Het volgende verhaal is vrij lang, maar neem alsjeblieft de tijd om het te lezen, want ik hoop dat het je zal helpen. In Mei 2010 heb ik mijn verhaal naar Proud gestuurd. Het moment waarop ik dat verhaal stuurde, was een van de grote keerpunten in mijn leven. Ik stond op dat moment namelijk aan het begin van mijn behandeling voor Boulimia Nervosa. Ik was al een tijd ziek en had net hulp gezocht.

Zojuist heb ik dat verhaal voor het eerst sinds lange tijd weer terug gelezen. Ik schrok er van. Ik wist uiteraard dat ik me in die tijd enorm slecht voelde, maar het kwam hard aan om het zo zwart op wit terug te lezen.

Ik word er verdrietig van als ik er aan denk dat ik een paar van de mooiste jaren van mijn leven verspild heb aan die afschuwelijke stoornis. De jaren waarin je een tikkeltje onverantwoordelijk hoort te zijn, dingen hoort te doen die niet mogen, de jaren waarin je je lekker afzet tegen je ouders, veel met vrienden op pad bent, voor het eerst uit gaat, oprecht interesse krijgt in het andere, of hetzelfde, geslacht, heb ik doorgebracht op mijn kamer. Alleen, met mezelf. In mijn eigen afschuwelijke wereld waar ik me alleen maar rot voelde en nergens meer van kon genieten.

Nadat ik mijn verhaal naar Proud gestuurd had, ben ik in een soort rollercoaster beland. Na twee weken dagbehandeling ben ik opgenomen in de kliniek van de Bascule. Ik heb daar een half jaar gezeten. Ik besloot mijn examen jaar in tweeën te splitsen en ben dus één jaar later pas geslaagd. Toen ik mijn Havo diploma binnen had, was ik net een half jaartje uit de kliniek, nog volop in behandeling en tóch besloot ik een jaar naar Canada te gaan.

Ik ben één jaar op een exchange year geweest. Ik heb in Canada bij een gastgezin gewoond en ben naar school geweest. Nee, ik was nog lang niet genezen van mijn eetstoornis en eigenlijk was het een heel risicovolle onderneming. Wat ben ik blij dat ik het door heb gezet. Makkelijk was het niet, ik heb hard moeten vechten om mezelf staande te houden. Maar het is gelukt en het heeft meer voor me gedaan dan ik ooit had kunnen hopen.

In juni dit jaar (toen zat ik nog in Canada) ben ik aangenomen bij de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten. Ik studeer nu aan de Theaterschool en doe de Opleiding Productie Podiumkunsten (OPP). Het is een onwijs drukke, maar vooral een super toffe opleiding. Ik heb het nog nooit zó naar mijn zin gehad op school. Ik heb mijn omgeving verteld dat ik op vrouwen val, heb onwijs leuke en lieve nieuwe vrienden gemaakt, heb daarbij nog steeds heel close contact met vrienden uit Canada en ga nóg een verandering tegemoet. Vanaf volgende week mag ik mezelf officieel ‘Amsterdamse' noemen, want dan ga ik het huis uit, op naar het echte studentenleven in Amsterdam.

Zoals je leest gaat het dus enorm goed met me. Is die eetstoornis helemaal weg, foetsie, uit mijn leven verdwenen? Nee, nog dagelijks heb ik gedachten die je ‘eetgestoord' zou kunnen noemen. Ik ben nog steeds veel te onzeker, onwijs perfectionistisch en mijn zelfbeeld klopt geloof ik ook nog niet helemaal. Gelukkig zeg ik wel met 100% overtuiging dat ik mijn eetstoornis echt onder controle heb. Ik lach, ik geniet, ik leef.

Vorige week moest ik voor school een autobiografie schrijven van ongeveer 800 woorden. We moesten beginnen met een foto uit het verleden en naar de toekomst toe schrijven. Het zijn 1500 woorden geworden en ik wil deze graag met jullie delen.

Ik heb zelf ervaren dat ik het heel erg fijn vond om te horen van anderen jongens en meiden die een eetstoornis hebben gehad dat het weer beter gaat. Dit motiveerde mij altijd enorm en ik hoop dat ik met mijn verhaal ook anderen kan motiveren. Dus bij deze!

Deze foto is eigenlijk vrij recent, hij is nog geen jaar geleden genomen. Ondanks dat de opdracht was om een foto te kiezen ‘uit onze kindertijd', wil ik deze foto toch graag gebruiken. Het moment waarop deze foto is genomen, de periode waar ik toen in zat, is namelijk enorm bepalend geweest voor hoe ik nu in het leven sta en waar ik nu ben.

De foto is genomen in Kelowna, Canada. Ik heb daar één jaar geleefd bij een gastgezin. Ik ben daar naar school geweest, heb Canada van binnen en buiten leren kennen, heb mijn Engels tot Canadees niveau gebracht en, het belangrijkste van alles, ik heb heel veel bijzondere en inspirerende mensen ontmoet.

