Ik zwem. Althans ik doe mijn best. Ik doe een poging om tegen de stroom in te zwemmen. Die harde stroming maakt het bijna onmogelijk, maar ik doe het toch. Ik heb ergens nog de kracht. Geen idee waar die kracht vandaan komt. Maar tegelijkertijd weet ik dat dit niet door kan blijven gaan. Die stroming is te sterk. Ik ben er niet tegen opgewassen. Mijn hoofd is een chaos. Een chaos van emoties, gedachten, herinneringen en verwijten. Emoties van woede, verdriet, frustraties, pijn en een beetje hoop. Gedachten over hoe het nu verder moet, hoe ik ooit mijn weg zal vinden.

Herinneringen aan de weg die ik al heb afgelegd. Die weg die maar niet op lijkt te houden. Die weg waar ik zo vaak gevallen ben, tegen onbegrip ben opgelopen. Gestruikeld over onwetendheid. De verwijten in mijn hoofd. Verwijten richting mijzelf of ik het niet anders had kunnen doen of beter mijn best had moeten doen.

Soms vraag ik me af hoe ik mijn hoofd boven water heb kunnen houden de afgelopen jaren. Als ik terugdenk dan zie ik zoveel moeite en pijn. Gelukkig weet ik dat er tussen al die nare herinneringen ook fijne momenten waren. Momenten waarin ik hard heb kunnen lachen. Eindeloos geklets heb over niets tijdens busritjes van en naar school. Momenten waarin ik de pijn even kon vergeten als ik genoot van de schoonheid van de natuur. Als ik mijzelf compleet kon onderdompelen in muziek, cultuur en kunst. Fijne momenten waren er omdat ik stappen kon zetten, stappen in herstel en in het ontdekken van mijzelf en mijn talenten.

Ik ben nog maar 18, maar soms ik voel ik mij oud. Oud door de ervaringen die ik heb opgedaan. En helaas zijn de meeste geen leuke ervaringen. Ik denk dat veel van jullie dat wel zullen herkennen. Door je eetstoornis, depressie of andere psychische (en lichamelijke) problemen voel je je soms zo ‘anders’ dan je leeftijdsgenoten. Als jij terugkijkt op de jaren achter je, zal het eerste wat in je naar boven komt te maken hebben met je problemen. De strijd die je hebt moeten voeren en die je nog elke dag strijd. Je denkt niet zoals anderen aan de leuke dingen van het leven, want in je herinnering waren die er zo weinig.

Als je klasgenoten, vriendinnen of familieleden praten over de toekomst, zie jij dat vaak niet zo rooskleurig in. Je vraagt je af of jij dat wel zal hebben. Een toekomst. Wat is dat eigenlijk? Zelf heb ik er ook veel moeite mee om naar die toekomst te kijken, omdat het me herinnert aan het verleden. De strijd die al jaren duurt en die ook nog wel even door zal gaan. Toch probeer ik verder te kijken. Ooit zal ik (voor zover mogelijk) van mijn psychische klachten af zijn. Mijn leven zal niet meer getekend worden door mijn eetstoornis en andere diagnoses. Ik zal mijzelf kunnen zijn.

Nee, ik heb nog geen idee wat ik dan zal zijn, welk beroep ik uitoefen en wat voor sociaal leven ik dan heb. Maar dat maakt niet uit. Waar het om gaat is dat ik het vertrouwen heb dat het goed komt. Welke weg ik nog moet afleggen om op dat punt te komen weet ik niet. Misschien is die weg nog enorm lang, misschien kort. Maar ik vertrouw erop dat ik zal kunnen zeggen: ‘Ik mag er zijn zoals ik ben, met mijn sterkte kanten en gebreken.’

Ik deel dit met jullie, omdat ik hoop dat er meiden zijn die hier herkenning in vinden, maar ook de hoop die ik heb, mogen voelen bij zichzelf. Zoals ik dat heb gehad bij heel veel andere blogs op Proud2bMe. Blijf vechten, loslaten en hopen, want het komt goed!

Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl