Toen ik klein was begon het al gelijk goed. In huis was het onrustig, mijn vader kon af en toe nogal doorslaan en gooide je dan gewoon ongeveer de trap af. Mijn moeder had een angststoornis en kwam niet verder uit huis dan het einde van de straat.

Het was een lastige tijd. Niemand begreep, zo klein als ik was, dat ik niet op vakantie ging of waarom ze hier niet konden spelen. Ik was liever daar, of ik schaamde me voor mijn familie.

Doordat ik thuis vaak zo erg naar beneden werd gehaald was ik onzeker en heel verlegen. Maar huilen omdat mijn papa wegging, deed ik nooit, ik was alleen blij, even geen geruzie, al dacht ik daar nooit zo over na.

Twee van mijn vriendinnen waren te zwaar en ik hoorde dan ook steeds van hun ouders dat ze moesten afvallen en gezonder eten. Daardoor kreeg ik ook steeds mee dat ik ook moest afvallen, althans, dat dacht ik. Ik voelde me al snel te dik en wilde afvallen! Ik was toen acht jaar oud.

Ik probeerde minder te eten. Dat lukte aardig. Maar of ik afviel wist ik niet. Op de weegschaal staan? ....daar dacht ik niet zo over na. Na een tijdje kwam ik ontzettend aan. Dat was ook wel logisch door de situatie thuis. Mijn moeder gaf het slechte voorbeeld door de hele dag door te snoepen. Ik ging dat al snel overnemen. Nog steeds had ik niet veel van de wereld gezien en mijn ouders hadden constant ruzie.

En of dat nog niet genoeg was werd ik 3 jaar misbruikt en moest ik doordat ik blijkbaar te stil in de klas was, blijven zitten. (Ik zou het anders niet redden op de middelbare school zeiden ze)

Ik was doodongelukkig en kreeg elke dag te horen hoe dik ik wel niet was. Thuis, door mijn ouders bij alles wat ik at, maar ook door de kinderen uit mijn klas. Ik hoorde nergens bij, ik was het dikke stille meisje.

Ik weet nog wel dat in groep 7 een meisje zei "kijk wat een vet!" En pakte een velletje van haar buik. Ik werd chagrijnig en zei "kijk dan naar mijn buik, dit is dik!" Iedereen begon te lachen en zei "ja,... Jij!" Zelfs mijn vriendinnen lieten me in de steek. Toen is het allemaal begonnen. Mijn ouders waren gescheiden, ik moest blijven zitten, ik voelde me nu ondertussen zo ontzettend dik.

Ik ging geleidelijk afvallen, at geen snoep meer, ontbeet niet en ging sporten. Het lukte me aardig. Maar mijn moeder vond me nog steeds te dik, (wat ik ook was hoor) en zei "kom we gaan samen afvallen."

Ik ging naar een diëtiste, maar dat hielp niet echt. Ik kreeg daar te horen dat ik meer en regelmatiger moest eten, wat maakte dat ik aankwam. Ik wilde gewoon zo min mogelijk eten, want van eten word je dik! (dacht ik... )

Ik heb het nooit tegen haar gezegd, maar het stimuleerde wel. Ik ben op een sport gegaan en wist gelijk wat gezond was en wat niet. Daardoor at ik alleen nog maar die gezonde dingen en leefde op een gegeven moment op één dag nog op een boterham en avondeten.. en veel water met af en toe een koekje in het weekend (heel ongezond!).

Ik zat nu in groep 8 en was binnen een paar maanden x kilo afgevallen ik was op gewicht en mocht weg omdat haar dieet zo goed werkte. Nou haar dieet werkte totaal niet.. maar de mijne wel. Mensen zeggen dat ze me niet meer te dik vinden maar ik vind van wel! Er is nu nog niet veel veranderd. Ja ik ben er serieuzer mee bezig. Calorieën tellen, proberen zo min mogelijk te eten en braken als het moet, maar dat heb ik nu al een hele tijd niet meer gedaan.

Pro-ana sites blijven verleidelijk en mijn gewicht schommelt maar heen en weer. Ik blijf maar op het randje zitten van overgewicht wat ik vreselijk vind! In de eerste ging het ook flink fout ik begon mezelf te krassen. En at natuurlijk weinig, plus dat ik in plaats van lessen volgen, met mensen ging praten, ik hield het niet meer vol. Zo kwam mijn mentor er ook achter en moest ik mijn ouders vertellen over het krassen. Het eten had ik niet verteld, daar dacht ik zelf ook niet over na, vond het normaal.

Doordat ik dat had verteld ben ik doorgestuurd naar een Psychologe (daar zit ik nu anderhalf jaar). Zij heeft me geholpen met het stoppen mezelf te snijden en pijn te doen en dat is gelukt! Ik krijg nog trauma verwerking voor het seksueel misbruik, omdat dat ook wel een oorzaak is denk ik. En ik werk nu aan mijn zelfvertrouwen, maar dat wil niet zo lukken..

Wat het eten betreft moet ik nu proberen de helft van mijn dagelijkse behoefte te Eten. Of dat lukt...?? Nee eigenlijk niet, ik ben er denk ik nog niet klaar voor. Mijn eerste stap is deze site geweest daar ben ik ook echt heel blij mee! En nu kijken of ik ook ooit nog Proud 2B me kan zijn.

Door: anoniem