Vaak hebben hulpverleners aan mij gevraagd: ‘wanneer is het bij jou allemaal precies begonnen? Wanneer is boulimia nervosa in jou leven geslopen?' Ik vond dit een hele moeilijke vraag om te beantwoorden; Want wanneer precies?

Ik denk zelf dat het is ontstaan rond mijn pubertijd. Op de basisschool kan ik mij in ieder geval herinneren dat alles goed met mij ging, dat ik een leuke en spontane leerling was, die redelijk goed kon leren. Toen ik de Cito-toets moest doen, kreeg ik daarvoor als uitslag Havo-Mavo advies. De leraren waren vol vertrouwen dat ik de Havo makkelijk zou gaan redden.

Toen ging ik naar de middelbare school. Daar veranderde ik in iemand die niet meer zo van de dingen genoot, die het stille meisje van de klas werd genoemd. Ik kan mij herinneren dat ik een lange tijd heb verlangd om weer naar de basisschool te gaan. Daar waar ik elke week een ander vriendje had, waar ik met iedereen vriendinnen was, daar waar alles zo goed ging.... Maar ik zat nou eenmaal op de middelbare school en er werd veel van mij verwacht. Aan de grote veranderingen kon ik niet goed wennen en langzaam maar zeker trok ik mij steeds meer terug. Ik werd beste vriendinnen met een meisje die precies hetzelfde was als ik. Stil, teruggetrokken.... Samen deden we alles! We liepen arm in arm en na schooltijd werd het een vaste prik dat we bij elkaar zaten.

Ik begon te puberen en merkte aan mijn lichaam dat het begon te veranderen; Ik kreeg borsten, ik werd ongesteld, ik kreeg heupen.... En dat allemaal veel eerder dan mijn vriendin! Ik vond het verschrikkelijk en verschool mezelf achter lelijke, wijde T-shirts om niets van mezelf te laten zien. Klasgenoten raakte geïnteresseerd in make-up en in het andere geslacht; Ik niet, ik moest er helemaal niets van weten.

In die tijd had ik vaak tussenuren. Dan gingen we naar het winkelcentrum hier in de buurt en kochten we wat lekkers. Soms een zak chips, soms wat snoep, soms een lekker broodje, soms patat... Ondertussen begon dit steeds meer een vaste prik te worden.

Elk tussenuur haalden we weer wat in het winkelcentrum. Ook na schooltijd begon het steeds vaker een gewoonte te worden. Brood en fruit, wat we meekregen van thuis, gooiden we meteen in de prullenbak om daarna maar lekker te gaan snoepen. Ach, dat deed bijna iedereen toen op die school. Dat is toch hartstikke normaal? Nee, eigenlijk niet, maar dat besefte ik toen allemaal nog niet.

Ondertussen werd ik dikker van al dat ongezonde eten en vaak had ik het daarom met mijn vriendin erover dat het wel eens tijd werd om te gaan lijnen. Soms deden we samen een poging, om daarna elkaar weer over te halen om lekker te gaan snoepen. Heel snel raakte ik financieel in de problemen en dat terwijl ik nog maar 13 jaar was! Ik besloot een krantenbaan te nemen, maar dit was geen goed idee. Van al het geld dat ik daar mee verdiende, kocht ik zo snel mogelijk al weer eten.

Heel wat kilo's aangekomen, besloot ik dat het nou eindelijk eens genoeg was. Al dat eten kon echt niet zo doorgaan! Ik besloot te gaan lijnen en nu echt serieus! Mijn vriendin deed met mij mee en samen kochten we afvalpillen om af te vallen. Zij stopte er na een tijdje mee, ik sloeg er in door. Ik blijf lijnen en afvallen. Zoveel, dat ik uiteindelijk tegen ondergewicht aan zat. Toen begon ik kennis te maken met de eetbuien. Eerst was dit weer ‘gewoon' wat lekkers. Daarna waren dit bergen vol eten. Op een gegeven moment maakte het mij niets meer uit, ik at maar door, totdat ik er ziek van werd.

Op een dag besloot ik dat ik maar weer moest gaan lijnen, want dit kon echt niet zo. Dus ging ik weer hongeren en viel ik weer wat kilo's af, maar helaas, altijd kwamen de eetbuien weer terug. Ik werd er gek van! Zo heb ik een tijd lang periodes gehad van eetbuien waarna ik weer ging hongeren. Pas vele jaren laten kwam het compenseren erbij kijken...

Ik sloeg nu echt door en kocht afvalpillen, laxeermiddelen en ontdekte het braken. Sinds die tijd begon het echt slecht met mij te gaan en werd het eten en compenseren een gewoonte, een verslaving. Mijn pogingen om te stoppen mislukte vaak.

