien. Ik had het gevoel geen controle meer te hebben over iets in mijn leven. Maar dat was niet waar. Want de keuze tussen beter worden - dus in therapie te gaan- of dieper weg te zakken in mijn anorexia, had ik nog wél zelf in de hand. Ik koos ervoor de vechten voor mijn leven.
Nu ruim een jaar later kan ik zeggen dat ik hersteld ben van mijn eetstoornis. Inderdaad, ik ben in een hele korte tijd heel erg vooruit gegaan. En natuurlijk ben ik daar heel erg blij om, maar ook ben ik er onzeker over. Want was mijn eetstoornis dan geen echte eetstoornis, dat ik in zo'n korte tijd hersteld ben? Was mijn eetstoornis niet ernstig genoeg om trots op mijn herstel te zijn en anderen erover te vertellen?
Misschien herken je dit gevoel; dat jou moedige verhaal het niet waard is, omdat je er na een jaar therapie al bovenop bent gekomen? Niks is hiervan minder waar.
Bekijk je onzekerheid hierover alsjeblieft op een ander manier; namelijk vanuit je eigen kracht. Jij hebt de eetstoornis overwonnen. Jij hebt de strijd met jezelf, tegen jezelf gewonnen. Daar is geen tijd aan gebonden.
"Stop comparing yourself to others.
You're your own person, and you made it; please be proud of that."
Gerelateerde blogposts
7
Reacties
Bij mij is het ook maar een paar maanden heel slecht gegaan,
en daarna altijd middelmatig tot goed. Met ups en downs.
En daardoor voelt het soms idd alsof ik nooit een eetstoornis heb gehad.
Goede blog!
Toch vergelijk ik vanzelf wel een beetje. Ik zou willen dat ik zo 'snel' hulp had gezocht en hersteld was... maar je hebt gelijk als je zegt dat vergelijken eigenlijk niets uithaalt. Ieder heeft zijn/haar eigen proces.
En ik heb juist onwijs veel respect voor je dat je zo hard gevochten hebt dat je binnen een jaar hersteld bent, dat bewijst van onwijs veel kracht!
Gelukkig was dit de therapie voor jou en kon je goed stappen zetten.
Ik herken de gedachte dat het niet erg genoeg is geweest vanuit het begin van mijn behandeling. Ik vergeleek me niet zozeer met groepsgenootjes maar had voor mezelf wel een soort eis om ernstig genoeg te zijn. Na bijna een jaar therapie besef ik nu pas hoe ernstig mijn eetstoornis daadwerkelijk is geweest (en nog deels is). Ik ben er zelf nog lang niet, maar heb juist bewondering voor de meiden die hun eetstoornis wél grotendeels hebben kunnen verslaan. Hoe dan ook, iedereen die de strijd aan durft gaan mag trots zijn op zichzelf ;)
Te lezen dat het ook mogelijk is om sneller te herstellen, ongeacht de ernst van de eetstoornis. Hele goede tegenhanger voor het zo vaak horen dat beter worden heel veel tijd kost.
Dankjewel! :-)
Dank voor dit mooie artikel!
Ik heb vaak het idee, dat vooral hele jonge kinderen sneller herstellen en dat bij ouderen vaker comorbiditeit is? Zou het wellicht daardoor komen?
Ik wilde dat ik er zo snel vanaf was. Jij hebt binnen een jaar enorme stappen gezet en daar mag je super trots op zijn. Zelf ben ik bijna een jaar verder en ben nog steeds aan het vechten met de basislijst.
Het geeft ook wel aan dat je goede therapie hebt gehad waar je veel aan hebt gehad, maar natuurlijk het belangrijkste dat je heel sterk bent.
Take care!!
Je mag trots zijn op jezelf!