Hoe ik mijn depressie en eetstoornis overwon

 

Huilend als een pasgeboren baby, smekend als een onder schot staande crimineel en krijsend als een bevallende vrouw, verafschuw ik mijn lichaam. Het lichaam dat mij elke dag naar stage en therapie brengt, laat bewegen en laat uitrusten. Het lichaam waar ik zo blij mee zou moeten zijn. Maar er is niks van dat op dit moment, ik haat het’ schreef ik in mijn dagboek.

Ik wist blijkbaar heel goed wat mijn lichaam allemaal voor mij deed, dat ik trots moest en kon zijn op mijn lichaam, maar toch voelde het als een zware last waar ik elke dag weer mee geconfronteerd moest worden. Elke dag was ik bezig met mij lichaam. Op een dag schreef ik: ‘Ik word gek van mezelf, asjeblieft ik wil dit niet meer, verlos mij asjeblieft van dit verschrikkelijke lichaam’. Op dit soort momenten zorgde mij lichaam er (mede) voor dat ik gewoon niet meer wilde leven, ik wilde mijn lichaam niet meer voelen; ik vond de dood beter klinken dan een leven met mijn ‘verrotte’ lichaam.

En toch lukte het! In stapjes ging ik van ‘ik wil dood’ naar dagen met de gedachte ‘ik hoef niet per se dood, maar het mag wel’ naar ‘ik ben zo benieuwd wat het leven mij nog te brengen heeft en wat ik ervan kan maken, dat ik niet meer dood wil’. En dit ging echt niet van de een op andere dag, maar heel geleidelijk. Zo geleidelijk dat ik soms dacht ‘omg hoe hou ik het vol, wanneer ga ik dat punt bereiken waarop ik wel wil, waar ik wel de kracht en nieuwsgierigheid vind?’.

Maar dat harde werk keert zich uit; ik kan met trots zeggen dat ik gewonnen heb van de eetstoornis, de depressie en eigenlijk van het leven. Het leven is (vaak/soms) echt zwaar, vooral als er nog een ziekte bij komt kijken. Maar die momenten overleven en kracht vinden om die momenten te overleven is een van de mooiste overwinningen in het leven. Je gaat er nog voor vele staan, maar jij hebt al genoeg meegemaakt om te kunnen zeggen; dat gat… dat is niet waar de tegenslag naar gaat leiden.. dat is het niet waard!

Voor mij zijn er een aantal dingen die ik deed om te strijden tegen de zware rotte momenten, dagen, maanden, jaren van het leven:

Lijstjes, lijstjes en nog meer lijstjes
Ik heb immens veel lijstjes gemaakt met dingen die ik kon doen met mijn lichaam, waar ik wel trots op kon zijn. En al was het ergens diep van binnen of iets waar ik ergens diep van binnen wel wist waar ik trots op mocht zijn. Zo staat er bijvoorbeeld op veel pagina’s ‘ik kan naar de wc, ik kan douchen, ik kan slapen, wandelen, drinken, muziek luisteren, typen, schrijven, knipperen, handen schudden, huilen, neussnuiten, hoesten, gapen, strijken, wassen, krabben, etc.

Ik moet erbij stilstaan
Ook zijn er lijstjes met de dingen van mijn lichaam die ik wel mooi vind. Wederom was dit soms met de gedachte ‘maar niet zo mooi of goed als ik wil’, maar ik dwong mezelf om er toch bij stil te staan. Zo staan bijvoorbeeld mijn wimpers op elk lijstje en was ik wel blij met mijn kleine voetjes.

 Wat vind ik leuk op andere momenten?
Op sommige momenten wist ik dat ik alles kon ontkrachten. Alles wat ik wel kon ‘hoefde ik niet’. Ik wilde toch niet meer dus wat maakte het dan nog uit wat ik wel en niet met mijn lichaam kon.. maar ook daarvoor had ik wat bedacht. Ik dacht aan mijn Witboek. Ik wist dat deze momenten voorbij gingen (ook de momenten die iets langer duren dan even). Dus had ik bedacht om een Witboek bij te houden op de momenten die ik wel leuk vond. Dit ging van ‘mooi weer, blauwe lucht, oranje bomen, hondje geaaid naar een leuk gesprek te hebben gehad met een vriendin of familielid. Ik ging zo extra mijn best doen op die momenten op stil te staan bij de mooiigheid van deze momenten. Als ik dit dan terug las met de gedacht ‘bleh dat wil ik niet eens dat vind ik het niet waard, wist ik dat ik het op dat moment wél waard vond, dat dit moment ook wegging en dat ik dus moest ‘wachten’ en/of mijn best moest doen om dat zo fijn mogelijk uit te zitten.

