Het gevecht met jezelf

 

Een kijkje in mijn verleden en weg naar herstel. Wel of niet? Zal ik mijn verhaal delen of niet? Wat zullen mensen ervan vinden? En wat nou als iemand van school dit ziet en me herkent? Al deze vragen spoken door mijn hoofd terwijl ik het typ. Ik denk er inmiddels al dagen over na of ik het zal uittypen of niet. Gaan de lezers er iets aan hebben of niet? Ikzelf ben er nog niet uit, maar elke keer inspireren andere meiden mij om het ook te doen. Ze krijgen allemaal positieve reacties, dus waarom zou ik dat niet krijgen?

We zijn er nog niet helemaal uit of mijn jeugd er iets mee te maken heeft. Als klein kind was ik erg luidruchtig en ik genoot van het leven. Ik denk dat het bij de peuterspeelzaal begon. Allemaal nieuwe mensen, ik herinner me er bijna niks meer van, maar mijn ouders vertellen verhalen over dat ik, de tijd dat ik op de peuterspeelzaal zat, niet meer zei dan nodig was. The basics dus. Ik was erg verlegen de eerste jaren op de basisschool. Ook had ik al kleine problemen met het eten ontwikkeld. Ik gooide mijn brood weg als niemand keek of hield mijn eten in mijn mond en ging naar de wc en spuugde het daar uit... Ik denk dat het hier ergens wel begon.

meisje

Ondertussen in groep 3 veranderde mijn verlegen gedrag naar openheid. Hier heb ik zelf ook wat meer herinneringen aan. Ik kreeg vriendinnetjes en werd erg behulpzaam. Iedereen ging voor, daarna kwam ikzelf pas. In mijn rapport stond dat jaar ook "Helpt alle kinderen in de klas en dan pas zichzelf, Femke soms moet je jezelf voorop stellen." Ik was vrienden met iedereen en ik wou dat iedereen me aardig vond. Nu heb ik door dat dat natuurlijk niet kan. Ik had 2 hele goede vriendinnen, ik deed alles met ze samen. Ik hielp ze en zij mij. We spraken elke dag af en konden niet zonder elkaar. Al zag je de een zag je ook de ander. De vader van een van die vriendinnen was overleden en dat heb ik ook van dichtbij meegemaakt, dit was verschrikkelijk. We waren een jaar of 7/8. Haar moeder vond in groep 7 een nieuwe vriend. Het probleem was dat hij dicht bij Amsterdam woonde en wij met ons kleine dorpje er 3 kwartier van verwijderd waren.

In groep 8 kwam het nieuws: ze zouden naar Lisse verhuizen... Dit had een grote impact op mijn leven. We zouden in dezelfde klas zitten, naar dezelfde school gaan en ons eigen kinderdagverblijf oprichten. Deze doelen en dromen vlogen opeens weg. Ze zou het einde van het jaar vertrekken.... De laatste avond en de volgende ochtend waren emotioneel, ik zou niet meer naar haar huis kunnen lopen en lekker kletsen, ik krijg weer tranen in mijn ogen nu ik dit schrijf. Het was super erg, maar mijn andere beste vriendin was er voor me. Gelukkig kwam ik wel bij haar in de klas!

In de eerste klas fietste ik met mijn beste vriendin en 2 andere meiden van de basisschool. Het was super leuk, ik kwam elke dag lachend thuis. Maar dat gelukkige gevoel was niet van plan om te blijven. De 2 andere meiden kregen ruzie en ik en mijn beste vriendin leden daaronder. Ik moest naast het meisje zitten die ruzie had en mijn beste vriendin naast de ander. Ook moest ik nu fietsen met 1 van de meisjes die ruzie had. En toen begon het... 1 meisje die begon alles met mijn beste vriendin te doen en alsof het niet erger kon liet ze me in de steek. En dat vond dat meisje heel grappig op een of andere manier. Ik werd onzeker. Er is een reden waarom ze geen vrienden meer met me wil zijn.

Ik werd meer verlegen en werd bewust van mijn lichaam. Ik moet zeggen dat ik nooit echt dik ben geweest, maar het moest daar wel aan leggen want aan wat anders? Toen verzon het meisje met wie ik nu omging, die ruzie had, een roddel over mij. Ik mocht mensen zogenaamd niet uit de klas en dit vertelde ze aan die mensen. Dit waren de meiden die "hoog" in de klas stonden. En ze woonden ook in hetzelfde dorpje als ik. Daar begon het uitschelden en namen roepen. Het ging over alles, het maakte niet uit. Als het maar iets negatiefs was over mij. Ik schaamde me zo. Soms fietsten ze achter me of voor me en gingen ze dingen roepen, ik kon wel door de grond zakken.

