“Het komt allemaal goed”. De afgelopen weken lijkt het wel alsof dit het nieuwe stopwoord van mijn omgeving is geworden. Ja, ik weet heus ook wel dat het echt allemaal goed komt, daar twijfel ik niet aan en dat houdt me in moeilijke tijden ook op de been. Maar wil dat dan zeggen dat ik in het hier en nu nooit mag balen? Nooit even boos mag zijn? Nooit een potje mag janken als ik mij klote voel? Zo voelt het in ieder geval wel…

De afgelopen tijd zit ik niet lekker in mijn vel. Ik ben gestrest, moe, veel dingen lopen niet zoals ze moeten lopen, ik kan huilen om het minste of geringste en ik ben mijn motivatie voor veel dingen kwijt. Rationeel gezien kan ik voor mezelf heel goed bedenken dat de meeste dingen die tegenzitten maar tijdelijk zijn, dat er straks ook weer een rustige periode aan gaat komen, dat veel mensen het moeilijker hebben en kan ik bedenken dat er ook ontzettend veel fijne dingen zijn. Maar waarom voel ik mij dan de laatste tijd toch zo down en gaat dit niet over? Als ik mezelf toelaat om hier bij stil te staan, zijn er hier eigenlijk toch wel een aantal goede redenen voor. Mijn leven is in een sneltreinvaart beland met een groot aantal wagons die dreigen van de rails afgeslingerd te worden.

Mentaal en fysiek raken mijn reserves geleidelijk aan steeds meer uitgeput. En eigenlijk wist ik dit al die jaren wel, maar heb ik mijn kop keihard in het zand gestoken. Want van mijzelf vond en vind ik dat ik dit allemaal wel moet kunnen. Maar wanneer ik door liet schemeren dat ik er even doorheen zat, vertelden ook anderen mij keer op keer dat het wel goed zou komen. Dus daar vertrouwde ik dan maar op en zette ik door.

Maar deze periode voelt het anders. Ik voel me anders. Ik merk dat mijn concentratie weg is, mijn enthousiasme over dingen naar de achtergrond verdwijnt en het me eigenlijk allemaal niet meer zoveel boeit. Een kant van mijzelf die ik al lang niet heb gezien. Maar wat het meeste is veranderd, is de weerzin die ik blijkbaar heb gekregen voor 4 simpele woordjes, die ik ineens van alle kanten lijk te horen: “Het. Komt. Wel. Goed.” Wanneer de zoveelste persoon deze woorden uitspreekt, kook ik vanbinnen en wil ik het liefste keihard gillen of schreeuwen. Maar van buiten geef ik een glimlach en zeg ik fluisterend: ‘dat denk ik ook’. Thuis barst ik in huilen uit en oordeel ik keihard over mijzelf: wat ben ik ondankbaar. De mensen om mij heen bedoelen het goed en proberen ook alleen maar te helpen. Waarom ben ik dan niet meer dankbaar voor deze woorden. Maar… proberen zij mij wel echt te helpen? En zijn deze woorden de juiste woorden? Vraag ik mij af. Want dat dit niet helpend is, dat weet ik eigenlijk wel zeker. En weten zij dat ook? Of weten zij niet beter? En moet ik ze dat vertellen? Vragen die me constant bezighouden en mij terugbrengen naar mijn verleden, waar ‘het komt wel goed’ het standaardzinnetje was wanneer ik ergens pijn had of ergens mee zat. Toen leek ik dat prima te vinden, maar nu heb ik geen idee wat er met me aan de hand is.

Tot een collega van mij mijn verhaal aanhoorde en de spijker op zijn kop sloeg. Ze zei: “De afgelopen jaren heb je alles alleen gedaan, ben je sterk geweest en heb je je grootgehouden. Dat is een kracht, maar ook een valkuil, want daardoor ben je verleerd hoe je écht om hulp moet vragen en daardoor kun je nu niet de hulp ontvangen die je eigenlijk zo erg nodig hebt. Het liefst zou je misschien willen dat iemand tegen je zegt: ‘ik zie dat je het zwaar hebt, ga maar op de bank zitten, ik zorg voor je’.”

Ze vertelde precies wat mijn hart al die tijd al wist, maar wat ik al die jaren niet toe durfde te geven. Misschien omdat ik oprecht dacht dat ik het zelf zou kunnen, misschien uit angst om helemaal in te storten, maar misschien nog wel het meest uit angst om niet serieus genomen te worden.

De dagen die volgen zijn een aaneenschakeling van momenten waarop ik denk dat ik mij aanstel en ‘gewoon normaal moet doen’, momenten waarop ik huil en verlam en momenten waarop ik gemotiveerd ben om serieus met dit deel van mij aan de slag te gaan. Dit laatste is misschien ook wel de reden dat ik deze blog schrijf. Om mezelf weer serieus te nemen en dingen op een rijtje te krijgen. De stap naar hulp zoeken vind ik nog steeds heel moeilijk en daarvoor moet ik misschien ook eerst weten van wíe ik die hulp wil krijgen. Is dat een psycholoog, een goede vriendin, een nieuwe partner of zijn er toch dingen die ik rondom de ingewikkelde band tussen mij en mijn moeder moet uit gaan zoeken, zodat zij mij wellicht hulp kan bieden?

Ik sta mijzelf in ieder geval toe dat ik dit niet nu allemaal hoef op te lossen. Dat kan ook niet. Maar door er af en toe bewust mee bezig te zijn, mezelf toe te staan om te huilen en boos te zijn en vooral extra goed voor mezelf te zorgen, kom ik steeds een stapje verder. En ondertussen weet ik ook: uiteindelijk komt het allemaal goed, maar soms mag je dat best even vergeten.

Welke hulp kun jij op dit moment goed gebruiken? En hoe vraag je daarom?

 Liefs Lisanne

Fotografie: MadalynChristine