In eerste instantie vertelde ik iedereen die er naar vroeg, dat ik een jaar weg wilde om mijn Engels te verbeteren en om vakken te volgen die mij zouden helpen met wat ik later wilde doen. Dit was ook zeker waar, alleen besefte ik mij halverwege mijn Canada-ervaring pas wat de echte reden was van mijn ‘vlucht'. Ik wilde namelijk niets liever dan weg van het leven wat ik op dat moment had. Ik wilde weg van mijn vrienden, weg van mijn omgeving, weg van wat mensen van mij wisten, ik wilde weg van mijzelf.

Het was namelijk zo, dat ik het gesprek voor mijn toelating tot het uitwisselingsprogramma, op dezelfde dag had als de dag dat ik ontslagen was uit een eetstoorniskliniek. Ik ben een half jaar in die kliniek opgenomen geweest en hieraan zijn twee jaar van depressiviteit en eetgestoord gedrag voorafgegaan. In maart 2010 kreeg ik de diagnose "een 16-jarig, perfectionistisch meisje met Boulimia Nervosa", waarna ik in juni van datzelfde jaar opgenomen werd op de 24-uursbehandeling van de Bascule. Een half jaar lang heb ik daar gewoond en langzaam maar zeker begon ik mezelf weer een beetje bij elkaar te rapen. Op het moment dat je in een kliniek zit denk je dat je het daar enorm lastig hebt, maar de echte beproeving komt eigenlijk pas op het moment dat je hand weer losgelaten wordt. Je moet jezelf redden in een wereld die keihard door is gerend op het moment dat jij pauze moest nemen om even op adem te komen.

In november 2010 werd ik ontslagen en met twee ambulante gesprekken per week hobbelde ik voor de tweede keer mijn examenjaar door. Ik was mijn ontsnapping op dat moment al druk aan het plannen en Canada werd mijn motivatie om tegen mijn eetstoornis te blijven vechten. Het was een wonder dat ik werd toegelaten tot het uitwisselingsprogramma. Officieel mag je, wanneer je een eetstoornis hebt, geen uitwisseling doen. Gelukkig heb ik me, door het verhaal hier en daar wat in te binden, door het kruisverhoor heen weten te werken en kon ik op 28 augustus 2011, bepakt en bezakt, in het vliegtuig naar Canada stappen.

Uiteraard ging het op dat moment al beter met eten. Het lukte me aardig om mijn eetstoornis niet mijn leven te laten beheersen. Ik vertelde niemand in Canada van mijn problemen, omdat ik wilde dat mensen mij zagen als wie ik was en niet als ‘dat meisje met die eetstoornis'. Een kleine blokkade in dit plan was dat ik zelf geen idee had wie ik was en al helemaal niet wie ik was zonder mijn eetstoornis. Jarenlang was dat hetgeen waar ik me achter verstopte, mijn eigen veilige wereld waar ik op mijn manier omging met gebeurtenissen en mijn emoties en van de een op de andere dag was die weg. Ik had mijn ervaringen bij lange na nog niet verwerkt en moest me op hetzelfde moment alleen zien te redden in een voor mij totaal onbekende wereld.

Ik kreeg enorme heimwee, iets waar ik nog nooit eerder last van heb gehad. Het overspoelde me en liet me achter met een berg gevoelens waar ik niet mee om wist te gaan. Het kleine laagje waar ik mijn eetstoornis met zo veel moeite onder had weten te verstoppen, was nergens meer te bekennen en voor mijn gevoel was ik terug bij af. De eerste 2 maanden in Canada wilde ik niets liever dan naar huis.

Mijn eetstoornis was weer aan de orde van de dag en niemand wist er van. Het enige wat me nog in Canada hield was theater. Aan het begin van het schooljaar ben ik gevraagd als stagemanager voor het theatercollectief op school. Onze eerste productie was in november en ik kon het niet maken om er halverwege de repetitieperiode tussenuit te knijpen. De repetities die we iedere middag hadden, waren het enige moment van de dag dat ik even niet met eten of thuis bezig was.

Het keerpunt kwam vlak voor de première. De druk werd behoorlijk opgevoerd en mijn leven bestond uit eten, slapen en theater. Tijd om eetbuien te hebben, te compenseren of aan huis te denken had ik niet. Ik bracht steeds meer tijd door met de acteurs en voelde me er steeds beter op mijn plek. Het stuk wat we produceerde (The Laramie Project) was behoorlijk zwaar en heeft ook zeker bijgedragen aan de band die wij als groep hebben gekregen. Tijdens de periode van de voorstellingen voelde ik me zo op mijn plaats in de groep dat ik me over het geheel ook beter begon te voelen. Mijn taak als stagemanager ging me erg goed af en ik had sinds tijden weer het gevoel dat er iets was, buiten met eten bezig zijn, waar ik goed in was. Vanaf dat moment werd mijn heimwee steeds minder en had ik dus ook steeds minder negatieve emoties om te verbergen met mijn eetstoornis. Ik begon in te zien hoe geweldig en uniek de kans was die ik in Canada kreeg. Ik besefte me dat ik er alles uit moest halen wat er in zat.