Ik kwam thuis met een normaal gezicht en vertelde wel wat en ging naar boven. Ik schaamde me, dus vertelde het niet thuis en liet niks merken. Ik ging dan naar boven, zette muziek aan en begon na te denken en te huilen. Ik voelde me zo stom en het deed zoveel pijn. Toen begon ik met het minder snoepen, deels omdat de eetlust weg was en door het nageroep naar mij over dat mijn lichaam raar was. Ik merkte ook dat als ik niet at, dat dat mijn gevoelens onderdrukte. Ik dacht na over het eten en hoefde zo niet aan de andere dingen te denken die om me heen gebeurden.

Ik zag toen op tv dat iemand zichzelf pijn deed. En op een dag kwam ik thuis en ik was er helemaal klaar mee. Ik deed mezelf pijn. Ik weet nog de allereerste keer. Het was niet ernstig maar vanaf dat moment kon ik niet zonder. Terwijl dit doorging, ging het pestte ook door, dit is ook lichamelijk geworden. Dat was aan het eind van het jaar en hun zakten naar beneden naar de mavo en ik ging naar de havo. Rust dacht ik, maar nee als ze me zagen was het weer raak. Ondertussen at ik op school niks meer en smokkelde ik het eten in de ochtend en avond weg. Ik kwam ook in aanraking met het overgeven na het eten. Meiden op school merkte het wel en zeiden er soms wat van, maar er waren altijd wel goede smoesjes.

Tot in de derde, mensen werden ongerust en begonnen zich ermee te bemoeien. Dit was ook het jaar dat ik mijn beste vriendin ontmoette. Al vanaf het moment dat ze binnen kwam lopen was ik al enthousiast over haar. Ik ben van nature nieuwsgierig, dus wou alles over haar weten. Haar moeder was overleden en ze was van Brabant naar Noord Holland gekomen en woonde bij haar zus en die haar partner en hun kind. We werden vriendinnen, ze wist niks over mijn verleden en wat mijn geheimen waren. Op een avond kwam alles eruit, ik weet nog dat ik me zo erg schaamde en hoopte dat ik droomde en dat de volgende dag alles weer normaal was. Mijn geheimen hebben onze vriendschap alleen maar sterker gemaakt. Doordat ik haar de dingen vertelden, vertelden zij ook alles aan mij.

Ik kwam graag bij haar thuis, op een of andere manier was daar een goede sfeer en ik voelde me er goed. Ik was en bleef erg verlegen, dus kon tegelijkertijd niet helemaal mezelf zijn als ik daar was. Wel als ik alleen met mijn vriendin was. Op een moment werd het duidelijk bij haar zus dat het niet goed ging. Ik weigerde te ontbijten en toen wou haar zus praten en ik moest minstens iets eten. Dit was heel wat, dat was niet makkelijk. Ze zei ook dat ik het moest gaan vertellen binnen 2 weken aan mijn ouders... hier was ik het absoluut niet mee eens en deed dit dus ook niet. Maar toen was het afdansen en uit verhalen van mensen kon je me ribben zien en ik zat op haar schoot en ik was te licht en je voelde mijn botten overal.

De volgende dag werd er in de ochtend gebeld, en ik wist het eigenlijk al. We zouden naar haar toe gaan, maar ik vertelde alles toen en toen besloten we om er niet heen te gaan. Er werd gelijk een afspraak gemaakt bij de huisarts. Die verwees ons door naar de ggz en die verwees ons ook nog door naar het ziekenhuis en de diëtiste. Ik was in shock. Dit was niet de bedoeling. Er werd vastgesteld dat ik een eetstoornis had. De eetstoornis raakte in paniek en zette zich af. Ik deed dit vervolgens ook maar toen werd duidelijk dat ik niet eerder van ze af kwam dan wanneer ze dachten dat het beter ging. Dus de eetstoornis wist wat ze moest doen. Ze ging iets meer naar de achtergrond, en ik moest lachen en een verhaal ophangen en dan konden we weer zo snel mogelijk weg.

