Het gewone leven geeft me stress

 

Een tijdje geleden heb ik een blog geschreven over mijn ervaring bij de Bascule in Amsterdam. En ook heb ik 2 jaar geleden een gastblog ingestuurd met daarin de voordelen van mijn herstel. Ik wil jullie nu heel graag mijn hele verhaal vertellen. Zeventien jaar geleden werd ik geboren in een klein dorpje in Noord Brabant. De hele bevalling duurde maar een half uurtje. Vanaf dat moment begon het medische molentje te lopen. Ik zag helemaal blauw en moest meteen door naar het ziekenhuis.

Ik lag daar een tijdje in een couveuse op de afdeling en mocht gelukkig na een tijdje weer naar huis. Van die tijd weet ik natuurlijk maar weinig af, maar ik moest wel regelmatig op controle in het ziekenhuis. Op het begin van mijn bassischooltijd leed ik een redelijk normaal leven. Aan het einde veranderde dat helemaal. Ik had een super goede vriendin, met wie ik van alles deed en deelde. In de zomervakantie gingen we op vakantie naar Frankrijk en had ik gevraagd of zij op mijn diertje van Moviestarplanet wilde passen. Zij had ervoor gezorgd dat ik naar het volgende level werd gebracht...

gewone leven stress

Toen ik inlogde, zag ik dat zij heel mijn account had verwijderd en dat al mijn spullen weg waren. Ik was er echt kapot van. Toen begon het allemaal, vervelende berichten op Hyves, vervelende e-mails en geroddel op school. Ondertussen had ik allerlei therapieën, omdat ze merkten dat ik toch wel met een aantal dingen moeite had. Ik kreeg ergotherapie, fysiotherapie en later ook gesprekken met de psycholoog. Ondertussen werden er steeds meer dingen duidelijk. Ik ging van groep 8 naar groep 7, mede omdat ze nog niet wisten naar welke school ik daarna ging.

Toen groep 8 van school afging, begon het opnieuw. Ik werd gezien als het meelopertje van mijn pestkop, en ze pakten me keihard terug. Weer werd er over mij geroddeld, werd ik genegeerd en werden er vervelende opmerkingen over mij gemaakt. Ik weet nog wel dat het een keer allemaal te veel werd, en dat ik was weggelopen van school. Ik werd ondertussen doorgestuurd naar revalidatiecentrum Blixembosch, en kwam daar bij de revalidatiearts terecht. Zij vond de Mytylschool (een school voor leerlingen met een motorische handicap) wel erg voor mij geschikt. Na een tijdje kon ik daar beginnen en stroomde ik in groep 8 in. Wauw, wat was dat een verandering zeg!

Van het onzekere, bange en gepeste meisje, stond ik in een keer helemaal bovenaan de ladder. Ik had veel vrienden, had het gezellig en genoot van het leven. Na de zomervakantie ging ik naar de eerste klas. Na een tijdje kreeg ik een vriendje. Ik was helemaal verliefd. Ondertussen, kreeg ik nog steeds therapie en onderzoeken in verschillende ziekenhuizen. Na een tijdje ging het uit met mijn vriendje. Ik was er kapot van. Omdat ik het zo goed deed op school, mocht ik na de meivakantie naar de 2e klas. Ik had in die vakantie keihard gewerkt en was helemaal trots op mezelf. Ik weet nog goed wanneer mijn eetstoornis begon.

Na mijn 14e verjaardag wilde ik ‘gezonder’ gaan eten. Ik stond voor de spiegel en zei tegen mezelf: ’’Ik wil alleen maar gezonder eten, en ik krijg echt geen eetstoornis’’. Toen is het allemaal begonnen. Na de zomervakantie mocht ik beginnen in de 3e klas, omdat iedereen vond dat ik het super goed had gedaan. Na een tijdje werd ik door mijn psycholoog doorverwezen naar de kinderarts. In dat weekend kreeg ik pijn in mijn darmen en ging langs de huisartsenpost. Hij zag geen reden om me meteen op te nemen en wachtte af tot ik een afspraak had bij de kinderarts. Mijn hartslag was erg laag en ik kreeg meteen bedrust. In totaal heb ik ongeveer 5 maanden thuis gezeten. Ik hield me volledig aan mijn eetlijst en het ging echt heel goed met me.

leven stress

Na een tijdje begon ik toch wat meer te laten staan. Ik ging in die tijd een paar keer per week naar school en mocht alles langzaam weer opbouwen. Aan het einde van dat jaar ging het steeds slechter en bleef ik 2 dagen per week thuis. Ondertussen werd er steeds meer over mij bekend: Ik had last van een angst- en dwangstoornis, ik had holvoeten, als ik veel deed, kreeg ik steek in mijn benen. Ik had een afwijkende schrikreactie en ik bleek een gen afwijking te hebben. In 2016 werd ik opgenomen in het ziekenhuis voor 2 weken. Na die 2 weken mocht ik naar huis, maar lag er helaas al weer na een paar dagen in. Dit keer voor 4 weken, omdat wij zaten te wachten op een plek in Maastricht.