Wat ervaren anderen als leuk?
Ook heb ik hulp gevraagd. Dit deed ik niet alleen op de momenten waarop het zo rot ging, maar juist ook op de betere momenten. Ik heb bijvoorbeeld mijn zus gevraagd om ook een Witboek bij te houden. Zij deed dat vaak aan het einde van de dag of als ze iets minder tijd had aan het einde van de week. Zij vertelde dat het haar ook heeft geholpen om even bij de mooie momenten stil te staan. Wat mij daarbij hielp, was om telkens te kijken naar hoe andere mensen leuke dingen ervaren, waar zij naar kijken. Om ook op rotmomenten een keer te kijken of terug te blikken naar soortgelijke momenten. En aangezien het leven nog wel meer rottige momenten met zich mee brengt, zetten wij beide deze tactiek wat betreft het Witboek voort. :D

‘In het ergste geval..’
Verder is iets wat mij in het dagelijks leven nog steeds helpt ‘relativeren’. Een leraar van mij zei een keer ‘kijk even wat het ergste is wat er kan gebeuren als het mis gaat en schrijf dan even op In het ergste geval… en ontkracht dat vervolgens’. Ik zat er destijds bijvoorbeeld heel erg mee dat ik veel dingen moest afzeggen voor therapie; dat ik vakken niet kon volgen, toetsen niet kon maken etc.. Ik vond het op dat moment heel fijn dat iemand anders dit even tegen mij zei. Want hoe erg is het eigenlijk om er wat langer over te doen, om jezelf eerst sterker te maken? Om je hoofd niet te dwingen op 100 plekken tegelijk te zijn? Helemaal niet erg! Beter nog: jezelf dwingen tot het uiterste is gewoon echt niet bevorderlijk voor je en ook niet voor je lichaam.

Jezelf niet meer voor de gek houden
Ook is een heel groot ding in mijn herstel ‘eerlijkheid’ geweest. Niet alleen tegen mezelf, maar ook tegen anderen. Mijn eetstoornis zei bijvoorbeeld ‘ik vind vlees vies. Ik vind koekjes echt al van kleins af aan niets, ik eet nooit taart op verjaardagen’ blabla. Ook ging het ver in het dagelijks leven. In mijn hoofd verzon ik verhalen die ik vertelde om maar niet over mezelf te hoeven praten. Ik had een lijstje met allemaal dingen over vroeger waar ik net een iets sapperiger verhaal van maakte om de tijd te vullen. Ik loog misschien niet over alles, maar zo loog ik wel tegen mezelf met de ‘openheid’. Ik vond mezelf namelijk altijd heel open, maar dat kwam doordat ik altijd verhalen van vroeger vertelde die de tijd opvulden. Eigenlijk was ik toch heel gesloten; zo gesloten dat lange tijd niemand van de error in mijn hoofd afwist.

In het dagelijks leven maak ik nu nog steeds narigheid en onverwachte onzekerheden mee, maar ik heb mezelf nu aangeleerd om eerst tot 7 te tellen (omdat ik dat een leuk getal vind) en daarna ervoor te gaan; te zeggen wat ik graag wil of na te denken wat ik zou zeggen tegen een vriend(in). Het klinkt soms een beetje afgezaagd ‘je eigen vriendin zijn’ maar dat maakt het leven wel een stukkie leuker, spannender en vooral ontspannender!

Ik vraag mij af wat jullie helpt om rotmomenten net iets minder rot te maken. Ik wens jou in elk geval heel veel sterkte, kracht en nieuwsgierigheid toe.

Fotografie: MadalynChristine

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

barbara - Vrijdag 27 oktober 2017 20:43
Mooie blog
LX - Vrijdag 27 oktober 2017 21:53
Wat is een witboek?
Just me - Zaterdag 28 oktober 2017 06:26
een witboek is een positief dagboek. Daarin houdt je dagelijks bij wat goed ging die dag en wat je een fijn gevoel heeft gegeven.
Laura - Vrijdag 27 oktober 2017 23:48
Waw echt een prachtige blog! Mij helpt het om mijn zus te zien. Ze is de enige die me kan zien zonder die sticker van 'ziek zijn'. Het helpt me relativeren en te aanvaarden dat leven en mezelf zijn eiglk goed is. Op welke manierbook.