Dit werd het tegenovergestelde, ik zit er nu al bijna 2 jaar... Door mijn depressie kreeg ik medicijnen en kreeg een eetlijst mee naar huis. Iedereen keek mee en zat op me te letten. Ik haatte dit (nog steeds) dus ik deed het. Maar ik kwam aan en ik schrok zo erg dat ik gelijk weer het dubbele afviel. Dit zorgde alleen maar voor meer chaos want het bloedprikken werd vaker en een ECG. De ECG was verschrikkelijk. Ik zat al niet lekker in mijn lichaam en moest zonder bh op dat bedding liggen, serieus..., moest de eerste keer bijna janken.

Ik ben in het derde blijven zitten doordat ik veel miste en mijn concentratie was onder de nullijn. Ik schommelde constant heel erg en na 1 jaar zei ik dat ik de stress en spanning thuis achter me wou laten. Ik trok voor 2 dagen per week bij mijn beste vriendin en haar zus in. De kleintjes namen mijn gedachtes van het eten af en mijn vriendin was er altijd en haar zus gaf me veel steun, meer dan dat ik thuis kreeg had ik het gevoel. Het pijn doen en soms overgeven ging wel door. Totdat ik al mijn spulletjes in een kistje stopte en op slot deed en aan Naomi gaf. Die gaf het aan haar zus en hij ging in de kluis... dit was zo moeilijk. En ik kan niet zeggen dat ik het niet meer deed daarna, maar het ging beter. Het eten ging alleen helemaal niet beter...

Mijn moeder was altijd thuis, want die werkte thuis maar hun niet... dus ik werd losgelaten en dat ging allesbehalve goed. Uiteindelijk hebben ze besloten om ermee te stoppen (de ggz en mijn ouders). Dit was verschrikkelijk. Ik kan er nog steeds niet goed over praten zonder tranen. Ik zit in groepstherapie op dit moment en dat helpt me wel ontzettend veel. Ook ga ik elke woensdag een kopje thee drinken bij de zus van mijn vriendin, hier kan ik dan meestal me verhaal doen. Als ik niet dichtklap. Het eten gaat up en down. En ik ben nog niet bij mijn streef. En de laatste weken gaat het weer wat minder. Maar ik heb genoeg mensen om me heen die me dan weer motivatie geven. Als ik op een bepaald gewicht blijf en niet daaronder ga, ga ik met mijn vader naar New York! Dat is een motiverend doel. Dat helpt mij vooral. En praten helpt ook, ook al denk je soms van niet! Het helpt.

meisje

Ik geloofde het eerst ook niet en trok mijn mond niet open. Maar nu ik dit wel doe voel ik me beter. Ik kan trots zeggen dat ik gestopt ben met het pijnigen van mezelf! Dit is iets groots wat ik heb overwonnen. Mijn depressie is niet weg, maar wordt wel onderdrukt met medicatie. En we zijn langzaam aan het afbouwen. Ik ben er nog niet, maar ik kom er wel. We komen er met zijn alle uit.

Ook heb ik heel veel gehad aan de instagram community. Daar volg ik recovery accounts en ik heb er zelf ook eentje. Soms is het triggerend, maar dan denk ik er even over na en dan gaat het beter. En anders heb ik vriendinnen die helpen. Het is soms competitief met wie het ziekst is, maar ik denk dat dat ook een deel van het hele probleem is. En ik haal er meer goed uit dan slecht!

Mijn strijd is nog niet over, en ik denk dat het ook nog niet dichtbij is, maar als ik het overwin kan ik alles aan. Want het moeilijkste gevecht dat er bestaat op de wereld is een gevecht met jezelf, met je gedachten. En als je dat overwint, geloof ik erin dat je de kracht hebt om veel dingen te bereiken!