Ik zou daar worden opgenomen in de kliniek voor een aantal maanden. Ik vond het daar echt niet fijn en wilde naar huis. Ik mocht naar huis en vond het fijn om in mijn vertrouwde omgeving te zijn. Helemaal niet goed natuurlijk, omdat ik nog steeds vermeed om alle angsten aan te gaan. Na een tijdje werd ik opgenomen in de Bascule in Amsterdam. Daar heb ik 3 maanden gezeten en super veel geleerd. Na die tijd had ik nog maar 1 keer per week daar therapie en ik zette veel stapjes vooruit. Afgelopen maart ben ik daar geweest voor een boostopname om het thuissysteem te ontlasten.

Omdat ik in het 4e jaar zat, heb ik voor een deel mijn examen gedaan. Ik ben geslaagd voor de vakken waarin ik examen deed. Na mijn diploma- uitreiking gingen we op vakantie naar Frankrijk. Na jaren konden we weer met het hele gezin op vakantie. Ik was er helemaal klaar voor. Na 3 dagen kreeg mijn broertje buikpijn. Hij had een blindedarm ontsteking met allerlei complicaties. Hij werd met spoed geopereerd in het ziekenhuis dat een uur rijden van de camping afzat.

Ik stond gelijk op met mijn ouders en na het ontbijt wisselden ze elkaar af in het ziekenhuis. Het was echt een hele vervelende periode. Er was veel onzekerheid, geregel en onrust. Na 2 weken ging ik met mijn moeder weer terug naar Nederland. Mijn broertje was toen al met de ambulance naar Nederland gebracht. Ik had in die tijd een bijbaantje in de horeca, en heb de rest van de vakantie veel gewerkt. Na de schoolvakantie begon ik in de 4e klas voor de tweede keer.

Mijn verhaal in het kort
Bij de geboorte heb ik zuurstofgebrek gehad. Lang dachten doktoren dat ik door die zuurstofgebrek allerlei klachten had. Ik heb jaren onderzoeken gehad in het ziekenhuis en daar kwam uit dat ik ook nog een gen- afwijking had. Ze weten niet precies waar mijn klachten vandaan komen. Ik heb last van een angst- en dwangstoornis, holvoeten, prikkelverwerking en een afwijkende schrikreactie.

meisje

Hoe mijn leven er nu uitziet
Omdat ik in nog maar weinig vakken examen doe, loop ik veel stage. Op maandag loop ik stage in de onderbouw op mijn school. Dat vind ik echt super leuk om te doen. Na de kerstvakantie krijg ik op maandag therapie van een therapeut uit een dorpje bij ons in de buurt. Zij heeft zelf ook een eetstoornis gehad. Na school doe ik nog vrijwilligerswerk bij de bibliotheek.

Op dinsdag heb ik gewoon les en op woensdag liep ik stage bij Blixembosch in het restaurant, en start waarschijnlijk na de vakantie op de Taalbrug. Sinds dit schooljaar slaap ik van woensdag tot en met vrijdag ergens anders. Ik woon in een logeerhuis, waarbij ik veel leer en tot rust kom. Ik vind het daar erg fijn. Ze zijn er namelijk ook achter gekomen dat het gewone leven voor mij al veel stress geeft, wat zich uit in mijn angst- eet en dwangstoornis.

Op donderdag heb ik in de ochtend les en loop ik in de middag stage in de bovenbouw. Op vrijdag heb ik ook les en doe ik in de middag ook nog vrijwilligerswerk in de bibliotheek. Het restaurant waar ik werkte, is afgelopen maand failliet gegaan. In het weekend spreek ik af met vrienden en ga ik naar feestjes toe. Wat ik na deze school ga doen? Waarschijnlijk niet naar het MBO. Doordat ik veel last heb van stress, spanningen en onrust, ga ik, als het lukt, naar het Rea college. Een van de voorwaarden zijn dat zij er zeker van moeten zijn dat ik later wel een betaalde baan kan krijgen, omdat zij anders alle moeite er voor niets insteken.

Ik doe al 3 jaar mijn best om mijn eetstoornis te overwinnen, heb allerlei therapieën gehad en ben op veel plekken geweest. Het is nu duidelijk dat ik rust moet zien te vinden, waardoor het vechten ook veel makkelijker gaat. Elke dag draaf ik maar door en sta niet bij het moment stil.

Ook ik wil het, maar het is moeilijk, en vooral: Iedereen doet zijn best. Iedereen heeft zijn of haar eigen verhaal, maar we zijn het allemaal waard om er te zijn, om een mooi leven te lijden en ook om er van elkaar te houden

Love u guys, hou vol!

Xx Mirthe


Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Jacobien - Vrijdag 12 januari 2018 19:43
Powervrouw! Zo lees ik jouw verhaal. Je bent een doorzetter.
Lieve groetjes
ann - Vrijdag 12 januari 2018 21:24
Veel succes myrthe!
Het klinkt alsof je al veel hebt geleerd en overwonnen!
Tom - Vrijdag 12 januari 2018 22:17
Hoe jij je sterk weet te houden en hoe jij alles overwint maakt jou tot wie je nu bent ❤❤ Ga zo door! Zal er voor je zijn
Xx Tom