Jaren lang ging ik maar half voor mijn behandeling. Ik bleef altijd met de eetstoornis en depressie mee gaan en luisterde weinig naar advies van anderen. Maar nu ga ik er echt helemaal voor! Als anderen vroegen hoe het ging zei ik standaard goed. Ik antwoordde in gesprekken alleen met ja of nee en weet ik niet. Maar dat heeft mij dus totaal niet geholpen! Nu ga ik 100% voor mijn doelen. Ik wil gelukkig zijn, energie hebben, alles kunnen doen, weer op mezelf wonen, een vriendin zijn zonder problemen. Jaren lang heb ik mijn leven op het spel gezet en dat ga ik nu anders doen. Want afvallen levert mij niks op, mezelf beschadigen of pogingen geven alleen maar meer ellende. En daar ben ik zeker van dat ik dat echt niet meer wil! ik wil leven en niet overleven. Ik wil weer kunnen genieten

"Hoe gaat het met je?" Goed hoor! Dat was het antwoord wat ik jaren gaf. Alle vragen met''weet ik niet'' beantwoorden en blij zijn als ze mij na 10 minuten wegstuurden. Nooit eerlijk tegen de hulpverlening maar totaal niet tegen mezelf. Want ik had mezelf er uiteindelijk alleen maar mee! Wat ik toen dus totaal niet door had. Ik wou gewoon afvallen en ik wou gewoon dood niemand kon mij helpen dus waarom zou ik er voor gaan? Ik bereikte er niks mee alleen dat ik nu nog niet sta waar ik wil staan. Als ze nu aan mij vragen hoe het gaat ben ik eerlijk en open, ik zoek naar oplossingen en accepteer de hulp. Ik merk dat ik een stuk gemotiveerder ben dan voorheen.

Ik ben nog nooit zo gemotiveerd geweest en dat voelt goed. Ik neem alle hulp aan die ik aan kan nemen zet mij 100% in voor therapie en in dit geval de opname waar ik zit. Ik merk dat ik er zoveel mee bereik, ik ga sprongen vooruit en voel mij stukken beter. Het helpt niet als je er maar half voor gaat en waarom zou je? Je hebt jezelf er vooral mee en je omgeving. Nu ik er helemaal voor ga merk ik dat mijn omgeving weer in mij en mijn herstel begint te geloven. Ze zijn super trots op mij en ik stiekem ook op mezelf. Ik zie mezelf vooruit gaan en hard ook en dat is erg fijn om te merken en te voelen. Ik ga veel uitdagingen aan en merk dat dat mij ook ontzettend helpt in mijn herstel.

Ik stop ermee om toe te geven aan mijn eetstoornis, want ik weet inmiddels dat dat mij niet helpt. Ik wil weer paardrijden,  een vriendin zijn die gelukkig en gezellig is, leuke dingen ondernemen, op stap gaan, begeleid wonen. En daar kom ik niet zonder motivatie en zonder te vechten. En dat helpt mij heel erg! Doelen voor ogen stellen, veel hulp vragen. En als ik niet meer weet waarvoor ik het doe mensen het te laten opnoemen. Want ik wil zo graag leven en niet meer overleven. Het leven is zoveel meer waard dan wat ik er nu van maak. En zoveel mooier als dat ik het nu zie. Ik weet dat het beter wordt en daar zet ik mij voor de volle 100% voor in.

Ik heb hulp geaccepteerd en langzaam leer ik mezelf weer te accepteren. Ik weet dat dit gevecht het echt waard is en ik kom er alleen maar sterker uit. En als mensen in de toekomst vragen hoe het gaat kan ik een gemeende het gaat goed zeggen. Ik weet ook dat het leven zoveel mooier is zonder de eetstoornis en depressie. Wat ik ervan geleerd heb, is dat ik hulp moet aangrijpen en accepteren om mezelf te kunnen helpen. Ik heb weer motivatie en doelen voor ogen. Het helpt niet als je er maar half voor gaat, want zo kom je gewoon niet bij je doelen en het echte leven.

Ik grijp nu mijn behandeling aan en doe er alles aan om te genezen en mijn doelen te behalen en ik weet dat mij dit gaat lukken. Hoe ik dit gedaan heb? Heel veel relativeren, echt heel veel! Is het echt waar wat ik denk? Waaruit blijkt dat deze gedachte waar is en waaruit niet? Hoe zou iemand anders dit zien? Welke gevolgen heeft deze gedachte voor mij en welke gevolgen heeft het als ik deze gedachte verander? Stel jezelf die vragen. Vraag aan anderen ook of je gedachtes wel kloppen. Ik ben verder dan ik ooit ben geweest en ik ga ervoor en blijf doorgaan. Ik zet mijn leven niet meer op het spel, ik leer van mezelf te houden en ik geef niet op. Ik geef nooit meer op.