Knuffels,
Femke

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Manal - Zaterdag 19 maart 2016 13:02
Wow lieve lieve lieve Femke!!! Ik ben zo trots op jou! Je vecht altijd zo hard en ik ben altijd happy als we praten! Super knap dat je je verhaal hebt durven delen! Je bent een kanjer en ik ben er ALTIJD voor je! Love you girl! And so does demi!
Rachna - Zaterdag 19 maart 2016 13:31
Sterke meid! Je kan het Xx
nynesxx - Zaterdag 19 maart 2016 13:40
Mooi geschreven!!! Je komt er wel!!!!! Xx
Csardas - Zaterdag 19 maart 2016 14:37
Wat een bijzonder verhaal. Veel herkenning.
Veel sterkte meis!
mirjam - Zaterdag 19 maart 2016 15:16
Als je dit kunt kun je meer. besef je dat maar goed. Waar jij de weg open zet naar binnen groei je meer dan je zelf nog beseft. Daarom ontroer je me met je verhaal. Je zit al zo goed op weg. Ik heb er vertrouwen in. Blijf maar open breken wat er in je zit. jij bent nu aan de beurt en dar verdien je ook. Er zit veel moois in je. Ik wens je heel veel sterkte maar ik heb al vertrouwen in je. Je weg naar binnen open zetten is een hele belangrijke basis die je je zelf geeft. Dag moedige jonge vrouw. het gaat je lukken. Sta je zelf alles toe. alles maakt je tot wie je echt bent! x
Miss E. - Zaterdag 19 maart 2016 15:17
Wauw, jij mag echt trots zijn op jezelf!
willeke - Zaterdag 19 maart 2016 15:40
Super bericht, heel open... thanks xxxx
Roxsanne - Zaterdag 19 maart 2016 16:41
Heel mooi verhaal. Heel open.

Suc7 met de rest van je strijd. Je kan het!
Tessa - Zaterdag 19 maart 2016 16:47
Wauw Femke, heel mooi geschreven. En wat ben je sterk! Heel veel succes met het recoveren. Ik weet dat je het kan! xxxxx
Lieke - Zaterdag 19 maart 2016 16:48
Heel mooi geschreven! Je mag echt trots zijn op hoever je al gekomen bent.
Evelien - Zaterdag 19 maart 2016 17:19
Mooi verhaal! Ik gun je echt een leven zonder eetstoornis. Zet hem op
ikkuh85 - Zondag 20 maart 2016 00:50
Heel mooi geschreven!Heel veel sterkte en volgens mij heb je erg veel kracht in je!!!!
Lova - Zondag 20 maart 2016 13:00
Zo zo trots. ☺
Lena - Zondag 20 maart 2016 13:55
Sterk verhaal van een super sterke meid! Knap geschreven en je hebt gelijk: je kan en gaat er uit komen! xxx
ann - Zondag 20 maart 2016 21:22
Veel sterkte! Ik hoop dat je nu genoeg lieve, leuke, vriendelijke mensen om je heen hebt - wat naar dat je zo gepest bent!
Lovve - Zondag 20 maart 2016 21:41
Mooi geschreven! Ik wens je echt het allerbeste, je komt er wel ❤
Liefs
Lotski - Maandag 21 maart 2016 12:57
Wat ben jij dapper! Liefs x
Natascha post - Dinsdag 17 oktober 2017 00:47
Respect voor jou. Je bent op de goede weg. En ik heb écht wat aan jou verhaal gehad. Ik ben moeder, en onze dochter van 14 heeft een eetstoornis en last van depressies. Uit jou verhaal haal ik hoop.
Onze dochter zet zich af tegen alle hulp, en dat vind ik erg moeilijk.
Maar ik hoop dat het goed komt, en dat ze net als jij weer in zichzelf gaat geloven. En ik gun jou die mooie reis met je vader.
Martin - Zondag 29 maart 2020 13:15
Beste Femke, het is al weer bijna 4 jaar geleden dat je dit schreef en nog steeds heeft het impact. Ik hoop dat je dit nog leest en dat je nu al weer vele stappen verder bent.
In je verhaal herken ik zoveel van mensen om mij heen, mijn dochters, en mijzelf. Als coach en verandermanager kom ik bij vel organisaties en mensen waar veel van wat jij schrijft onderdeel uitmaakt van hun pijn, en het gedrag dat daaruit voortkomt. En vele volwassenen zijn zich niet bewust van deze pijn omdat ze die het liefste wegdrukken en andere compensaties zoeken. Jij hebt het aangedurfd om jezelf aan te kijken en te confronteren. Terecht mag je trots hierop zijn. Nu, na al deze jaren zul je je wel beseffen dat zo'n diepe conditionering niet zomaar weggaat, maar met je mee blijft lopen. En het in accepteren daarvan zit de oplossing om ermee om te gaan. En ik lees dat jij dat doet. Echt heel knap.
Ik wens je een heel mooi vervolg toe. Met veel respect, Martin