De mensen op de foto zijn de mensen uit het theatercollectief. Samen hebben we twee kleine producties op de planken gezet waar we allemaal veel te trots op zijn. Stuk voor stuk zijn het heel bijzondere en getalenteerde mensen die mij, zonder dat ze het zelf wisten, uit mijn eetstoornis hebben getrokken. Mijn eetstoornis verdween binnen een bijzonder korte tijd naar de achtergrond en het was voor het eerst sinds jaren dat ik me nergens meer achter verstopte. In Canada heb ik opnieuw onbezorgd leren lachen. Ik heb geleerd dat ik, zelfs zonder dat ik mezelf daadwerkelijk ken, geaccepteerd word om wie ik ben. De jaren van het tiener zijn heb ik verspild aan een eetstoornis, maar in Canada heb ik die kort maar krachtig in kunnen halen. Op ongeveer tweederde van het jaar besefte ik me dat ik weer oprecht van het leven aan het genieten was. Je kunt nog zo hard lachen, nog zo veel lol hebben, maar als je er op dat moment niet werkelijk van kunt genieten is het naar mijn mening net zo veel waard als korrel zand.

Buiten al deze levenslessen heb ik ook de wereld leren kennen waar ik op zijn minst de komende tien jaar in verder wil. Theater is altijd al een groot deel van mijn leven geweest, maar dan op het toneel. Achter de schermen had ik nog nooit gewerkt en ik ben enorm dankbaar dat ik die kans in Canada heb gekregen.

Voor het genezen van een eetstoornis staat ongeveer tien jaar. Ik ben nu nog geen twee jaar uit de kliniek en ik durf te zeggen dat ik voor vijfentachtig procent genezen ben. Die vijftien procent is het laatste restje wat het lastigst weg te krijgen is. Ik weet dat het er zit, ik weet waar het zit en ik voel het feilloos aan wanneer het stiekem weer een beetje naar boven komt kruipen. Het is nog steeds iets wat vrijwel dagelijks ergens in mijn achterhoofd rond zoemt alleen weet ik me er heel goed voor af te sluiten. Soms heb ik een moment waarop ik net niet sterk genoeg in mijn schoenen sta en laat ik het per ongeluk net iets te veel overheersen, maar door hoe ik mezelf uit dat diepe gat heb weten te werken toen ik in Canada zat, weet ik dat ik nu ook zonder al te veel moeite uit dat kleine kuiltje kan stappen.

Canada heeft me veel meer gebracht en geleerd dan ik ooit had kunnen hopen. Ik denk niet dat er veel mensen zijn die dat begrijpen, maar dat hoeft ook niet, zolang ik het zelf maar weet. Het is een ervaring geweest die op een positieve manier heel erg bepalend is geweest voor mijn toekomst. Over tien jaar is mijn eetstoornis slechts een hoofdstuk uit mijn verleden waar ik heel veel van geleerd heb, heb ik mijn plekje in de theaterwereld, waar dan ook, gevonden, heb ik de liefste vrouw van de wereld en kijk ik nog steeds met heel veel plezier en dankbaarheid terug op mijn jaar in Canada.

Hannah

Ik heb veel geleerd van mijn eetstoornis. Zonder mijn eetstoornis was ik niet geweest waar ik nu ben. Ik geloof dat je nooit uitgeleerd bent, maar ik merk dat ik, door wat ik heb meegemaakt, verder ben op bepaalde gebieden dan sommige leeftijdsgenoten. Soms zelfs dat ik verder ben dan mensen die ouder zijn dan ik ben. Ik probeer mijn ervaringen op een positieve manier te gebruiken. Zo heb ik bijvoorbeeld in Canada een kort toneelstuk geregisseerd (Eating Out) dat over eetstoornissen ging. In Canada is het onderwerp nog een soort van ‘taboe' en ik heel veel positieve reacties op mijn productie gekregen.

Ik geloof, nee, ik WEET dat je van een eetstoornis kunt genezen. Ik geloof er heilig in dat IEDEREEN van een eetstoornis kan genezen. Zolang jij er ZELF in gelooft. Zolang jij zelf gelooft dat je beter kunt worden, al lijkt het soms nog zo ver weg, nog zo onmogelijk, zolang jij gelooft dat je het kunt, zolang jij beter WILT worden, dan kan dat. Ik heb het zelf aan den lijve ondervonden.

Ja, het leven na jouw eetstoornis IS beter. Het is zo veel mooier, zo veel fijner. Je hebt zo veel meer kansen, zo veel meer mogelijkheden. Iedereen die dit leest en er even doorheen zit; blijf alsjeblieft vechten. Het kan, het is mogelijk, óók voor jou. Ook al lijkt het nu misschien nog zo ver weg; het is het waard.