Ik kon er gewoon niet meer mee stoppen. Het bracht mij blijkbaar toch ook heel veel voordelen, anders stopte ik er toch gewoon mee? Zo simpel was het toch?

Tot mijn 18e jaar heb ik zo rondgelopen. Eetbuien, compenseren, normaal eten, lijnen, eetbuien en daarna het hele riedeltje weer van voren af aan. Ik dacht vaak dat het mij echt wel een keer ging lukken om er echt daadwerkelijk mee te stoppen, maar nooit lukte mij dit.

Daarom besloot ik hulp te zoeken. Vlak voor mijn achttiende verjaardag, ben ik daarom naar de vertrouwenspersoon op school gegaan en zij heeft mij erg goed geholpen. Op een gegeven moment vertelde ze mij echter dat ze mij niet genoeg kon helpen; Ik had meer specifieke hulpverlening nodig. Daarom verwees ze mij door naar een maatschappelijk werkster. Ook hier heb ik wat fijne gesprekken mee gehad, maar ook zij gaf daarna aan niet genoeg bekwaam te zijn om mij te kunnen helpen.

Op mijn negentiende ben ik met de geestelijke gezondheidszorg in aanraking gevonden en dit is een goede en grote stap van mij geweest. Ik heb hier ontzettend veel geleerd. Ik heb veel verschillende hulpverlening gekend; Zelfhulpgroepen, boulimia-groepen, individuele therapie van een psycholoog, een psychomotorische therapeut en van een diëtist. Op een gegeven ogenblik liep ik bij alle disciplines tegelijk en werd het bijna een dagtaak. Toch ben ik zo blij dat ik het heb gedaan! Ook loop ik bij een psychiater. Ik slik nu alweer bijna 2 jaar fluoxetine, antidepressiva die vaak gegeven wordt bij boulimia nervosa. Deze medicijnen hebben mij ontzettend geholpen en nu is het moment gekomen dat ik langzaam aan mag beginnen met het afbouwen van deze medicijnen.

Ik ben nu 23 jaar en ik ben nog steeds ziek. Ik heb nog steeds boulimia en vecht er nog elke dag tegen. Op dit moment ben ik alweer ruim twee maanden ‘clean' zoals ik dat zelf noem. De laatste keer dat ik een eetbui gekregen heb, is dus alweer 2 maanden terug. Soms heb ik terugvallen, maar ik ben zo hard op weg om beter te worden! Ik ken hele moeilijke perioden hoor, daar niet van, het gaat zeker niet allemaal vanzelf. Maar er zijn soms wel dagen dat ik in de avond in bed lig en dat ik mij bedenk dat ik de hele dag niet op een negatieve manier aan eten of niet-eten heb gedacht!

Soms lig ik in bed en bedenk ik mij dat ik al de hele week geen drang heb gehad om te eten. Soms lig ik in bed en besef ik dat ik al een paar dagen de weegschaal helemaal vergeten ben! Wow! Wie had dit ooit durven hopen? En ja, soms gaat het allemaal niet vanzelf.... Boodschappen doen is soms lastig en soms wil ik wat meer mee nemen dan nodig is. Soms heb ik wat stress rondom het koken en soms, als ik dan wel weer een keer aan de weegschaal denk, dan wil ik er het liefste meteen op staan en ben ik onwijs bang dat ik zal zijn aangekomen. Ik heb zelfs een keer gedroomd dat ik 10 kilo was gegroeid! Dit slaat nergens op, want ik weet zeker dat dit niet het geval is. Maar hoeveel dan wel? Ben ik aangekomen of zal ik afgevallen zijn? Ik weet het niet! Maakt het uit? Nee, eigenlijk niet. Of toch wel?

Soms heb ik onwijs veel eetbui-drang. Soms wil ik eten tot ik er bij neerval om daarna alles weer eruit te gooien. Soms sta ik mezelf toe wat lekkere dingen te nemen en dan voel ik mij daarna er toch weer erg rot onder... Heb ik niet teveel gegeten? Was dit nodig geweest? Soms wil ik ook wat lekkers nemen en dan ga ik bij mezelf na of ik er wel trek in heb, soms leg ik het dan gewoon weer terug.

Tsja, dit zal misschien nog wel een tijdje zo blijven.... Maar hé, kijk wat ik allemaal bereikt heb! Woooow! Ja, ik ben wel trots op mezelf!

Een jaar terug had ik nooit durven HOPEN dat ik mij zo zou gaan voelen. Nu ben ik al zo ver! Ik kan mezelf eindelijk weer gelukkig noemen! Wanneer zal ik tegen mezelf kunnen zeggen dat ik genezen ben?

Door Anna